Άστρα και Ζόμπια

(... ένεκα η οικονομική κρίση...)

Η νέα χρονιά ξεκίνησε, προς μεγάλη μας απογοήτευση, με πολλά αστρολογικά επιχειρήματα. Συλλογιστήκαμε το μέλλον της ανθρωπότητας αλλά όχι πολύ, καθώς λόγω ζωδίου είμαστε αναίσθητοι και γαϊδούρια. Σύντομα μας απασχόλησε ένα άλλο θέμα υπαρξιακού και φιλοσοφικού χαρακτήρα. Αφού όλο το σύμπαν με εξάκις δεκάδες εκατομμύρια άστρων ασχολείται με τη βραχύβια ζωή μας, γιατί να μην ασχολείται και με τη μετά θάνατον ύπαρξή  μας; Τρέξαμε να ψήσουμε τούρκικους, διαβάσαμε άπειρα φλιτζάνια, φύλλα τσαγιού, αυγά πέρδικας αλκοολικιάς. Ρίξαμε χαρτιά, ταρό και την tarokka (για δυνατούς λύτες). Διαβάσαμε το νεκρονομικόν (εξαιρετικό βιβλίο αλλά μην το διαβάσετε δυνατά, μια φράση είπαμε και είδατε τι έγινε στην Κεφαλονιά) και καλέσαμε πνεύματα που ξέρουν τα περασμένα και τα μελλούμενα. Και τελικά τα καταφέραμε.

                                                  

Για πρώτη φορά στα παγκόσμια χρονικά, και μόνο σε αυτήν εδώ τη σελίδα, μπορείτε να βρείτε τον πρώτο αστρολογικό χάρτη των ζωντανών νεκρών. Τώρα, μπορείτε κι εσείς να μάθετε τι μέρος του λόγου είναι το ζόμπι που συναντήσατε, πώς να του ξεφύγετε, πώς να τον/την ρίξετε στο κρεβάτι (δεν κρίνουμε…) και κυρίως τι είδος ζόμπι θα γίνετε εσείς με βάση την ημερομηνία της νεκρανάστασής σας.  Θα γραφτούν χιλιάδες βιβλία για αυτό το φλέγον ζήτημα. Αλλά εσείς μπορείτε να πάρετε μια πρώτη γεύση από τώρα.

Ζομποκριοί: Σκατόψυχοι στη ζωή, σκατόψυχοι και στο θάνατο. Οι κριοί γίνονται ζόμπι απλά για να κάνουν κωλοδάχτυλο στο χάρο. Είναι τα ζόμπι που θα σε βάλουν στο μάτι (εσένα προσωπικά) όχι για να σε φάνε αλλά επειδή κρατάς το πιο βαρβάτο όπλο. Γι αυτό τείνουν να πεθαίνουν πρώτα αλλά εντυπωσιακά. Θα κρατήσουν εκτός κινδύνου τους ζομποφίλους τους γιατί θέλουν τη δόξα για τον εαυτό τους. Αν είστε βαρετοί δεν κινδυνεύετε από τους ζομποκριούς. Αν θέλετε όμως να τον/την σαγηνεύσετε πάρτε το μεγαλύτερο αλυσοπρίονο και προσπαθήστε να μην κόψετε «χρήσιμα» μέλη. Δεν είναι δύσκολος στο φαί και θα φάει ό,τι κρέας βρει μπροστά του, αν όμως του κάνεις πουστιά θα ξεριζώσει τα αμελέτητά σου, θα στα δώσει να τα φας και μετά θα τα φάει επιδεικτικά από το στομάχι σου μπροστά στα μάτια σου.

Διάσημοι ζομποκριοί: Jesus Fucking Christ (no introductions needed)

Ζομποταύροι: Αδηφάγα πλάσματα. Επιστρέφουν στη ζωή για να φάνε και δεν χορταίνουν ποτέ. Αποτελούν πλειοψηφία στις ζομποταινίες μάλλον γιατί έχουν φάει όλα τα άλλα ζόμπι στα παρασκήνια. Είναι τα ζόμπι που προσπαθούν βλακωδώς να μπουν στο σπίτι σου ακόμα και ώρες αφού φύγεις. Όπου και να ταμπουρωθείς πάντα θα υπάρχει ένας ζομποταύρος. Είναι το ζόμπι που περιμένει υπομονετικά μέχρι να σταθείς με την πλάτη σε ένα παράθυρο/πόρτα/τοίχο. Θα σε πιάσουν, μην έχεις καμία αμφιβολία γι αυτό. Και επειδή ο έρωτας περνά από το στομάχι, αν είσαι νόστιμος/η θα τον/την κερδίσεις και στο sequel θα κυνηγάτε μαζί. Θα φάει τα πάντα αλλά είναι μερακλής, προτιμά τη γριά την κότα που έχει το ζουμί, ενώ έχει αδυναμία και στα λιπάκια.

