Dreams do come true!!!

Καλησπέρα zomboλάτρεις και zombies,

Το τελευταίο διάστημα η ερευνητική ομάδα του Zombie Files έχει υποστεί κάποιες απώλειες. Πρώτα, ο ειδικός μας στα zombo-video games κόλλησε με το GTV και μετά αγόρασε το PS4 οπότε δεν περιμένουμε άρθρο του πριν το Πάσχα. Μετά, η ερευνήτρια μας στα zombo-anime έπαθε νευρικό κλονισμό από τα πολλά anime και αποπειράθηκε να κάνει χαρακίρι. Πριν λίγες μέρες, ο μουσικός μας πέθανε κατά τη διάρκεια μιας οντισιόν από ένα επίδοξο zombie-Michael Jackson. Τέλος, ο επιστάτης μας, ο Janitor αναγκάστηκε να με αντικαταστήσει σαν κριτικός ταινιών αλλά τώρα έχει να σκουπίσει τα εντόσθια του μουσικού μας και κάποιων άλλων παράπλευρων απωλειών από το studio. Ο μάγος-γκουρού που ήταν υπεύθυνος για τη θετική ενέργεια και το κάρμα της ομάδας μας, προφανώς απολύθηκε μαζί με τη ξεματιάστρα-καφετζού μας. 

Αλλά επειδή εμείς είμαστε αισιόδοξοι άνθρωποι βλέπουμε αυτή την ατυχή συγκυρία σαν μια ευκαιρία να αναδείξουμε νέα ταλέντα: ΕΣΑΣ! 

Από σήμερα λοιπόν και για λίγες μόνο εβδομάδες, όλοι εσείς έχετε μια μοναδική ευκαιρία να γίνετε διάσημοι και καταξιωμένοι στο χώρο της zombie-έρευνας. Μπορείτε να στείλετε ένα άρθρο σας σχετικά με τα αγαπημένα μας zombie στο προσωπικό μου mail : lilith.desanctis@gmail.com και θα δημοσιευτεί στο διεθνούς φήμης site μας. Τα καλύτερα άρθρα, μετά από δημοψήφισμα, φυσικά, θα βραβευτούν!  Τα βραβεία μας συμπεριλαμβάνουν διεθνή καριέρα στο χώρο, ραντεβού με διάσημα zombies (που προς το παρόν επιθυμούν να παραμείνουν ανώνυμα) και μια θέση μαθητείας στην ερευνητική ομάδα του Zombie Files. 

Carpe Diem! Γράψτε τώρα ένα zombie-άρθρο και δείτε τα όνειρα σας να γίνονται πραγματικότητα!

Η αρχισυντάκτης,

Lilith Desanctis

via The Janitor

more brains... »

There is a spectre haunting…

Ένα φάντασμα πλανιέται…

Σε προηγούμενο άρθρο  ένας από τους χιλιάδες αναγνώστες μας δήλωσε ότι αυτό που τον τρομάζει στα ζόμπι είναι « η πλήρης κατάργηση της ατομικότητας που συμβολίζουν…Η απώλεια του περίπλοκου "εγώ" στο βωμό του επίπεδου "εμείς" αλλά και οι συνέπειες στην κοινωνία όταν αυτό το "εμείς" γίνει πλειοψηφία ». Αγαπητέ αναγνώστη, η ομάδα του Zombie Files προβληματίστηκε πολύ με το σχόλιό σου. Και επειδή δεν βρήκαμε στο διαδίκτυο fan club του Yalom να σου προτείνουμε, θα αφιερώσουμε αυτό το άρθρο για να βαθύνουμε τα ψυχολογικά σου προβλήματα.

ξεκίνα group therapy...

