Sex, drugs, rock ‘n’ roll (Zombie style)

Τον προηγούμενο μήνα, στις 22 Μαρτίου για να είμαστε ακριβείς, ένας φίλος και συνεργάτης των Zombies Files είχε τα «γενέθλιά» του. Δεν είμαστε σίγουροι για την ηλικία του, αλλά πρόκειται για τριψήφιο αριθμό και κανείς δεν ξέρει αν είναι ζωντανός ή ζόμπι. Για να τον τιμήσουμε, αλλά βασικά για να μάθει να προσέχει τι λέει όταν είναι μεθυσμένος, αποφασίσαμε να του αφιερώσουμε αυτό το άρθρο.

Sex

Κάποιος αδαής θα ρωτήσει τι σχέση έχουν τα ζόμπι με το σεξ. Οι νεκροί μας φίλοι δεν φημίζονται για την ερωτική τους ζωή. Or do they? Καλώς ή κακώς υπάρχουν πολλοί που ενδιαφέρονται για τις ερωτικές προτιμήσεις των νεκροζώντανων και υπάρχουν πολλές ζομποταινίες που επιχείρησαν να δώσουν απαντήσεις. Όσοι από εσάς αισθάνεστε αηδιασμένοι από τη σκέψη και μόνο τέτοιων ανίερων σεξουαλικών επαφών πηδήξτε αυτή την παράγραφο. Αλλά ξέρουμε ότι όλοι θα τη διαβάσετε γιατί κατά βάθος είστε όλοι διεστραμμένοι. Με την καλή έννοια. 

Θα αρχίσουμε λοιπόν με το Chillerama (2011), μια πολύ αστεία και σιχαμένη ταυτόχρονα ανθολογία αφιερωμένη στις horror ταινίες. Μία από τις ιστορίες περιγράφει τα ζόμπι σαν σεξομανείς που θέλουν να ασελγήσουν πάνω στα θύματα τους όσο θέλουν να τους φάνε. Και τα κάνουν και τα δύο συνήθως ταυτόχρονα. Η ταινία εξελίσσεται σε ένα τεράστιο όργιο που καταλήγει σε ακόμα περισσότερα ζόμπι, που μας θυμίζει λίγο μια αποστολή που είχαμε στην Τιχουάνα με τον εορτάζοντα. 

Μετά έχουμε το Deadgirl (Marcel Sarmiento, Gadi Harel, 2008), μια πολύ δραματική ταινία που καταφέρνει να αποδείξει ποιοι είναι τα πραγματικά τέρατα. Οι έφηβοι μαθητές ανακαλύπτουν μια νεκρή κοπέλα που μοιάζει αρκετά ζωντανή. Αντί να τη βοηθήσουν ή έστω να την παραδώσουν σε μυστικές υπηρεσίες για να βγάλουν πολλά λεφτά, αποφασίζουν να τη βασανίσουν και να τη βιάσουν κατ’ εξακολούθηση. Σκληρή αλλά πολύ ωραία ταινία, it really makes you think. Ο κατάλογος των ζομποταινιών που εμπεριέχουν σεξ μεταξύ νεκρών και ζωντανών είναι πολύ μεγάλος για να χωρέσει εδώ (μπορούμε να δώσουμε αναλυτικό κατάλογο σε όσους ενδιαφέρονται, καθώς και το τηλέφωνο του πιθανόν ζωντανού-νεκρού εορτάζοντα). 

Προς τα παρόν θα αναφερθούμε μόνο στο Haeckel’s Tale (John McNaughton, 2006), το δωδέκατο επεισόδιο της σειράς Masters of Horror. Στο εν λόγω επεισόδιο μαθαίνουμε για το δράμα ενός συζύγου του οποίου η αρκετά νεότερη σύζυγος μπορεί να βρει την ηδονή μόνο στην αγκαλιά του πρώτου – νεκρού πια- συζύγου της. Και την βρίσκει κάθε βράδυ στο διπλανό νεκροταφείο. Η νεκρική ακαμψία αποδεικνύεται πολύ βολική. Moving on now to…

Drugs

Τα ναρκωτικά έχουν συμβάλλει τα μέγιστα στις ζομποταινίες. Κατά τη σύλληψη και τη δημιουργία τους, για να πειστούν πολλοί ηθοποιοί να παίξουν, για να πειστούν οι θεατές να τις δουν. Έχουν πολλές χρήσεις, τις οποίες αυτή εδώ η σελίδα επισήμως αποδοκιμάζει. Απολαύσαμε όμως τις παρακάτω ζομποταινίες στις οποίες τα ναρκωτικά παίζουν πρωταγωνιστικό ρόλο. 

