Μεγάλες Προσδοκίες

Ένα από τα δυσκολότερα πράγματα κατά τη δημιουργία μιας ταινίας ή ενός βιβλίου (και μιλάμε εκ πείρας) είναι η επιλογή του κατάλληλου τίτλου. Ένας σωστός τίτλος πρέπει με συντομία και πρωτοτυπία να περιγράφει το σύνολο της ταινίας, δίνοντας στοιχεία στο θεατή για την ποιότητά της και  ταυτόχρονα να κεντρίζει το ενδιαφέρον συσκοτίζοντας άλλα. Εκτός βέβαια κι αν πρόκειται για ζομποταινία. Εκεί μπορείς απλά να βάλεις τις λέξεις zombie ή dead και κάτι από την ταινία και είσαι εντάξει. Τα ζόμπι επιτίθενται βράδυ; Night of the living dead. Τα ζόμπι τρώνε ανθρώπινη σάρκα;  Zombie: Flesh Eaters.  Το ζόμπι σου είναι κοπέλα; Deadgirl. Η ηρωίδα σου συνειδητοποιεί ότι οι άνθρωποι γύρω της είναι νεκροί; Ι walked with a zombie. Τα ζόμπι επιστρέφουν; Return of the living dead. Τόσο απλό, τόσο εύκολο. Πρέπει να υπάρχει μια συνέπεια ανάμεσα στον τίτλο και το περιεχόμενο, ανεξάρτητα από την ποιότητα της ταινίας.

Θα μπορούσαμε σε αυτό εδώ το άρθρο να διαφημίσουμε τους πιο πετυχημένους τίτλους ζομποταινιών, αλλά δεν είμαστε τέτοιοι άνθρωποι. Αντίθετα, θα ασχοληθούμε με (και θα κράξουμε) τους τίτλους που δεν κατάφεραν να εκπληρώσουν ούτε καν αυτά τα ταπεινά κριτήρια. Γιατί τέτοιοι άνθρωποι είμαστε, σκληροί, άκαρδοι και αμείλικτοι.

Attack: girls’ swim team versus the undead (Koji Kawano, 2007). Φαίνεται ξεκάθαρο. Μία ομάδα κολυμβητριών θα τα βάλει με τους νεκροζώντανους. Αμ δε. Υπάρχουν μεν κολυμβήτριες αλλά είναι κομπάρσοι. Εκτός από δύο, την ηρωίδα και τη φίλη της, που όπως αποδεικνύεται είναι νίντζα που την έχει στείλει ο παιδεραστής τρελός επιστήμονας για να εκδικηθεί ή να ξαναφέρει πίσω την ηρωίδα. Δεν είμαστε σίγουροι για την πλοκή, αλλά η ομάδα κολύμβησης σαν σύνολο δεν επιτίθεται ποτέ στους νεκρούς. Τους οποίους είχαμε σταματήσει να  περιμένουμε γιατί πάντα ξεχνάμε ότι στα ιαπωνικά μάλλον βγάζει απόλυτο νόημα ένας διεστραμμένος να στείλει νίντζα με ζόμπι για βοηθούς για να πιάσει (;) μία έφηβη κοπέλα. Για να είμαστε ειλικρινείς δεν ξέρουμε αν το πρόβλημα υπάρχει στον πρωτότυπο τίτλο ή προέκυψε στην μετάφραση. Αλλά πραγματικά γιατί να δώσεις ένα τόσο συγκεκριμένο τίτλο στη ταινία σου αν δεν αντιστοιχεί ούτε σε μισή σκηνή; Εναλλακτικός τίτλος: Attack: ninja spy vs swimming girl, with but mostly without swimming suits.

should be...                                                                  but actually is...

Attack of the vegan zombies (Tim Townsend, 2010). Αυτός ο τίτλος μας τρόμαξε. Η ιδέα ότι υπάρχουν ζόμπι εκεί έξω που δεν τρώνε κρέας μας γέμισε θλίψη αλλά εξίταρε την επιστημονική μας περιέργεια.  Δε θα μάθουμε όμως ποτέ γιατί κάποιοι δεν ξέρουν να ξεχωρίζουν τα φυτά από τους χορτοφάγους( λογική η παρεξήγηση μεν αλλά πάρτε ένα λεξικό). Μια μάγισσα κάνει ξόρκια στα κτήματά της για να έχει καλή σοδειά και τα φυτά «ζωντανεύουν» και τρώνε ανθρώπους που με τη σειρά τους γίνονται «πράσινα» ζόμπι που τρώνε άλλους ανθρώπους.  Οι χαρακτήρες έχουν βέβαια την προσωπικότητα μιας αγκινάρας αλλά αυτό δεν φτάνει για να μεταπηδήσουν από την οικογένεια των θηλαστικών στα φυτά. Αν κάποιος αναγνώστης μας είναι χορτοφάγος ας μας πει την άποψή του και μετά ας πάει να φάει δηλητηριασμένα μπρόκολα. Εναλλακτικοί τίτλοι: Attack of the carnivorous plant-zombies.

should be... 

    but...