Διάσημοι ζομποταύροι: Τα ζόμπι από το Zombi2 (aka Zombie, Flesh Eaters Lucio Fulci, 1979), η Mom από το Dead Alive (aka Braindead, Peter Jackson, 1991)  

Ζομποδίδυμοι: Ηλίθιοι μέχρι θανάτου και μετά. Εν ζωή είναι οι alternative τύποι που όταν βλέπουν τις ορδές των ζόμπι σταματούν για να τους τραβήξουν βίντεο. Και αφού δαγκωθούν το κρύβουν ή/και το αγνοούν μέχρι να γίνουν ζόμπι και οι ίδιοι. Είναι τα πλέον γρήγορα ζόμπι και μπορούν να τρέχουν για μέρες. Δεν μένουν πότε πολύ ώρα πάνω από το ίδιο πτώμα καθώς το καλλιτεχνικό τους ταμπεραμέντο τους ωθεί σε αναζήτηση νέων θηραμάτων. Θα τους βρεις περιτριγυρισμένους από άλλα ζόμπι, καθώς έλκουν και έλκονται από τα μεγάλα πλήθη. Οι ζομποδίδυμοι είναι οι δανδήδες των ζόμπι, ντύνονται εντυπωσιακά και αρέσκονται στα έντονα χρώματα. Αν φοράς μονόχρωμα ρούχα και είσαι αθόρυβος είναι αρκετά εύκολο να τους ξεφύγεις, αλλά αν θες να τους κερδίσεις ντύσου κλόουν ή φλωρινιώτης και γέμισε το κρεβάτι σου με πολλά διαφορετικά κουδουνάκια. Μην τους θεωρήσεις όμως δεδομένους γιατί βαριούνται εύκολα και σπεύδουν να δώσουν την προσοχή τους σε νέες ιδέες. Συνήθως τρώνε τα άκρα των θηραμάτων τους αλλά σπάνια τελειώνουν το φαγητό τους.

Διάσημοι ζομποδίδυμοι: ο Michael Jackson στο Thriller, οι στριπτιτζούδες στο Zombie Strippers (Jay Lee, 2008)

Ζομποκαρκίνοι: Ξέρουν να απολαμβάνουν την καλή μη-ζωή, οι ζομποκαρκίνοι είναι οι μελλοντικοί καπιταλιστές των ζομποκοινωνιών. Συνήθως γίνονται ζόμπι ή φαντάσματα εξαιτίας της προσκόλλησής τους στα υλικά αγαθά. Προσαρμόζονται εύκολα στα καινούρια δεδομένα και όσο πας με τα νερά τους δεν έχεις να φοβηθείς τίποτα. Αν ανήκεις στο στενό κύκλο των φίλων τους θα σε προσέχουν σαν τα μάτια τους και θα σε προστατέψουν σε βαθμό αυτοθυσίας. Αν κάνεις όμως ότι πειράζεις το θησαυρό τους θα σε κυνηγήσουν μέχρι το τέλος του χρόνου. Ψάχνουν πάντα για ένα ταίρι με μεγάλες τσέπες και αν είσαι εσύ αυτός/η θα ζήσεις ζωή χαρισάμενη και θα σου είναι πιστοί μέχρι τη χρεοκοπία τουλάχιστον. Τρώνε όλο τους φαγητό απλά επειδή μπορούν αλλά είναι ικανοί να αντέξουν δεκαετίες ασιτίας από την τσιγκουνιά τους. Αλλά μην τους το αναφέρεις γιατί είναι και εύθικτοι και από φίλος μπορεί εύκολα να γίνεις εχθρός τους.

Διάσημοι Ζομποκαρκίνοι: ο R από το Warm Bodies (Jonathan Levine, 2013), τα ζόμπι-ναζί από το Dead Snow (Tommy Wirkola, 2009).