Bong of the dead (Thomas Newman, 2011). Κλασικά, ένας μετεωρίτης μετατρέπει τους ανθρώπους σε ανθρωποφάγα ζόμπι, καταρρέουν τα πάντα και οι ελάχιστοι επιζώντες ζουν απομονωμένοι. Η ταινία εστιάζει όμως σε δύο επιζώντες που βρίσκουν έναν εξαιρετικό τρόπο να περάσουν το χρόνο τους περιμένοντας να πεθάνουν. Ο πρώην έμπορος μαριχουάνας καλλιεργεί μια νέα ποικιλία του αγαπημένου φυτού αξιοποιώντας τα μυαλά των ζόμπι. Αλήθεια, πολτοποιεί τα μυαλά των ζόμπι και τα χρησιμοποιεί για λίπασμα. Και μαζί με έναν πρώην πελάτη του κάνουν κεφάλι. Αργότερα βρίσκουν και μια γκόμενα και την πίνουν όλοι μαζί και σκοτώνουν ζόμπι. Επειδή κανείς από εσάς δεν έχει ελπίδες να επιβιώσει σας προτείνουμε να δείτε αυτή τη ζομποταινία και όταν καταστραφεί ο κόσμος να περάσετε έτσι τις τελευταίες σας μέρες. 

Στην επόμενη ζομποταινία, Night of the living heads (George A. Taramas, Michael Gruosso, 2011) η μαριχουάνα δε χρησιμοποιείται για διασκέδαση, αλλά είναι η αιτία για τη ζομποποίηση των κολεγιόπαιδων. Συγκεκριμένα, μια βαρβάτη και πιθανόν καταραμένη ποικιλία που καλλιεργείται – που αλλού – στη Τζαμάικα. Ένας άμυαλος νεαρός ετοιμάζει ένα μεγάλο χασισοπάρτυ όταν οι γονείς του φεύγουν από το σπίτι και ο τοπικός έμπορος τον προμηθεύει με την καταραμένη ποικιλία. Δεν ξέρουν όμως ότι το συγκεκριμένο φυτό δεν προορίζεται για τους αδύναμους λευκούς. Μαστουρώνοντας γίνονται όλοι ζόμπι και το περίφημο πάρτυ μετατρέπεται σε bloodbath. Εξαιρετική σύλληψη για ταινία αλλά η εκτέλεσή της δεν είναι και τόσο καλή. Nice try though. 

Στη κατηγορία των ναρκωτικών ανήκει και το αλκοόλ, οπότε θα μιλήσουμε και για την cult ζομποταινία Redneck zombies (Pericles Lawnes, 1987). Μια redneck οικογένεια αγαπάει τόσο πολύ το γλυκόπιοτο moonshine που όλη τους η ζωή περιστρέφεται γύρω από την κατανάλωση και το εμπόριό του. Σαν σωστοί rednecks δεν ξέρουν να διαβάζουν, και έτσι πίνουν χωρίς δεύτερη σκέψη και ένα βαρέλι με ραδιενεργά απόβλητα. Η ζομποποίησή τους είναι μια βελτίωση της όποιας υπόστασής τους κατά τη γνώμη μας, παρόλο που ανήκουν στα χαζά ζόμπι. Κυνηγούν για να φάνε και να βιάσουν κάποιους ανυποψίαστους εκδρομείς. Αλλά είναι τελείως αδύναμοι στη μυρωδιά του αποσμητικού. Φυσικά.

Rock ‘n’ Roll

Αυτή την παράγραφο θα την αφιερώσουμε σε έναν άλλο φίλο και συνεργάτη των Zombie Files που γιόρταζε τους 44 αιώνες ζωής του στις 30 Μαρτίου. Ο αγαπημένος καλλιτέχνης, ο Φ. Πλιάτσικας δυστυχώς δεν έχει γράψει κάποιο τραγούδι για ζόμπι, οπότε αναγκαστικά θα μιλήσουμε για άλλες ζομποταινίες ελπίζοντας ότι ο γηραιός μας φίλος δε θα μας σκοτώσει. 