The astro-zombies (ted v. mikels, 1986).  Δεν είμαστε σίγουροι τι περιμέναμε από αυτό τον τίτλο. Εξωγήινους; Κομήτες με θανατηφόρα ακτινοβολία; Το star wars με ζόμπι; Κάτι τέλος πάντων από το διάστημα. Η εν λόγω ταινία όμως μας δείχνει έναν τρελό επιστήμονα που προσπαθεί να αναστήσει τους νεκρούς με ηλεκτρομαγνητικά ραδιοκύματα, χρησιμοποιώντας σαν πρώτη ύλη για τα πειράματά του τα πτώματα κάποιων serial killer.  Αμερικάνοι επιστήμονες και στρατιώτες κυνηγούν τα ζόμπι δολοφόνους και ταυτόχρονα ψάχνουν τον τρελό επιστήμονα για να βάλουν ένα τέρμα στην εγκληματική δράση του. Παράλληλα, εξωτικοί κατάσκοποι επίσης ψάχνουν να βρουν τη φόρμουλα για να φτιάξουν έναν απέθαντο στρατό και να κατακτήσουν τον κόσμο. Εναλλακτικοί τίτλοι: The high-tech zombies, The war for the control of the undead, The radio waves zombies.

should be...                                                            what it probably is, not really sure...

             

Zombie 5- killing birds (Clause Milliken, 1988).  Σε όλη την ταινία (και είναι κοντά δύο ώρες) εμφανίζεται ένα πουλάκι που δεν σκοτώνει κανέναν. Υπάρχει πτηνοτροφείο αλλά δεν έχει ούτε ένα πετούμενο. Οι ήρωες μας βρίσκονται αποκλεισμένοι σε ένα σπίτι που μάλλον είχε χτιστεί με LSD (ή έτσι θέλουμε να το φανταζόμαστε) γιατί όλοι αρχίζουν να έχουν παραισθήσεις. Εναλλακτικός τίτλος: zombie 5- we can’t think of another zombie movie.

                                                           should be... 

you should be ashamed of yourselves...

Zombie Island Massacre (John N. Carter, 1984).  Δε θα πούμε πολλά. Η ταινία δεν έχει ούτε zombies (είναι κόλπο των ιθαγενών για να εκδικηθούν τους τουρίστες), ούτε massacre (οι ήρωες πεθαίνουν ένας ένας εκτός σκηνής) και για το island θα πρέπει να δεχτούμε το λόγο του σκηνοθέτη, που δεν είμαστε διατεθειμένοι να το κάνουμε σε αυτό το σημείο. Εναλλακτικοί τίτλοι: Last journey, Deadly destination.

                                                           should be...

                                                              what it actually is...

...without the naked lady...

Τελειώνοντας πρέπει να αναφέρουμε και το Gangs of the dead (Duane Stinnett, 2006). Ο συγκεκριμένος τίτλος ανταποκρίνεται στο περιεχόμενο. Δύο συμμορίες, μία των μαύρων και μία των λατινοαμερικανών (για να μην ξεχνάμε και τα στερεότυπα μας) κάνουν τις συνηθισμένες αγοραπωλησίες ναρκωτικών όταν η γη κατακλύζεται από κομήτες που μετατρέπουν τους ανθρώπους σε ζόμπι. Οι ήρωές μας βρίσκονται εγκλωβισμένοι σε μια παλιά αποθήκη και είναι αναγκασμένοι να δουλέψουν όλοι μαζί (και με τους μπάτσους της Δίωξης που τους παρακολουθούσαν) για να επιβιώσουν. Και φυσικά καταλήγουν να αλληλοσκοτώνονται. Από άποψη τίτλου είναι τυπικά εντάξει, αλλά όπως και πολλές ζομποταινίες έχει κυκλοφορήσει και με άλλους τίτλους για «καλύτερο» μάρκετινγκ. Στο Ηνωμένο Βασίλειο κυκλοφόρησε σαν 48 weeks later, το οποίο πέρα από άθλια προσπάθεια εκμετάλλευσης είναι τουλάχιστον απογοητευτικό.