Είναι αρκετά διαδεδομένη η άποψη ότι τα ζόμπι είναι άβουλα όντα χωρίς προσωπικότητα. Αυτή η άποψη, παραδόξως, στηρίζεται στα ζόμπι του George A. Romero και βασικά στο Dawn of the Dead (1978). Και λέμε παραδόξως, γιατί η ειδοποιός διαφορά του Romero από τους μέχρι τότε δημιουργούς ζομποταινιών είναι ότι έδωσε στα ζόμπι ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΒΟΥΛΗΣΗ και ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑ. Στο Night of the living dead (1968) για πρώτη φορά είδαμε ζόμπι που δεν υπακούν τυφλά σε έναν αφέντη, αλλά κάνουν ό,τι γουστάρουν και στο Dawn of the dead επιλέγουν να συχνάζουν σε εμπορικά κέντρα. Δεν λειτουργούν πια σαν minions ενός evil mastermind, αλλά διαλέγουν ένα lifestyle που ανταποκρίνεται στις ανάγκες τους.  Αυτά είναι στοιχεία προσωπικότητας και βούλησης. Οκ, δεν είναι πολυσχιδείς προσωπικότητες ή έστω ενδιαφέρουσες, αλλά το ίδιο ακριβώς ισχύει και για την πλειοψηφία των ανθρώπων που δεν έχουν γίνει ακόμα ζόμπι. Αν σε τρομάζει αυτό λοιπόν στις ζομποταινίες, είναι επειδή κι εσύ δυστυχώς έχεις «αλλοτριωθεί από το δυτικό πολιτισμό». Δοκίμασε να γιορτάσεις τη διαφορετικότητά σου φορώντας μια μπούργκα, όπως επιλέγουν να κάνουν χιλιάδες γυναίκες στον ανατολικό πολιτισμό (γιατί, αν μη τι άλλο, είναι το κατεξοχήν ένδυμα που τονίζει τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά κάθε ανθρώπου).

Σε σχέση με την αντιπαραβολή του «εγώ» με το «εμείς». Έχουμε δει τι γίνεται όταν το «εμείς» γίνεται πλειοψηφία. Σχηματίζει «κοινωνία» που ήταν και είναι βασική προϋπόθεση για την επιβίωση του ανθρώπινου είδους σε αυτό τον κόσμο. Κι αν νομίζεις ότι τα ζόμπι είναι τρομακτικά σε όχλο, όταν δηλαδή τα ατομικά «εγώ» τους χάνονται μέσα στο «εμείς», ήρθε η ώρα να σου αποδείξουμε ότι είναι πολύ πιο τρομακτικά όταν τα «εγώ» ενδυναμώνονται μέσα στο «εμείς», όταν δηλαδή οργανώνονται σε κοινωνίες. 

 ε, όχι και χωρίς προσωπικότητα ο Hugh Laurie

 Ιδού λοιπόν 4 ταινίες που δείχνουν την οργανωμένη δύναμη των ζόμπι.

Land of the Dead (George A. Romero, 2005). Η τέταρτη ταινία του «μπαμπά» του είδους, που όμως απογοήτευσε τους fan του. Στην ταινία τα ζόμπι έχουν κυριεύσει τον κόσμο και έχουν αναγκάσει τους επιζήσαντες να απομονωθούν σε λίγες πόλεις (όπου συνεχίζονται οι ταξικοί διαχωρισμοί και ο καταναλωτικός τρόπος ζωής). Πρακτικά το μόνο που χωρίζει τους δύο «πολιτισμούς» είναι ένα ποτάμι, το οποίο δεν μπορούν να διασχίσουν τα ζόμπι και το dead reckoning, ένα σούπερ κωλοφτιαγμένο τανκ που έφτιαξαν οι άνθρωποι. Οι επιζήσαντες κάνουν συχνά επιδρομές στις ζομποπόλεις για εφόδια και όντας κάφροι σκοτώνουν τα εκάστοτε ανυπεράσπιστα ζόμπι που έχουν την ατυχία να βρεθούν στο δρόμο τους. Να σημειωθεί ότι τα ζόμπι σε γενικές γραμμές κοιτάνε τη δουλειά τους χωρίς να ασχολούνται πολύ με τους ανθρώπους και μάλιστα αναπτύσσονται και μεταξύ τους σχέσεις, όπως ο Big Daddy, ένα μεσήλικο ζόμπι που φαίνεται να έχει «υιοθετήσει» δύο έφηβα ζόμπι. Όταν λοιπόν οι άνθρωποι σκοτώνουν για πλάκα την κόρη του, πληγώνεται και θυμώνει. Και αποφασίζει να ξεσηκώσει τα υπόλοιπα ζόμπι και να εξεγερθούν ενάντια στην καταδυνάστευση των ανθρώπων. Και το κάνουν με ήρεμο, πειθαρχημένο και οργανωμένο τρόπο και σχηματίζουν τρόπο τινά τακτικό στρατό. Φυσικά συνειδητοποιούν ότι αφού υπερέχουν αριθμητικά από τους ανθρώπους και είναι και πιο μάχιμοι, το μόνο που τους χωρίζει από την παγκόσμια κυριαρχία είναι το ποτάμι. Και μαντέψτε, βρίσκουν τρόπο να το διασχίσουν. Στο αντίθετο στρατόπεδο, οι επιζήσαντες είναι σχεδόν απροετοίμαστοι γιατί έχουν και τις εσωτερικές κόντρες (που προκύπτουν από την ταξικά δομημένη κοινωνία τους) και ουσιαστικά δεν μπορούν να αμυνθούν. Αλλά επειδή είναι κλασική αμερικανιά, ο «καλός» ανακτά έγκαιρα το dead reckoning (το οποίο έχει κλαπεί) και υπερασπίζεται ηρωικά την πόλη. Όχι εξαπολύοντας αυτή τη μηχανή θανάτου προς τα ζόμπι (γιατί είναι σαφές ότι ακόμα κι έτσι τα ζόμπι θα κερδίσουν), αλλά επειδή έρχεται σε μια βουβή συνεννόηση με τον Big Daddy και καταλήγουν αμοιβαία στο συμπέρασμα ότι οι απώλειες και για τις δυο πλευρές θα ήταν πολύ μεγάλες, οπότε τα ζόμπι υποχωρούν συντεταγμένα. Εμείς εδώ στο Zombie Files θέλουμε να πιστεύουμε ότι οργανώνουν τις δυνάμεις τους και συντάσσονται για μια μελλοντική επίθεση με καλύτερους συσχετισμούς. Και επειδή ανοίξαμε το φάκελο «Romero» πρέπει να πούμε ότι, παρόλο που εκτιμάμε τη συμβολή του εν λόγω σκηνοθέτη στο είδος και τις καινοτομίες που προαναφέρθηκαν, δεν είμαστε fan των ταινιών του, που στην καλύτερη περίπτωση είναι απλά μέτριες. Και γι’ αυτό δεν μας απογοήτευσαν οι καινούριες ταινίες του, που τις βρήκαμε εξίσου μέτριες αλλά με μεγαλύτερο budget.