Έχουμε ξαναμιλήσει για την πρώτη ζομποταινία αυτής της κατηγορίας το Hard Rock Zombies (Krishna Shah, 1985). Μια ανερχόμενη ροκ μπάντα συναντά στη διάρκεια ενός tour μια υπερσυντηρητική πόλη με μηδενική ανοχή στο ελεύθερο πνεύμα των καλλιτεχνών. Οι κάτοικοι της πόλης όπως είναι αναμενόμενο είναι υποκριτές, διεστραμμένοι και ναζί (ο δήμαρχος είναι ο Χίτλερ), και σκοτώνουν τη μπάντα προκειμένου να μην παίξει στη πόλη τους. Αλλά ο τραγουδιστής μας επιστρέφει από τον τάφο για να σώσει την νεαρή κόρη του δημάρχου την οποία είχε ερωτευτεί. Με τη δύναμη της ροκ τα καταφέρνουν. 

Η επόμενη ζομποταινία, το Zombie Nightmare (Jack Bravman, 1986) δεν ασχολείται με τη μουσική αυτή καθεαυτή, αλλά θα τη συμπεριλάβουμε γιατί ξεκινάει δυναμικά με το Ace of Spades και στο soundtrack έχουν συνεισφέρει μεταξύ άλλων οι Motorhead και οι Girlschool. Ο πρωταγωνιστής ( Jon Mikl Thor) επίσης συμμετείχε σε μια μέταλ πάντα ονόματι Thor. Η ίδια η ταινία ασχολείται με έναν φέρελπι νέο που δολοφονείται από μια παρέα μεθυσμένων πλουσιόπαιδων που τον χτυπούν με το αμάξι και τον αφήνουν να πεθάνει. Η δύσμοιρη μάνα του καταφεύγει σε μια ιέρεια βουντού αφού οι επίγειες αρχές δεν κάνουν κάτι για να βρεθούν και να τιμωρηθούν οι ένοχοι. Έτσι ο πρωταγωνιστής μας ξυπνάει τα βράδια από τον αιώνιο ύπνο του και παίρνει εκδίκηση για το θάνατό του αλλά και την άλυτη δολοφονία του πατέρα του. Just for the record, στην ταινία αυτή επίσης παίζει ο προ-Βatman Adam West, ενώ εμφανίζεται για πρώτη φορά και η Tia Carrere. 

Η επόμενη ζομποταινία μας έρχεται από την μακρινή Ιαπωνία και πρόκειται για το Wild Zero (Tetsuro Takeuchi, 1999). Αδίστακτοι εξωγήινοι ανασταίνουν τους νεκρούς για να καταλάβουν τον πλανήτη μας. Ο νεαρός πρωταγωνιστής μας, ο Ace, εμπνεόμενος από τα ιδανικά της lock en loll [sic] αποφασίζει να τους πολεμήσει μέχρι τελευταίας ρανίδας αίματος. Συγκινημένοι από την αλτρουιστική διάθεση του νεαρού, μια ροκ πάντα – οι Guitar Wolf-αποφασίζουν να βοηθήσουν. Στη φαρέτρα τους όμως έχουν τη δύναμη της μουσικής που δεν είναι μόνο ηθική και ψυχολογική σε αυτή την ταινία. Τα μουσικά όργανα, και ιδιαίτερα η κιθάρα, διαλύουν τους εξωγήινους και τα απέθαντα minions τους με lightning bolts και παρόμοια «ξόρκια». Γιατί έτσι γαμάει η Rock ‘n’ roll στην χώρα του ανατέλλοντος ηλίου. 

Τελειώνοντας, δε μπορούμε να μην αναφέρουμε το Δράκουλα των Εξαρχείων (Νίκος Ζερβός, 1983) στην οποία ο τρελός ορθοπεδικός από τα Καρπάθια ανασταίνει νεκρούς μουσικούς για να φτιάξει το τελειότερο και καταπληκτικότερο μουσικό σχήμα όλων των εποχών. Στην ταινία θυμίζουμε τραγουδάνε ο Τζίμης Πανούσης και ο Δημήτρης Πουλικάκος. Όσοι δεν την έχετε δει ακόμη, να ξέρετε ότι ξέρουμε που μένετε και θα σας επισκεφτούμε μαζί με μερικά ζόμπι.

Θα σταματήσουμε εδώ για να προλάβουμε να αγοράσουμε και κανονικά δώρα στους εορτάζοντες. Σίγουρα καθεμιά από τις παραπάνω κατηγορίες χωράει και άλλες ζομποταινίες και καλούμε εσάς να τις συμπληρώσετε. Όσοι μας προσφέρουν και άλλα σωστά παραδείγματα στα σχόλια από κάτω αλλά και στη σελίδα μας στο facebook θα μπουν σε κλήρωση για ένα ραντεβού με τους νεκροζώντανους και απέθαντους εορτάζοντες φίλους μας.

more brains... »

Drink till you drop dead… and then drink some more!