Προς όλους τους δημιουργούς και τους wannabe δημιουργούς ζομποταινιών εκεί έξω. Δοκιμάστε να βάλετε τη φαντασία και το ταλέντο σας στην ίδια την ταινία και μην τα εξαντλείτε σε δήθεν έξυπνους τίτλους. Θα δούμε τη ζομποταινία σας ακόμα κι αν λέγεται the living dead staring at boobs (dibbs) αρκεί να έχει ζόμπι και βυζιά, όπως υπόσχεται. Αν όμως την ονομάσεις the eternal sunshine of the undead mind (also dibbs) θα πρέπει να το εννοείς. Αλλιώς θα μπεις στη μαύρη λίστα. Για πάντα.  

Είμαστε κακοί άνθρωποι αλλά δίκαιοι. Το μόνο που θέλουμε από μια ζομποταινία είναι να φτάνει το πήχη που η ίδια έχει θέσει. Αν νομίζετε ότι έχουμε αδικήσει κάποια από τις παραπάνω ταινίες ή ότι ξεχάσαμε κάποια άλλη, μπορείτε να μας το πείτε. Επίσης μπορείτε να μας πείτε ποιοι είναι οι πιο πετυχημένοι τίτλοι ζομποταινιών στα σχόλια ή στη σελίδα μας στο facebook. Γενικά εκφράστε ελεύθερα τη γνώμη σας, δε δαγκώνουμε. 

ΥΓ. Αν κάποιος/α ενδιαφέρεται να γυρίσει το eternal sunshine of the undead mind ας επικοινωνήσει μαζί μας. 

The Janitor

more brains... »

Valentine’s Zombies: Let me see you stripped!

Έφτασε εκείνη η μέρα του χρόνου. Η 14^η του Φλεβάρη, η γιορτή του Αγ. Βαλεντίνου, η μέρα των ερωτευμένων. Αυτή τη μέρα οι μισοί από εσάς κανονίζετε ρομαντικές εξόδους με το άλλο σας μισό, ενώ οι πιο κυνικοί κανονίζετε anti-valentine party για να αποδείξετε ότι αρνείστε να πέσετε θύματα αυτής της υποκουλτούρας. Αλλά ας μην κοροϊδευόμαστε μεταξύ μας. Πρώτον, η γιορτή του Αγ. Βαλεντίνου δεν έχει σχέση με τον έρωτα. Εν μέρει υπάρχει για να πουληθούν τα άχρηστα εμπορεύματα που ξέμειναν στα μαγαζιά από τα χριστούγεννα. Και btw, μπορούμε να καταλάβουμε τις κάρτες και τα λουλούδια σαν ένδειξη αγάπης, αλλά τι τρέχει με τα μπαλόνια και τα λούτρινα; Αλλά κυρίως υπάρχει για να συγκρίνεις τη σχέση σου με τα ρομαντικά love stories του Χόλυγουντ και να νιώσεις άσχημα για τον εαυτό σου. Για να ζήσουν τα ζαχαροπλαστεία και οι κάβες. Δεύτερον, αυτή τη μέρα, και κάθε μέρα του χρόνου, όσοι μπορούν να κάνουν σεξ θα κάνουν. Οι υπόλοιποι θα κάνουν πάρτυ μπας και βρουν κανένα μεθυσμένο/η. Παραδεχτείτε το, είναι το πρώτο βήμα για να αρχίσετε να το κάνετε σωστά.

Ας γυρίσουμε όμως στα αγαπημένα μας ζόμπι. Γενικά, κανείς δε συνδέει τη γιορτή των ερωτευμένων με τα ζόμπι. Εκτός από ένα στενό κύκλο διανοούμενων ζομπόφιλων, ο υπόλοιπος κόσμος θεωρεί ότι ο τίτλος του ρομαντικού απέθαντου ανήκει στα βαμπίρ. Πρόκειται για μια εσφαλμένη αντίληψη που εκτός από τις πολλές ζομποερωτικές απογοητεύσεις που έχει προκαλέσει, μας οδήγησε και στο έκτρωμα που λέγεται Twilight (φτου κακά…). Ένα πέπλο μυστηρίου καλύπτει την ερωτική ζωή των ζόμπι, πράγμα που εξηγεί εν μέρει γιατί δεχόμαστε τόσες πολλές ερωτήσεις γι αυτό το θέμα στο mail μας (lilith.desanctis@gmail.com).