Ζομπολέοντες: Το απέθαντο νόθο της Μάρθας Βούρτση και του Βασιλάκη Καίλα. Οι ζομπολέοντες ή είναι πολύ σκληροί για να πεθάνουν ή κανείς δεν τους είπε ότι πέθαναν για να μην ακούσουν την γκρίνια τους. Έτσι συνεχίζουν να περιφέρονται στη γη ματαιόδοξοι και αγέρωχοι. Τα άλλα ζόμπι τους αποφεύγουν γιατί είναι δυνατοί και οξύθυμοι, αλλά και απελπιστικά drama queens. Δεν τους αρέσει να μοιράζονται τη λεία τους και αρχίζουν να σε τρώνε από κάτω προς τα πάνω για να πείτε και δυο κουβέντες βρε αδερφέ. Πάνω από όλα ψάχνουν κάποιον να πουν τον πόνο τους. Αν τους δείξεις κατανόηση μπορεί να σε αφήσουν να φύγεις (αφού βέβαια σου πουν την ιστορία της ζωής και τους θανάτου τους). Αλλά αν υποψιαστούν ότι τους κοροϊδεύεις θα σε κάνουν μια χαψιά. Ο ζομπολέοντας θα σου δώσει την καρδιά του αν τονώνεις τον εγωισμό του/της με κοπλιμέντα, και αν νιώσει ότι σε χάνει θα κάνει τα πάντα για να σε ξανακερδίσει.

Διάσημοι Ζομπολέοντες: Η Megan από το Bride of the Reanimator (Brian Yuzna, 1990), οι Stacies από το Stacy: the attack of the schoolgirl zombies (Naoyuki Tomomatsu, 2001), τα ζόμπι του The Video Dead (Robert Scott, 1987)

Ζομποπαρθένοι: Οι ζομποπαρθένοι είναι συνήθως εξωγήινης καταγωγής και προσπαθούν να καταλάβουν τον πλανήτη μας για να τον φτιάξουν. Επίσης, είναι το ζομποείδος με τις περισσότερες πιθανότητες να παράγει δηλητήριο κατά την εξέλιξη του. Ο ζομποπαρθένος αισθάνεται ανώτερος από τους υπόλοιπους, είναι φίλαυτος και ακατάδεκτος. Η αναλυτική του φύση και η παρατηρητικότητά του είναι το μεγάλο του πλεονέκτημα και η αχίλλειος πτέρνα του ταυτόχρονα. Ξέρει πού είσαι και θα βρει την καλύτερη τακτική για να σε περικυκλώσει. Η εμμονή του με την τελειότητα όμως τον κάνει ευάλωτο σε αντιπερισπασμούς. Για να του ξεφύγεις ρώτα τον για το σχέδιό του και φρόντισε να τονίσεις τα λάθη του (πραγματικά και φανταστικά). Αν πάλι θέλεις να ζήσεις μαζί του την αιώνια αγάπη, άσε τον να σε μολύνει και ακολούθα τον στον πλανήτη του. Ετοιμάσου όμως για μια αιωνιότητα γκρίνιας καθώς καλό λόγο δε θα ακούσεις από το στόμα του. Στο φαγητό ο ζομποπαρθένος είναι πολύ επιλεκτικός: θα φάει μόνο μυαλά άριστης ποιότητας ή τίποτα.

Διάσημοι ζομποπαρθένοι: Το ζόμπι-ναζί στο Bong of the Dead (Thomas Newman 2011, οι εξωγήινοι στο Plan 9 from outer space (Edward D. Wood Jr, 1959, ο πρωταγωνιστής στο Slither (James Gunn, 2006).

Ζομποζυγοί: Ζουν ακόμα ανάμεσά μας γιατί δεν μπορούν να αποφασίσουν αν προτιμούν τη ζωή ή το θάνατο. Η φυσική τους πουτανιά  τους επιτρέπει να τα βγάζουν πέρα και στις δύο καταστάσεις. Μη σε ξεγελάσουν όμως τα κοπλιμέντα και τα γλυκά τους λόγια: το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι ο εαυτός τους και πως θα σε ρουφήξουν μέχρι το μεδούλι. Αν βάλουν κάτι στο μυαλό τους θα φέρουν τα πάνω κάτω για να το πετύχουν. Κατά περίπτωση μπορούν να επιδείξουν μεγάλη αυτοθυσία ή/και ηλιθιότητα προκειμένου να πετύχουν αυτό που θέλουν. Ο ζομποζυγός όμως κατά βάθος είναι ανασφαλής και  δεν παίρνει ρίσκα, γι αυτό  δε θα τα βάλει μαζί σου αν καταλάβει ότι είσαι πιο έξυπνος και δε μπορεί να εξασφαλίσει τη νίκη. Από την άλλη θα σου κάτσει εύκολα αν έχεις να του προσφέρεις κάτι, αλλά εξίσου εύκολα θα σου φύγει αφήνοντας πίσω του μόνο αποκαϊδια. Προτιμά να τρώει πνεύμονες και συκωταριές γιατί παχαίνουν λιγότερο.