Έφτασε και φέτος εκείνη η άγια μέρα όπου μπορούμε όλοι να πιούμε μέχρι λιποθυμίας με τις ευλογίες της Αγίας Εκκλησίας και όλων των παραρτημάτων της. Η ιερή μέρα του Αγίου Πατρικίου. Για την ιστορία, η 17^η του Μάρτη, the Feast Day, είναι η επέτειος του θανάτου του άγιου προστάτη της Ιρλανδίας. Ο Άγιος Πατρίκιος έζησε τον 5^ο αιώνα και ευθύνεται σε μεγάλο βαθμό για τον εκχριστιανισμό της Ιρλανδίας και αναγνωρίστηκε σαν άγιος ήδη από τον 7^ο αιώνα.

Οι λόγιοι μελετούν ακόμα για να αποσαφηνίσουν τις λεπτομέρειες της ζωής του που χάνονται στις σκιές του χρόνου. Αλλά υπάρχει ένα γεγονός στη ζωή του Πατρίκιου που όλοι οι θρησκόληπτοι διαστρεβλώνουν με θρησκευτικό ζήλο. Ο μικρός Πατρίκιος προερχόταν από μια τυπική οικογένεια κληρικών και όπως φαντάζεστε η ζωή του ήταν σκέτη κόλαση. Στην τρυφερή ηλικία των 16 ετών όμως η τύχη του χαμογέλασε. Μια ωραία πρωία που έτρωγε ευλαβικά μια μεσαιωνική μακαρονάδα τράβηξε την προσοχή του Flying Spaghetti Monster, ο οποίος αποφάσισε να τον βγάλει από τη μιζέρια του. Έστειλε λοιπόν μερικούς ιρλανδούς πειρατές που τα έπιναν εκεί κοντά για να τον πάρουν μαζί τους και να του διδάξουν το νόημα της ζωής. Όπως ο ίδιος ομολογεί σε ένα από τα δύο κείμενα που του αποδίδονται, το Declaration, κατά τη διάρκεια των έξι χρόνων που πέρασε με τους καλόκαρδους πειρατές he was touched by His Noodliness. Αλλά τι τα θέλετε, οι χριστιανοί κατάφεραν να τον παρασύρουν ξανά και έτσι έκανε καριέρα στην ιρλανδική εκκλησία.

                                             

Αλλά η επιρροή της ελεύθερης πειρατικής ζωής και οι ηθικές τους αξίες σημάδεψαν τη ζωή και το έργο του, γι’ αυτό και μέχρι σήμερα γιορτάζουμε τον Πατρίκιο μεθοκοπώντας. Suck this, Christian temperance!

Σήμερα λοιπόν για να τιμήσουμε τη μνήμη του Αγίου, πίνουμε από χτες. Στην νιοστή +1 μπύρα έχασα ένα στοίχημα και συνεπώς πρέπει να ξεμεθύσω αρκετά για να παρουσιάσω ιρλανδικές ζομποταινίες. Ήταν δύσκολο να διαλέξουμε γιατί οι ιρλανδοί έχουν σημαντική παράδοση στο horror και την τελευταία δεκαετία έχουν δώσει και αξιόλογες ζομποταινίες. Θα παρουσιάσουμε λοιπόν κάποιες από τις πιο πρόσφατες που τις έχουμε και πρόχειρες για να ξαναγυρίσουμε γρήγορα στις μπύρες και τα ουίσκια.

Portrait of a zombie (Bing Bailey, 2012). Όταν ο νεαρός Billy γίνεται ζόμπι η οικογένειά του αποφασίζει να τον φροντίσει  παρά τις αντιδράσεις της τοπικής κοινωνίας. Η μόλυνση όμως από το παρακείμενο εργοστάσιο κρέατος έχει επηρεάσει και άλλους κατοίκους και σχηματίζονται οι πρώτες ομάδες αυτόκλητων τιμωρών. Είναι ένα πολύ καλοστημένο δραματικό «ντοκιμαντέρ» με γερές δόσεις έξυπνου μαύρου χιούμορ. Είναι ένα συνταρακτικό χρονικό της ανθρώπινης βλακείας που θα επισπεύσει την ολοκληρωτική κατάρρευση της κοινωνίας. Ταυτόχρονα, σατιρίζει με λεπτές πινελιές τους κινηματογραφιστές και τον αδίστακτο χώρο της showbiz. Εξαιρετική ζομποταινία, την προτείνουμε ανεπιφύλακτα.