χειρίζονται και όπλα... 

American Zombie (Grace Lee, 2007). Πρόκειται για ένα ντοκυμαντέρ που σκοπό έχει να δείξει στον κόσμο τη καθημερινή ζωή των ζόμπι. Ο ιός των ζόμπι έχει εξαπλωθεί αλλά δεν είναι θανατηφόρος και όσοι τον κολλάνε δεν νοσούν αμέσως αλλά μόλις πεθάνουν από άλλα αίτια, φυσικά και μη. Οπότε τα ζόμπι ζουν πια ανάμεσά μας και χωρίζονται σε 3 κατηγορίες: τα εντελώς άγρια (feral) που είναι πρακτικά ζώα έρμαια στα πρωτόγονα ένστικτά τους, τα ημιπρωτόγονα που δεν έχουν ανώτερες διανοητικές ικανότητες αλλά μπορούν να εκπαιδευτούν για να εκτελούν μηχανιστικές λειτουργίες και αντικαταστούν τους ανειδίκευτους εργάτες, και τα εκλεπτυσμένα ζόμπι που ναι μεν έχουν ξεχάσει ποιοι ήταν πριν πεθάνουν αλλά διατηρούν την προσωπικότητά τους και δε διαφέρουν σε τίποτα από τους ανθρώπους. Το ντοκυμαντέρ μας ξεναγεί στις ζωές τους, όπου ανακαλύπτουμε τα καθημερινά τους προβλήματα (ρατσιστική προκατάληψη, εργασιακές συνθήκες, γκομενικά, τους κυνηγούς ζόμπι κλπ). Μάλιστα, ζόμπι και άνθρωποι μαζί έχουν φτιάξει μια κοινότητα για την υπεράσπιση των δικαιωμάτων των ζόμπι, Zombie Advocact Group, ZAG (we’re here, we’re dead, get used to it!). Τα ζόμπι λοιπόν ζουν ανάμεσά μας και στην πλειοψηφία τους είναι παραγωγικά μέλη της κοινωνίας μας, αλλά είναι πολίτες 3^ης κατηγορίας (κάτι μου θυμίζει αυτό…). Κάθε χρόνο οργανώνουν ένα πανεθνικό φεστιβάλ όπου, όπως υπονοεί το ντοκυμαντέρ, οργανώνουν αργά και σταθερά την εξέγερσή τους. Εμείς τουλάχιστον έχουμε διαλέξει με ποιούς θα είμαστε όταν ξεσπάσει αυτός ο ένοπλος.