Διάσημοι ζομποζυγοί: Luna στο Erotic Nights of the Living Dead (Joe D’Amato, 1980), οι ιδρυτές του ZAG στο American Zombie (Gracy Lee, 2007), τα ζόμπι στα δύο Dawn of the Dead (George Romero, 1978 και Zack Snyder, 2004), Alice από το Resident Evil (όλα πριν cgi)

Ζομποσκορπιοί: Παθιασμένοι και διεστραμμένοι εραστές. Ειδικά μετά θάνατον δε χάνουν ευκαιρία να δοκιμάσουν νέες εμπειρίες. Μαζί με τους βρυκόλακες είναι οι βασικοί συντελεστές των ταινιών erotic-horror. Δύο έγνοιες έχουν μόνο, το φαί και το σεξ. Δοκιμάζουν με πάθος νέες εμπειρίες και θα τους δεις συχνά σε κακόφημα μπαρ να σαπίζουν από τη σύφιλη. Όταν ποθήσουν κάποιον θα τον αποκτήσουν. Η πείνα και η λαγνεία του Ζομποσκορπιού δεν έχουν όρια και είναι αδίστακτος, θα χρησιμοποιήσει κάθε κόλπο να σε ρίξει στο κρεβάτι και μετά στο πιάτο. Θα σε φάει ολόκληρο αφήνοντας για το τέλος τα γεννητικά σου όργανα. Για να κερδίσεις το Ζομποσκορπιό ξεπέρνα τα ταμπού σου και πάρε σβάρνα τα sex shops. Αλλά όσο εύκολο είναι να σου δώσει το κορμί του τόσο δύσκολο είναι να σου δώσει την καρδιά του. Μόλις σε αγαπήσει όμως θα σε αγαπήσει για πάντα. Κυριολεκτικά.

Διάσημοι ζομποσκορπιοί: Julie από το Return of the Living Dead 3 (Brian Yuzna, 1993), She από Dellamorte Dellamore (Michele Soavi, 1994), οι στριπτιτζούδες στο Stripperland (Sean Skolding, 2011)

Ζομποτοξότες: οι ζομποτοξότες γυρνάνε στη ζωή γιατί δεν αντέχουν την κλεισούρα του τάφου. Βέβαια πολλοί ισχυρίζονται ότι ο θάνατος δεν ήταν και καμιά φοβερή αλλαγή γι αυτούς αφού πάντα είχαν μια νεκρικά ήρεμη ιδιοσυγκρασία. Είναι ψυχροί και αδιάφοροι και αντιμετωπίζουν με νηφαλιότητα ακόμα και τις πιο τεταμένες συγκυρίες. Είναι ανήσυχα και φιλόδοξα πνεύματα και πάντα θέλουν κάτι παραπάνω από αυτό που έχουν. Αυτό τους κάνει εξαιρετικούς ηγέτες με ιδιαίτερο ταλέντο στους τακτικούς ελιγμούς. Για να βγεις νικητής από μια αναμέτρηση με ζομποτοξότη χρειάζεσαι ολόκληρο στρατό αλλά και διαπραγματευτικά εργαλεία. Ο ζομποτοξότης δεν ψάχνει για σύντροφο αλλά δε λέει όχι σε ένα υπάκουο υποχείριο. Αν τον/την θέλετε παρόλα αυτά να του/της κάνετε όλα τα χατίρια, μην προσπαθήσετε να τον/την περιορίσετε και να του σερβίρετε στομάχια και έντερα.