Zombies from Ireland (Ryan Kift, 2013). Ιρλανδοί επιστήμονες κάνουν πειράματα σε κατάδικους για να δοκιμάσουν το νέο εμβόλιο για τη γρίπη των χοίρων. Όπως είναι αναμενόμενο το εμβόλιο ξεκινά μια νέα επιδημία ζόμπι που ξαμολιούνται να καταλάβουν την Ιρλανδία και όλο το Ηνωμένο Βασίλειο. Αξιοσημείωτη λεπτομέρεια της ζομποταινίας είναι ότι ο ιός μεταφέρεται και σε ζώα. Μια διασκεδαστική περιπέτεια ανεξάρτητης παραγωγής με γρήγορη δράση και χαριτωμένες κωμικές στιγμές.  

Citadel (Ciaran Foy, 2012). Ο Tommy μένει χήρος με ένα παιδί στην αγκαλιά όταν μια συμμορία επιτίθεται και μαχαιρώνει τη γυναίκα του. Ο Tommy από το σοκ γίνεται αγοραφοβικός αλλά η σκληρή ζωή τον αναγκάζει να αντιμετωπίσει τους φόβους του. Η συμμορία όμως καραδοκεί και έχει βάλει στο μάτι τη νεογέννητη κορούλα του (που κλαίει συνέχεια) και όπως αποκαλύπτεται δεν πρόκειται για μια τυπική συμμορία. Είναι ζόμπι παρόλο που ανήκουν περισσότερο στην κατηγορία των μολυσμένων και έχουν μανία να απαγάγουν μικρά παιδιά. Ο Tommy αναγκάζεται μαζί με έναν τρελό παπά να τους αντιμετωπίσει και να τους σκοτώσει. Enough spoiler, είναι ένα αξιοπρεπέστατο ψυχολογικό δράμα και να το δείτε.

Είμαστε πολύ καλοί σε αυτό το άρθρο και αυτό ήρθε η ώρα να αλλάξει. Θα μιλήσουμε λοιπόν και για 4 horror ταινίες «ιρλανδικής» έμπνευσης που πρέπει να είσαι πολύ μεθυσμένος για να τις δεις. Πρόκειται φυσικά για την cult ταινία Leprechaun και τα 3 πρώτα sequel (Η σειρά έχει άλλες δύο ταινίες αλλά δεν είμαστε αρκετά μεθυσμένοι ακόμα για να τις δούμε). Τα Leprechauns των ταινιών έχουν μόνο μια επιφανειακή σχέση με τα αντίστοιχα πλάσματα της ιρλανδικής μυθολογίας. Πρέπει όμως να παραδεχτούμε ότι οι δημιουργοί έχουν ρίξει πολύ δουλειά, καθώς σε κάθε ταινία αλλάζουν την ιστορία, τη μυθολογία, τις δυνάμεις των Leprechauns. 

Στην πρώτη ταινία το Leprechaun είναι γρήγορο και παιχνιδιάρικο και πεθαίνει μόνο από τετράφυλλα τριφύλλια. Στη δεύτερη ταινία θέλει να αποκατασταθεί (ε, καιρός ήταν, περνάν τα χρόνια) και απαγάγει την εκλεκτή της καρδιάς του. Η φωλιά του είναι ένας ζωντανός λαβύρινθος από όπου κανείς δεν μπορεί να δραπετεύσει. Σε αυτή την ταινία πεθαίνει με παλούκωμα στην καρδιά από σφυρήλατο σίδηρο. Στην τρίτη ταινία το γνώριμό μας Leprechaun βρίσκεται στο Las Vegas και η αχίλλειος πτέρνα του είναι ένα μαγικό μενταγιόν. Επιπλέον, τα χρυσά του νομίσματα έχουν αποκτήσει την ικανότητα να ικανοποιούν ευχές σε όποιον τα έχει στην κατοχή του.  Η τέταρτη ταινία φέρει τον τρομακτικό τίτλο Leprechaun 4: in space. Είναι εξωγήινος μάγος που προσπαθεί να σώσει την σέξι αρραβωνιαστικιά του από τους γήινους πεζοναύτες. Δεν περιγράφω άλλο, δεν περιγράφω άλλο. Αλλά υπάρχουν και σταθερά στοιχεία στις ταινίες. Σε όλες τις ταινίες τα Leprechauns είναι φιλάργυρα και άπληστα και όλες οι πρωταγωνίστριες (η πρώτη εκ των οποίων είναι η Jeniffer Aniston) είναι ξανθιές.