συμμετέχουν ενεργά στα κοινά...

Zombie Wars (David A. Prior, 2006). Είναι μια τυπική post apocalyptic ταινία και όχι και πολύ καλή, αλλά είναι εξαιρετικό παράδειγμα του τι μπορούν να καταφέρουν τα ζόμπι όταν οργανώνονται. Τα ζόμπι λοιπόν σε αυτή την ταινία δεν περιφέρονται από πόλη σε πόλη αναζητώντας τροφή, αλλά αντίθετα έχουν φτιάξει φάρμες ανθρώπων όπου ανατρέφουν ανθρώπους για να έχουν πάντα μια σταθερή πηγή τροφής. Υπάρχουν άνθρωποι που έχουν γεννηθεί και έχουν ζήσει όλη τους ζωή σε τέτοιες φάρμες και πραγματικά δε διαφέρουν από τα δικά μας οικόσιτα ζώα. Τα ζόμπι έχουν ιεραρχία και δομές που βάζουν τα θεμέλια για την διαιώνιση και ανάπτυξη της κοινωνίας τους. Οι καλοί άνθρωποι καταφέρνουν να διαλύσουν μια τέτοια φάρμα και ανακαλύπτουν ότι τα ζόμπι την έφτιαξαν με τη βοήθεια άλλων ανθρώπων, αλλά παρόλα αυτά δείχνει την εξαιρετική δυναμική που έχουν τα ζόμπι όταν δρουν συλλογικά και οργανωμένα.  

το φωτογραφικό υλικό από τις φάρμες λογοκρίθηκε...

Ένα αντίστοιχο παράδειγμα φαίνεται και στην ταινία Nudist Colony of the Dead (Marc Pirro, 1991).  Επίσης άθλια ταινία παρά τον πολλά υποσχόμενο τίτλο της, αλλά λίγο πιο αστεία. Ένα κοινόβιο γυμνιστών ζει αρμονικά λίγο έξω από μια μικρή επαρχιακή πόλη. Φυσικά οι πουριτανοί κάτοικοι της πόλης τους πάνε στα δικαστήρια και καταφέρνουν να τους διώξουν από την ηθική και θεοφοβούμενη περιοχή τους. Οι περισσότεροι γυμνιστές αποχωρούν αλλά μια μικρή σκληροπυρηνική ομάδα αποφασίζει να αυτοκτονήσει ηρωικά αφήνοντας για κληρονομιά την κατάρα-υπόσχεση ότι τα νεκρά κουφάρια τους δε θα αφήσουν κανέναν θρησκόληπτο να πατήσει το πόδι του στην περιοχή τους. Κι αυτό κάνουν με απόλυτη επιτυχία. Κάθε φορά που η τοπική εκκλησία οργανώνει κατασκήνωση στην καταραμένη περιοχή, τα γυμνά ζόμπι επιδίδονται σε ένα πετυχημένο και αποτελεσματικό ανταρτοπόλεμο και δεν παίρνουν αιχμαλώτους! Καταφέρουν μάλιστα να παρεισφρήσουν στην τοπική εκκλησία εξασφαλίζοντας ότι κάθε χρόνο ο κόσμος θα έχει λιγότερους χριστιανούς.

σχεδιάζοντας την επόμενη επίθεση...

Το ηθικό δίδαγμα λοιπόν αυτού του άρθρου είναι ότι τα ζόμπι όχι μόνο δεν συμβολίζουν την κατάργηση της ατομικότητας αλλά ίσα ίσα έχουν τη δυνατότητα να την ενισχύσουν μέσω της συλλογικότητας. Και ελπίζουμε ότι σύντομα το δούμε και σε ταινία. 

Zombies of the world unite!

more brains... »

Γιατί φοβόμαστε τα ζόμπι;

Τα ζόμπι υπάρχουν στον κινηματογράφο όσο υπάρχει κινηματογράφος. Οι ζομποταινίες, εδώ και 9 δεκαετίες, χρησιμοποιούν τα ζόμπι με πολλούς και ευφάνταστους τρόπους για να προκαλέσουν μαζική διάρροια. Και πιάνει. Γιατί, όπως έχουν δείξει επίπονες έρευνες, οι άνθρωποι φοβούνται τα ζόμπι, τους ζωντανούς νεκρούς, όσο υπάρχουν άνθρωποι.