Διάσημοι ζομποτοξότες: Big Daddy από το Land of the Dead (George Romero, 2005) τα ζόμπι-Reason από το Choking Hazard (Marek Dodes, 2004)

Ζομποαιγόκεροι: Ύπουλα και χαμερπή σκουλήκια, έχουν την τάση να αναρριχώνται πατώντας πάνω στο πτώμα σου. Είναι αρκετά πονηροί για να μη θέλουν να γίνουν ηγέτες, αλλά αρκετά μεγαλομανείς και φαντασμένοι για να βρίσκονται κοντά στην κορυφή. Υπό όρους γίνονται εξαιρετικοί second in command και συμβάλλουν στον κοινό σκοπό με ευφάνταστες ραδιουργίες και ίντριγκες. Αν κερδίσει την εμπιστοσύνη σου τα ψωμιά σου είναι λίγα. Είναι όμως αδύναμος και δειλός και μπορείς εύκολα να τον βγάλεις από τη μέση με κατά μέτωπο επίθεση. Δεν αγαπάει κανέναν εκτός από τον εαυτό του και ο μόνος τρόπος για να τον αποκτήσεις είναι να είσαι ο ζομποηγέτης ή αντιστοίχου status. Έχει μια εμμονή με τη σπονδυλική στήλη (μάλλον επειδή ο ίδιος δεν έχει) και το μεδούλι.

Διάσημοι ζομποαιγόκεροι: τα ζόμπι στο Night of the Creeps (Fred Dekker, 1986), τα ζόμπι στο Shock Waves (Ken Wiederhorn, 1977), τα ζόμπι από Phantasm (Don Coscareli, όλα)

Ζομπουδροχόοι: είναι τα ζόμπι που πριν σε φάνε θέλουν να σε βασανίσουν. Μπορούν να κάτσουν για ώρες να σου λένε τι θα κάνουν όταν κυριεύσουν τον κόσμο και λοιπές μαλακίες. Θεωρούν ότι είναι πνευματώδεις και ζόμπι των τεχνών και των γραμμάτων αλλά το πιο «βαρύ» βιβλίο που έχουν διαβάσει το έχει γράψει ο Λιακόπουλος. Το παράδοξο είναι ότι ενώ κάνουν το βίο αβίωτο και σε ζωντανούς και σε νεκρούς πιστεύουν ότι το κάνουν για το καλό της ανθρωπότητας. Προτιμούν να βασανίζουν τα θύματά τους και τσιμπάνε στο τέλος ό,τι έχει απομείνει. Είναι μέτριοι πολεμιστές και μπορείτε να γλυτώσετε με πολλούς τρόπους αρκεί να βρείτε το αδύνατο σημείο τους. Θα σας ερωτευτούν παράφορα αν ακούσετε τις ιδέες τους και τους βοηθήσετε να καταστρώσουν κι άλλα σχέδια.

Διάσημοι ζομπουδροχόοι: τα ζόμπι από τα 2 πρώτα Evil Dead (Sam Raimi, 1981,1987), ο σκηνοθέτης από το Children shouldn’t play with dead things (Bob Clark, 1972)

Ζομποιχθείς: Οι ζομποιχθείς υποφέρουν. Γίνανε ζόμπι γιατί δε θέλουν να πεθάνουν. Είναι όμως υποχόνδριοι και ακόμα και η μη-ζωή τους είναι γεμάτη πόνο. Γκρινιάζουν σαν να πονάει όλη τους η ύπαρξη. Ισχυρίζονται ότι είναι πληγωμένοι και ευάλωτοι στην κακία του κόσμου αλλά κατά βάθος είναι απλά κακομαθημένα παιδιά. Δυστυχώς όμως η υπερευαισθησία τους είναι μόνο συναισθηματική γιατί σωματικά είναι γρήγοροι, δυνατοί και ανθεκτικοί σαν διαμάντια. Αν βρεθείτε στο δρόμο τους τη γαμήσατε. Μπορείτε να ελπίζετε μόνο σε πυρηνικό βομβαρδισμό ή αντιστοίχου μεγέθους καταστροφή που τουλάχιστον θα σας επιτρέψει να πεθάνετε γρήγορα και ανώδυνα. Σε κάθε άλλη περίπτωση οι ζομποιχθείς θα φάνε τον εγκέφαλό σας, καθώς είναι το μόνο που μπορεί να απαλύνει τον πόνο τους. Στον ερωτικό τομέα έχουν δείξει μια αδυναμία για τους ένστολους, αλλά πάντα θα ψάχνουν τον απόλυτο έρωτα.

Διάσημοι ζομποιχθείς: τα ζόμπι από τα 2 πρώτα Return of the Living Dead (Dan Obannon, 1985 και  Ken Wiederhorn, 1988)

Για περισσότερες προβλέψεις επικοινωνήστε με lilith.desanctis@gmail.com και μπορείτε να μας βρείτε και στο facebook. Έγκυρες αναλύσεις και οι προβλέψεις θα γίνονται με εγγύηση επιστροφής χρημάτων.