Σταματάμε εδώ γιατί έχουν ραντεβού με μερικές νόστιμες μαύρες μπύρες και ένα μπουκάλι single malt. Όποιος έχει δει τις 2 τελευταίες ταινίες Leprechaun (In the hood και back 2 tha hood) έχει προφανώς πολύ γερό στομάχι και τον καλούμε να έρθει να τα πιει μαζί μας. Αν θέλει μπορεί να μας αφήσει την άποψη του στα σχόλια. Αλλά και οι υπόλοιποι κοινοί θνητοί που μας διαβάζετε ανελλιπώς μπορείτε να πείτε τη γνώμη σας για όποιο θέμα θέλετε είτε στα σχόλια από κάτω είτε στη σελίδα μας στο facebook. Σήμερα που πίνουμε θα είμαστε καλοί μαζί σας.

Happy St Patrick’s Day!

The Janitor!

more brains... »

Are you ready for a zombie apocalypse?

(hint: you are NOT)

Σε προηγούμενο άρθρο είχαμε εξηγήσει ότι οι άνθρωποι φοβούνται τα ζόμπι γιατί συμβολίζουν, μεταξύ άλλων, τους απρόβλεπτους κινδύνους, το άγνωστο. Συμβολίζουν όμως και έναν πολύ προβλέψιμο κίνδυνο, το θάνατο. Το ανθρώπινο είδος δίνει μια διαρκή μάχη με το θάνατο (και τις κατσαρίδες), αλλά όσες μάχες κι αν κερδίσει στο τέλος είναι καταδικασμένο να χάσει τον πόλεμο. Το ίδιο ισχύει και με τα ζόμπι. Δεν ξέρουμε πώς και πότε ακριβώς θα εμφανιστούν, αλλά είναι θέμα χρόνου να σας φάνε όλους. Το ξέρετε κι εσείς, το ξέρουμε κι εμείς, το ξέρει και το CDC (Centers for Disease Control and Prevention, άσχετοι).

they're coming for ya barb'ra

Αλλά επειδή οι άνθρωποι είναι κατά βάθος μαζοχιστές, αντί να αποδεχτούν τη μοίρα τους και να κάτσουν στα αυγά τους θα προσπαθήσουν να το αποφύγουν. Τα τελευταία χρόνια κυκλοφορούν αρκετοί Οδηγοί Επιβίωσης από Ζόμπι και πολλές ζομποταινίες παρουσιάζουν τακτικές για τους επίδοξους επιζώντες. Μελετήστε τα, εμπεδώστε τα, αλλά η μοίρα σαν all-you-can-eat buffet δεν αλλάζει. Οι ζωντανοί νεκροί απλά δεν μπορούν να ηττηθούν.

 Η ερευνητική ομάδα του Zombie Files φυσικά και δεν νοιάζεται για την επιβίωσή σας. Γι αυτό δεν πρόκειται να μοιραστούμε το δικό μας – άψογο - σχέδιο παρά με λίγους επιλεγμένους ανθρώπους που θα διαλέξουμε εμείς. (Μπορείτε πάντα να στείλετε βιογραφικά στη σελίδα στο facebook αλλά δεν υποσχόμαστε τίποτα).

Ο σκοπός αυτού του άρθρου είναι να σας αποδείξουμε πόσο αναποτελεσματικές είναι οι τακτικές που παρουσιάζονται στις περισσότερες ζομποταινίες και να σας ωθήσουμε να βουλιάξετε στην απελπισία και την απόγνωση. Είμαστε κακοί άνθρωποι κατά αυτόν τον τρόπο.

1. Guns do kill people

certain death

Καταρχήν, δε ζούμε στις ΗΠΑ. Σε προκαλώ μελλοθάνατε αναγνώστη να σκεφτείς πού βρίσκεται το πιο κοντινό σε σένα όπλο. Σιγά μην ξέρεις. Αλλά ακόμα κι αν ξέρεις ή βρίσκεσαι σε μια χώρα με πιο ελεύθερη κυκλοφορία όπλων, ξέρεις να τα χρησιμοποιείς; Αρχίδια. Εκατοντάδες θάνατοι κι ακόμα περισσότεροι (αυτο)τραυματισμοί συμβαίνουν κάθε χρόνο από ηλίθιους που νομίζουν ότι τα όπλα δουλεύουν όπως στις ταινίες. Κι αυτό χωρίς το άγχος των ζόμπι που πλησιάζουν. Αλλά πες ότι ξεπερνάς αυτά τα προβλήματα, πού θα βρεις σφαίρες; Τείνουν να είναι μίας χρήσεως, και όσες κι αν μαζέψεις τα ζόμπι θα είναι περισσότερα. Άσε που κάθε φορά που πυροβολείς θα μαζεύονται κι άλλα ζόμπι από το θόρυβο (120 ντεσιμπέλ μίνιμουμ).

not good enough!