Μία από τις πρώτες γραπτές αναφορές για ζόμπι είναι στο «έπος του Γκιλγκαμές», όπου κάποιοι θεοί ανοίγουν τις πόρτες του κάτω κόσμου και ελευθερώνουν τους ζωντανούς νεκρούς. Σε όλες σχεδόν τις μυθολογίες/θρησκείες υπάρχουν θεοί ειδικά εντεταλμένοι με τη φροντίδα των νεκρών, που έχουν απόλυτη εξουσία πάνω στη ζωή και στο θάνατο… Και μαντέψτε ποια σεξουαλική διαστροφή θεωρούσαν καταδικαστέα οι αρχαίοι ημών πρόγονοι… την νεκροφιλία. Just to be clear, η ίδια κοινωνία που έφτιαξε εξαιρετικά έργα τέχνης εμπνευσμένα από την παιδεραστία, την κτηνοβασία, την αιμομιξία κλπ, αηδίαζε με την πρακτική της νεκροφιλίας. Αντίθετα, λίγο πιο ανατολικά, κάποιοι άλλοι σοφοί πρόγονοι αναβαθμίσανε τους ζωντανούς νεκρούς από φόβο και τρόμο της ανθρωπότητας σε αντικείμενο λατρείας για εκατομμύρια πιστούς.

Τα ζόμπι όμως που έχουμε γνωρίσει εμείς μέσω των ταινιών είναι απόγονοι των θρησκευτικών πρακτικών των βουντού από την Αφρική και την Καραιβική. Επειδή όμως αυτό δεν είναι μάθημα ιστορίας και λαογραφίας, να κάτσετε να ψάξετε μόνοι σας περισσότερες πληροφορίες. Θα σας πω μόνο (για να κοιμάστε λίγο πιο ανήσυχοι τα βράδια) ότι μάγοι ανέσταιναν νεκρούς για να καλύψουν τις ανάγκες τους σε δωρεάν εργατικό δυναμικό (true story!) και ότι τουλάχιστον ένα βιβλίο και η αντίστοιχη ταινία (The Serpent and the Rainbow, Wes Craven, 1988) είναι βασισμένα σε πολύ πραγματικά γεγονότα. Σε κάποιες χώρες μάλιστα είναι ακόμα παράνομη η πρακτική της μετατροπής ανθρώπου σε ζόμπι (zombification), μάλλον για την πρόληψη της εισφοροδιαφυγής και της φοροδιαφυγής.

Εφόσον λοιπόν οι θρησκείες απέδειξαν ότι η εκμετάλλευση του ανθρώπινου φόβου για τους νεκρούς είναι πολύ επικερδές επάγγελμα, ο κινηματογράφος δεν άργησε να επενδύσει και σε αυτόν τον τομέα. Και απεδείχθη ιδιαίτερα ανταποδοτικό, καθώς τα ζόμπι είναι από τα μακροβιότερα (no pun intended), εύπλαστα και αποτελεσματικά εργαλεία τρόμου. Θα προσπεράσουμε προς το παρόν την ιστορία των ζόμπι στον κινηματογράφο για να περάσουμε κατευθείαν στο ερώτημα που πραγματικά μας απασχολεί.

Γιατί φοβόμαστε τα ζόμπι; Τι είναι αυτό που μας αναστατώνει τόσο βαθιά όταν βλέπουμε ένα ζωντανό νεκρό; Η επιστημονική κοινότητα παγκοσμίως και οι ψυχολόγοι έχουν ερευνήσει το θέμα εκτεταμένα και έχουν καταλήξει σε κάποιες θεωρίες που θα σας παρουσιάσουμε, μαζί φυσικά, με τη δική μας (και σωστή) άποψη.

Καταρχάς, υπάρχει το uncanny valley phenomenon, σύμφωνα με το οποίο ο ανθρώπινος εγκέφαλος αντιμετωπίζει με δυσφορία και εχθρικότητα τις μορφές που μοιάζουν με άνθρωπο σε όλα εκτός από κάποιες μικρές διαφοροποιήσεις. Αυτό ισχύει όχι μόνο για τους νεκρούς αλλά και ανθρωπόμορφα ρομπότ, 3D animation, κούκλες, παιδιά κλπ αλλά και ανθρώπους με δυσμορφίες (γεννητικές ή/και επίκτητες). Το άδειο βλέμμα των ζόμπι, οι άκαμπτες κινήσεις τους, τα όργανα που λείπουν, τα εκτεθειμένα δόντια τους με υπολείμματα από το προηγούμενο γεύμα τους, κάτι που δεν «κολλάει» με το σύνολο, κάνει τον εσωτερικό μας κόσμο να συσπάται και καταργεί σε υποσυνείδητο επίπεδο όλη την εξέλιξη του ανθρώπινου είδους σε έλλογο και πολιτισμένο όν.