The Janitor

more brains... »

Zombies Vs Terrorists

Πάει ο παλιός ο χρόνος… Είχαμε υποσχεθεί ταινίες για τις χριστουγεννιάτικες μέρες, αλλά παρά τα εξαντλητικά ωράριά μας δεν προλάβαμε. Για να πάρετε μια γεύση του πώς περνάνε οι ερευνητές του Zombie Files - και πιο συγκεκριμένα οι Janitors - τις διακοπές τους, μπορείτε να δείτε την παρακάτω ζομποταινία-ντοκιμαντέρ:

A Cadaver Christmas (Joe Zerull, 2011). Μία ζομποταινία βασισμένη σε πραγματικά γεγονότα. Την παραμονή των Χριστουγέννων, σε ένα αμερικάνικο κολλέγιο κάτι δεν πάει καλά. Και σε ποιον έλαχε να συμμαζέψει τα ασυμμάζευτα; Μα φυσικά στον Janitor! Με χειρουργική ακρίβεια, χάρη αντιλόπης και τετράγωνη λογική «καθαρίζει» το μέρος από τα πτώματα (sic: cadavers) παρά τους άχρηστους συνεργάτες που του έστειλε η τύχη (ή το πνεύμα των χριστουγέννων). Καταρχάς, μπλέκονται στα πόδια του ένας αποτυχημένος μπάτσος, ένας χοντρός μπάρμαν, ένας αυτόχειρας αλκοολικός, μια ηλίθια φοιτήτρια, ένας τρελός επιστήμονας και ένας ανώμαλος κτηνοβάτης-νεκρόφιλος. Έτσι, για να δείτε τι τραβάμε εμείς οι Janitors. Ο συνάδερφος απλά και απέριττα περιγράφει τη βασική μας φιλοσοφία: I’m the Janitor, I never leave a mess uncleaned! Είμαστε πάντα οι αφανείς ήρωες που more often than not κατηγορούμαστε για όλα τα κακώς κείμενα τούτου του ντουνιά.  Για b-movie νέας γενιάς συνδυάζει ευφάνταστα κλασσικά στοιχεία τρόμου και κωμωδίας, δίνοντας νέες αποχρώσεις σε αγαπημένα κλισέ. Αλλά και για τους πιο παραδοσιακούς θεατές, η ταινία θυμίζει συνεχώς με διακριτικό αλλά σαφή τρόπο ότι έχουμε χριστούγεννα και θα σας κάνει να βλέπετε με άλλο μάτι τα χριστουγεννιάτικα στολίδια. Εξαιρετικό ντοκιμαντέρ που εξηγεί πόσο απασχολημένοι είμαστε.

Αλλά μην πιστέψετε ούτε στιγμή ότι είμαστε αυτάρεσκοι και εγωκεντρικοί. Αντίθετα να μας απασχολούν πολύ τα κοινά και έχουμε προβληματιστεί ιδιαιτέρως με τις τελευταίες εξελίξεις στο χώρο της τρομοκρατίας. Για τους πιο ανίδεους αναγνώστες μας (μην ανησυχείς, δεν εννοώ εσένα), πλήθος ζομποταινιών έχει φλερτάρει με το θέμα, παρουσιάζοντας και κάποιες πτυχές που ίσως να μην έχουν απασχολήσει μέχρι τα τώρα την NSA και τις ανάλογες μυστικές υπηρεσίες. Όσοι έχουν δει ή παίξει το Resident Evil θα θυμούνται φυσικά ότι ο t-virus σχεδιάστηκε ως βιολογικό όπλο για να χρησιμοποιηθεί ενάντια σε τρομοκράτες/αντάρτες/απανταχού εχθρούς της αστερόεσσας. Αλλά η σατανική Umbrella Corp είχε άλλα σχέδια και εξαπέλυσε τον τρομοκρατικό ιό σε πάτρια εδάφη και ήρθε το τέλος του κόσμου.

η γιάφκα...