2. Shoot them in the head

if only...

Όλοι ξέρουμε ότι για να «πεθάνει» ένα ζόμπι πρέπει να πυροβολήσεις στο κεφάλι ή να καταστρέψεις με κάποιο τρόπο τον εγκέφαλο. For the record, αυτό δεν ισχύει για όλα τα ζόμπι, πολλά απλά δεν πεθαίνουν με τίποτα. Αλλά ας υποθέσουμε ότι ισχύει. Το κεφάλι είναι από τους πιο δύσκολους στόχους πάνω στο ανθρώπινο σώμα και ακόμα και εκπαιδευμένοι στρατιώτες (ή έμπειροι gamers) δεν πετυχαίνουν πάντα. Ειδικά όταν το εν λόγω ανθρώπινο σώμα κινείται. Όσο εσύ λοιπόν θα ξοδεύεις όλες τις σφαίρες σου προσπαθώντας να βρεις κεφάλι, το ζόμπι θα φτάσει δίπλα σου και θα κάνει τα έντερά σου κοντοσούβλι. Γι αυτό καλύτερα πυροβόλα κατευθείαν το δικό σου κεφάλι που είναι πιο εύκαιρο.

really... not that simple...

3.  Burn motherfucker, burn!

Αφού δε μπορείς να πυροβολήσεις τα ζόμπι, θα σκεφτείς πολύ φυσικά να τους βάλεις φωτιά. Αυτό είναι σίγουρο κόλπο, θα πιάσουν φωτιά και θα λιώσουν μια και καλή. ΛΑΘΟΣ! Έχεις δοκιμάσει να βάλεις φωτιά σε ζωντανό ζώο να δεις τι γίνεται; Ναι; Ψυχάκια! Φύγε τώρα από τη σελίδα μας! Τα ζόμπι δε νιώθουν πόνο, τουλάχιστον όχι όπως οι άνθρωποι, οπότε η φωτιά που τους ξεροψήνει τις σάρκες δε θα τα σταματήσει. Και για να λιώσουν οι σύνδεσμοι που κρατάν ενωμένα τους μύες, τα όργανα και τα κόκαλα χρειάζεται τουλάχιστον ένα μισάωρο σε υψηλές θερμοκρασίες (κατά προσέγγιση, δε το έχουμε δοκιμάσει πρόσφατα). Και τι θα κάνει αυτό το μισάωρο ένα φλεγόμενο ζόμπι; Θα τρέχει γύρω γύρω απλώνοντας τη φωτιά παντού! Μάντεψε ποιος θα βρεθεί να ψήνεται;  Αν αποφασίσεις να παίξεις με τη φωτιά παρόλα αυτά, λούσου με λαδολέμονο κι αλατοπίπερο και γύρνα γύρω από τον άξονα σου.

true story!

4. Man to man

Πρέπει να βρεις ένα τρόπο να πολεμήσεις τα ζόμπι. Από τα πιο δημοφιλή αγχέμαχα όπλα είναι τα αλυσοπρίονα. Και από τα πιο άχρηστα. Καταρχήν συγχαρητήρια που βρήκες ένα melee όπλο που χρειάζεται reload. Και δεύτερον, τα αλυσοπρίονα είναι σχεδιασμένα για να κόβουν ξύλο. Και ακόμα και στο ξύλο μπλοκάρουν και κολλάνε, ρώτα όποιον ξυλοκόπο θέλεις. Μέχρι να κόψουν την πρώτη σπονδυλική στήλη, τα ζόμπι θα τρώνε τη συκωταριά σου. Τα ίδια ισχύουν και τις μηχανές κουρέματος του γκαζόν. Κάποια σπαθιά θα μπορούσαν να είναι αποτελεσματικά αλλά δε θα σου πούμε ποια είναι (σίγουρα όχι η κατάνα) και θέλουν εκπαίδευση και τεχνική. Οι φιγούρες που έμαθες από το Kill Bill δε φτάνουν για να γίνεις samurai. Δε θα μπούμε καν στον κόπο να σου εξηγήσουμε γιατί και οι πολεμικές τέχνες είναι άχρηστες απέναντι στους ζωντανούς νεκρούς. Αν δεν το καταλαβαίνεις, σου αξίζει να πεθάνεις αργά και βασανιστικά. Και εμείς θα χορέψουμε capoeira στον τάφο σου.

             πιτσικάρουν...