Μια άλλη θεωρία ισχυρίζεται ότι ο φόβος προς τα ζόμπι συμβολίζει το φόβο προς τους ανθρώπους, τους πολλούς ανθρώπους. Το άγχος για την δραματική και συνεχή αύξηση του πληθυσμού της γης που συνοδεύεται φυσικά από αγοραφοβία και επειδή οι άνθρωποι μεταφέρουν πολλές αρρώστιες, την μικροβιοφοβία, την υποχονδρία και γενικά το φόβο μιας επιδημίας που θα μας σκοτώσει όλους. Γενικώς φοβόμαστε μήπως κολλήσουμε κι εμείς αυτή την θανατηφόρα αρρώστια και γι αυτό αισθανόμαστε και μια επιπλέον κάθαρση (pun intended) όταν σε ταινίες και video games, τα ζόμπι σκοτώνονται θεαματικά. Γιατί κάποιο πρωτόγονο ένστικτο μας λέει ότι αυτός είναι ο καλύτερος τρόπος πρόληψης ασθενειών, η απόλυτη φυσική εξόντωση του ΦΟΡΕΑ του ιού. Αλλά θα ήταν πολύ ανάλγητο και κακόγουστο να γυρνάμε ταινίες όπου φορείς του aids ή της γρίπης εκτελούνται άμα τη εμφανίσει.  

Υπάρχουν και θεωρίες που ισχυρίζονται ότι τα ζόμπι μας τρομάζουν γιατί μας φοβίζει ο δικός μας θάνατος. Όχι μόνο δε θέλουμε να πεθάνουμε, αλλά μας τρομοκρατεί και η έλλειψη ελέγχου στο τι θα μας συμβεί μετά θάνατο, ψυχή τε και σώματι. Το ότι κανείς δε μπορεί να ξεφύγει από τα ζόμπι, λένε διάφοροι, συμβολίζει την ανικανότητά μας να γλυτώσουμε από το θάνατο. Παρόλο που η ερευνητική ομάδα του Zombie Files εκτιμά κάθε τι που προκαλεί τόσο δυνατά αισθήματα απόγνωσης και απελπισίας, θα κατατάξουμε αυτή τη θεωρία και τους θιασώτες της, με αντικειμενικά κριτήρια πάντα, στις ηλίθιες και ανυπόστατες. Και αυτό επειδή και οι δικές μας μακρόχρονες έρευνες έχουν καταλήξει στο συμπέρασμα ότι θεωρίες που δεν έχουν στον πυρήνα τους τον μισανθρωπισμό όπως οι δύο πρώτες, είναι ηλίθιες και ανυπόστατες. Οι άνθρωποι φοβούνται τα ζόμπι επειδή μισούν τους ανθρώπους (και θέλουν να τους σκοτώσουν). Τόσο απλά.

Μπορεί βέβαια να φταίει το γεγονός ότι συνεχώς γίνονται έρευνες και πειράματα για την ανάσταση των νεκρών. Και μόλις οι λαμπροί αυτοί επιστήμονες βρουν τρόπο να ξαναφέρουν ένα ζόμπι στη ζωή είναι απλά θέμα χρόνου να γίνουμε όλοι ζόμπι.

Για του λόγου το αληθές και για να μην κοιμηθείτε ποτέ ξανά:

http://www.cracked.com/article_15643_5-scientific-reasons-zombie-apocalypse-could-actually-happen.html

Από την άλλη, μπορεί να κάνουμε λάθος και οι αιτίες της ζομποφοβίας να είναι τελείως διαφορετικές. Γι αυτό θέλουμε τη δική ΣΟΥ γνώμη, να μας πεις γιατί ΕΣΥ φοβάσαι τα ζόμπι, προκειμένου η έρευνα μας να είναι πιο ολοκληρωμένη. Ok, we’re fucking with you, δεν κάνουμε ποτέ λάθος αλλά παρόλα αυτά πες τη γνώμη σου, πώς αλλιώς θα μάθεις άλλωστε;

more brains... »