Κάτι αντίστοιχο συμβαίνει και στο Bloodlust Zombies (Dan Lantz, 2009). Ένα εργαστήριο κατασκευάζει  τον vc42, έναν ιό που θα βοηθήσει τα αμερικάνικα στρατεύματα να νικήσουν τους κακούς ελαχιστοποιώντας τις απώλειες. Αλλά μάλλον ο Θεός δεν εννοεί να ευλογήσει την Αμερική, γιατί για άλλη μια φορά ένα ατύχημα ανατρέπει όλα αυτά τα σχέδια. Σαν τη βόμβα που έσκασε στα χέρια του Ξηρού (αλλιώς σιγά μην πιάνανε ποτέ τη 17Ν). Η εν λόγω ταινία περιλαμβάνει όλα τα κλισέ σε συμπυκνωμένο χρόνο, το σενάριο κάνει απότομες αλλαγές από τη δράση σε motivational speeches σε δραματικές καταστάσεις σε υπαρξιακά resolutions σε κωμωδία. Τίποτα από όλα αυτά βέβαια δεν είναι απαραίτητο, γιατί η ταινία είναι τσόντα. Και η πρωταγωνίστρια είναι η γνωστή πορνοστάρ Alexis Texas. Εμείς βέβαια δεν ξέρουμε από τσόντες και δεν την ξέραμε την κυρία, για τις ανάγκες της έρευνας …

πάνω δεξία η γάτα-τρομοκράτης

 Στο Biozombie (Wilson Yip, 1998), μια κινέζικη ζομποκωμωδία, ιρακινοί τρομοκράτες μεταφέρουν βιολογικά όπλα σε μορφή αναψυκτικού. Μια τέτοια «πορτοκαλάδα» βρίσκεται στα χέρια των πρωταγωνιστών μας, οι οποίοι είναι οι κάγκουρες της Κίνας, και κάπως έτσι ξεκινά μια επιδημία ζόμπι στο mall όπου δουλεύουν. Άθελά τους οι αρχικοί τρομοκράτες έχουν την ευκαιρία (που θα τη ζήλευε και η Al-Quida) να δοκιμάσουν τη φόρμουλά τους στο σύμβολο του καταναλωτισμού, σε έναν ανερχόμενο οικονομικό γίγαντα σπέρνοντας τον πανικό σε χιλιάδες κόσμου. Οι ήρωές μας δεν έχουν ιδέα για όλα αυτά και σε όλη την ταινία είτε φλερτάρουν είτε τσακώνονται για το ποιος την έχει μεγαλύτερη. Την εμπειρία σε escape tactics, μην παρεξηγηθούμε κιόλας. Από την μεριά των ζόμπι υπάρχουν δύο αξιοπρόσεχτα σημεία. Ελλείψει ζωντανού οργανισμού, τα ζόμπι είναι διατεθειμένα να φαγωθούν μεταξύ τους, και παράλληλα υπάρχουν ενδείξεις ότι διατηρούν μέρος της προηγούμενης προσωπικότητάς τους. Ένα συγκεκριμένο ζόμπι που εν ζωή ήταν ερωτευμένο με την πρωταγωνίστρια δίνει τη «ζωή» του για την βοηθήσει να διαφύγει.

Μετά έχουμε το Dead Air (Corbin Bernsen, 2009). Μια πρωτότυπη ταινία με ενδιαφέρουσα σκηνοθετική ματιά.  Κατά τη διάρκεια της ταινίας μαθαίνουμε ότι ισλαμιστές τρομοκράτες ξεκίνησαν τη βιοχημική τους επίθεση μετατρέποντας μια ολόκληρη πόλη σε ζόμπι. Όλα αυτά ο θεατής τα βιώνει μέσα από ραδιοφωνικό στούντιο. Βλέπουμε τον εκφωνητή, την παραγωγό του και τον ηχολήπτη να ξεκινούν μία από τις συνηθισμένες τους εκπομπές μέχρι που τα τηλεφωνήματα των ακροατών αρχίζουν να περιγράφουν τη ζομποποίηση του πληθυσμού. Τα τηλεφωνήματα αυτά μεταφέρουν όλη την εξωτερική δράση με ελάχιστα οπτικά βοηθήματα. Τα αισθήματα του τρόμου, της ανικανότητας, της απελπισίας εντείνονται καθώς η ταινία σε «εγκλωβίζει» στο στούντιο όπου μπορείς μόνο να ακούς τι γίνεται. Ενώ η εκπομπή συνεχίζεται προσπαθώντας να βοηθήσει τους όποιους επιζώντες, γίνεται στόχος των τρομοκρατών που καταλαμβάνουν το κτήριο για να ακουστεί το μήνυμά τους. Η εξέλιξη της ταινίας και το σενάριο έχουν κάποια κενά αλλά η αναγνωρίζουμε την πρωτοτυπία στη χρήση της ακοής για να μεταφορά των συναισθημάτων.