 5. Run Forest, run.

Πολλοί από εσάς θα δοκιμάσουν να το σκάσουν χωρίς να αντιμετωπίσουν κατά μέτωπο τα ζόμπι. Πού θα πας ρε Καραμήτρο; Σε εμπορικό ή σε πολυκατάστημα για να έχεις πρόσβαση σε τρόφιμα και λοιπά εφόδια; Θα είναι γεμάτα ζόμπι. Θα κλειστείς σε κάποιο υπόγειο ή κάποια ταράτσα; Αργά ή γρήγορα τα ζόμπι θα σπάσουν την πόρτα και εσύ δεν έχεις άλλη έξοδο. Θα προσπαθήσεις να φύγεις από την πόλη; Το ίδιο και χιλιάδες άλλοι και θα κολλήσετε όλοι μαζί στην κίνηση. Μπορείς να δοκιμάσεις να πας σε στριπτιτζάδικο αλλά αν μην περιμένεις να δεις γυμνές κοπέλες να χορεύουν με αυτοθυσία για να σε σώσουν. Το πολύ πολύ να σου φάνε και τα λεφτά πριν σε φάνε ολόκληρο. Όπου και να πας, αν δε σε φάνε τα ζόμπι θα πεθάνεις από ασιτία ή/και από τις κακουχίες. Σε έπιασε κρίση πανικού ή όχι ακόμα;

nowhere to run

6. Zombies never quit

Υπάρχει πιθανότητα μία στο εκατομμύριο εσύ και οι φίλοι σου να βρείτε όντως ένα ασφαλές καταφύγιο με αρκετές προμήθειες. Θα ταμπουρωθείτε μέσα και όλα θα είναι μια χαρά. Κούνια που σε κούναγε. Είστε πολιορκημένοι και μάλιστα υπό τις χειρότερες δυνατές συνθήκες. Τα ζόμπι δε μπορούν να εξαντληθούν από μια παρατεταμένη πολιορκία και δεν έχεις κανένα διαπραγματευτικό χαρτί στα χέρια σου. Το μόνο που θέλουν είναι να σε φάνε και θα μπορούν να περιμένουν μέχρι να λιώσουν τα τείχη που σε προστατεύουν ή – πιο πιθανό – να σταθείς ανέμελος με την πλάτη σε κάποιο παράθυρο/πόρτα/τοίχο οπότε και θα σε αρπάξουν με τη μία. Δεν είναι τυχαίο ότι συμβαίνει σε κάθε ζομποταινία.

7. No Mercy

Εξάλλου είναι πολύ πιθανό να μη χρειαστεί να περιμένουν τόσο. Κάποιος/α από την ομάδα έχει μολυνθεί και το κρύβει από όλους. Στανταράκι. Τσέκαρε τους μαύρους και τις τσούλες της παρέας, είναι επιρρεπείς στους πρόωρους θανάτους. Και όταν εκδηλωθούν τα συμπτώματα της αρρώστιας κάποιος/α από την παρέα σας (συνήθως ο/η γκόμενος/α) θα αποφασίσει ότι είναι απάνθρωπο να τους ξεφορτωθείτε πριν την ώρα τους και θα καταλήξετε να τσακώνεστε μεταξύ σας μέχρι να ζομποποιηθεί ο άρρωστος και να αρχίσει η σφαγή. Η αλήθεια είναι ότι αυτός ο κίνδυνος προϋποθέτει ότι κάποιοι από εσάς θα διατηρούν μια στοιχειώδη ανθρωπιά, πράγμα απίθανο. Μάλλον θα καταλήξετε να σκοτώνετε όποιον ανεβάζει δέκατα. Αλλά μην ξεχνάτε ότι θα είστε υποσιτισμένοι, χωρίς τρεχούμενο νερό, χωρίς ήλιο και καθαρό αέρα, ανάμεσα στα τρωκτικά και τις ακαθαρσίες. Κάπως έτσι ξεκίνησαν την καριέρα τους όλες οι μεγάλες πανδημίες.

clue No 1

clue No 2 

it's final! there's no cure!

 Θα μπορούσαμε να γράψουμε τόμους ολόκληρους με τα πιο συνηθισμένα αλλά και τα πιο σπάνια λάθη που κάνουν οι προς το παρόν επιζώντες. Αλλά έχουμε καλύτερα πράγματα να κάνουμε, όπως το να εκκολάπτουμε τα αυγά προϊστορικών δεινόσαυρων και τους εκπαιδεύουμε να τρώνε ζόμπι. Οι νόμοι της εξέλιξης είναι σαφείς. Άνθρωποι – Ζόμπι- Zombie Files με dino-pets. Ποιοι είμαστε εμείς για να αμφισβητήσουμε τον δαρβινισμό?

more brains... »