Σε μια παλιότερη ταινία, το Hell of the living dead aka Virus (Claudio Fragasso and Bruno Mattei credited as Vincent Dawn, 1980), τρομοκράτες απαγάγουν ομήρους για να επιστήσουν την προσοχή στους περιβαλλοντικούς κινδύνους της Επιχείρησης «Γλυκός Θάνατος» (Operation Sweet Death). Την αναφέρουμε λόγω της παρουσίας αυτών των τρομοακτιβιστών, γιατί κατά τα άλλα η ταινία κρατάει κοντά 2 ώρες και είναι βαρετή. Η δράση είναι αργή, έχει πολλούς χαρακτήρες (και τα backgrounds τους) που σε μπερδεύουν, έχει σκηνές από ντοκιμαντέρ για να μας πείσει ότι γυρίστηκε στη Νέα Γουινέα (ενώ γυρίστηκε σε Ιταλία και Ισπανία), το σενάριο έχει μεγαλύτερα κενά από το Matrix Revolutions και η σκηνοθεσία θα ήταν καλύτερη ακόμα κι αν γινόταν από βάρβαρους Ταλιμπάν με κάμερα κινητού. Αξίζει να τη δείτε μόνο αν βρεθείτε στο ίδιο κελί με τον Μιχαλολιάκο.

ήταν ζωτικής σημασίας να τρέξει γυμνή στη ζούγκλα 

Μια ακόμη πιο παλιά ταινία, Teenage Zombies (Jerry Warren, 1959) πραγματεύεται την απόπειρα τρομοκρατικής επίθεσης στα πλαίσια του Ψυχρού Πολέμου. Ξένοι και δολοπλόκοι κατάσκοποι, αδιευκρίνιστης υπηκοότητας (Ρώσοι ή Γερμανοί ) - αλλά σίγουρα κομμουνιστές αντιαμερικάνοι - προσπαθούν να κατασκευάσουν σε ένα απομονωμένο αμερικάνικο νησί μια ουσία σε μορφή αερίου που υπνωτίζει/παραλύει το νευρικό σύστημα των ανθρώπων και τους μετατρέπει σε άβουλους υπηρέτες. Παρά τις ραδιουργίες των εχθρών της ελευθερίας και των προδοτών συμμάχων τους, η δημοκρατία και η Αμερική σώζονται χάρη σε μια παρέα νεαρών πατριωτών και ενός μπάτσου.

όχι, δεν παίζει ο King Kong

Ο κατάλογος των ζομποταινιών που ανοίγουν το φάκελο της τρομοκρατίας είναι πιο μεγάλος και από το ποινικό μητρώο του Osama bin Laden, θα αναφέρω μόνο μία ακόμα. Το Zombies of Mass Destruction (Kevin Hamedani, 2009). Σε ένα αμερικάνικο νησάκι ξεσπάει επιδημία ζόμπι. Αμέσως θεωρείται τρομοκρατική επίθεση και το νησάκι απομονώνεται χωρίς να γίνει καμία προσπάθεια εκκένωσης. Μέσα στον πανικό και το χάος στοχοποιείται μια αμερικανίδα ιρανικής καταγωγής από τον συνομωσιολόγο γείτονά της που την ξέρει από μωρό. Παράλληλα, ο παπάς της πόλης ,όντας πιο «λογικός», αντιλαμβάνεται ότι πρόκειται για την ημέρα της κρίσης και προσπαθεί να εξαγνίσει όσες ψυχές μπορεί από την τρομοκρατικών διαστάσεων απειλή της ομοφυλοφιλίας. Δυνατή πολιτική σάτιρα της τρομοϋστερίας με αρκετό γέλιο, ενώ δε λείπει ούτε το ξυλίκι ούτε τα εντεράκια.

Θα τελειώσουμε εδώ το άρθρο, καθώς πρέπει να ετοιμαστούμε για την έφοδο της αστυνομίας. Στη διάρκεια της συγγραφής του φροντίσαμε να συμπεριλάβουμε λέξεις-κλειδιά που θα εξασφαλίσουν τη σύλληψή μας και τη συνεπακόλουθη δημοσιότητα. Φιλοδοξούμε να γνωρίσουμε από κοντά τον καταδικασθέντα πλέον Πατέρα Παστίτσιο και να του μεταφέρουμε την αγωνιστική αλληλεγγύη από πειρατές και pastafarians. Θα σας κρατάμε ενήμερους για την αποφυλάκιση!

And to all a Terrified New Year!

by

more brains... »