                             

Αλλά και τα ζόμπι έχουν αισθήματα! Για το πώς βιώνουν οι ζωντανοί νεκροί τον έρωτα έχουμε μιλήσει σε προηγούμενο άρθρο, ξαναδιαβάστε το γιατί δεν μας αρέσουν οι επαναλήψεις. Τώρα ήρθε η ώρα να μιλήσουμε για τα λουλουδάκια και τις μελισσούλες, για το ζομποσέξ. Η σεξουαλική ζωή των ζόμπι είναι τόσο πλούσια (πλουσιότερη από τη δική σας) που δε χωράει σε ένα άρθρο. Προς το παρόν θα ασχοληθούμε με μια νέα σχετικά τάση στις ταινίες τρόμου, τους γυμνούς πολεμιστές, aka strippers. Γιατί όταν ξυπνάνε τα μυθικά τέρατα από τους χειρότερους εφιάλτες μας, οι πιο κατάλληλες να εξαγνίσουν τον κόσμο είναι οι αισθησιακές χορεύτριες. Ειδικά το genre των ζομποταινιών έχει κάνει πολλά για να αναδείξει το μαχητικό σφρίγος των στριπτιτζούδων.

Big Tits Zombies (aka Kyonyo Dragon, Takao Nakano, 2010). Σε ένα συνηθισμένο strip club οι δουλειές δεν πάνε καλά και οι ταλαντούχες χορεύτριες έχουν πολύ ελεύθερο χρόνο. Ανακαλύπτουν μια μυστική κρύπτη κάτω από το club όπου μεταξύ άλλων βρίσκονται ένα πηγάδι ευχών και το βιβλίο των νεκρών. Η goth stripper απλά διαβάζει τα αρχαία λατινικά ξόρκια (ως γνωστόν οι ιάπωνες δεν έχουν μια πλούσια ιστορία και μυθολογία και πρέπει να δανειστούν τη δυτική) για να ανοίξει τις πύλες της κόλασης και να ξαναπερπατήσουν οι νεκροί. Και αυτό γίνεται. Όσες χορεύτριες επιζούν παίρνουν τα κατάνα τους (γιατί στην ιαπωνία όλοι είναι master πολεμικών τεχνών) για να αντιμετωπίσουν τις ορδές των ζόμπι. Οι προηγούμενες φιλονικίες παραμερίζονται και ενωμένες ξαναστέλνουν στην κόλαση τους νεκρούς και τους δαίμονες.  

Planet Terror (Robert Rodriguez, 2007). Την έχετε δει όλοι και δε θα πούμε πολλά. Βασικά βλέπουμε μία stripper με το ευφάνταστο όνομα Cherry Darling και με ένα μονταρισμένο M4 carbine αντί για πόδι να αξιοποιεί την πολυετή πείρα της σαν go go dancer και τις δεκάδες φιγούρες που έχει στο ενεργητικό της για να σκοτώσει τους στρατιώτες-τρομοκράτες-ζόμπι. Χρήσιμη ταινία για να ξεσηκώσετε κόλπα και ασκήσεις γυμναστικής για να είστε έτοιμοι για κάθε ζομποεπίθεση.

Stripperland (Sean Skolding, 2011). Πρόκειται για μια παρωδία του γνωστού Zombieland, μόνο που ο θανάσιμος ιός μολύνει μόνο γυναίκες, οι οποίες ανασταίνονται με την έμφυτη ανάγκη να φορέσουν ζαρτιέρες και ψηλοτάκουνα και να παρασύρουν τα υποψήφια θύματά τους χορεύοντας αισθησιακά. Η ταινία προσφέρει οδηγό επιβίωσης ενάντια σε αυτό το είδος ζόμπι. Επιπλέον ο πρωταγωνιστής, που προέρχεται από μια οικογένεια έμπειρη στο χώρο του striptease, μας παρουσιάζει στο τέλος και το υπέρτατο όπλο για να ξεφορτωθείτε τις stripper-zombies. Μπορούμε να σας το πούμε αλλά δεν θέλουμε να spoilάρουμε.

Zombie Strippers (Jay Lee, 2008). Ίσως η πιο διάσημη και καλύτερη ζομποταινία του είδους, με πρωταγωνίστρια την Jenna Jameson και άλλες γνωστές πορνοστάρ (έτσι μας είπανε, εμείς δεν έχουμε ιδέα από αυτά). Όλο το σενάριο εξαντλείται στα πρώτα 20 λεπτά, όπου και μαθαίνουμε ότι ο στρατός για να ανταποκριθεί στην πολεμική φρενίτιδα των ΗΠΑ αναπτύσσει τον γνωστό σε όλους μας πια ιό που καταλήγει σε επιδημία ζόμπι. Η μόλυνση φτάνει και στο παράνομο στριπτιτζάδικο και η πρωταγωνίστρια πεθαίνει. Αλλά η νεκρανάσταση την κάνει ακόμα καλύτερη στη δουλειά της και οι συνάδελφοί της ζηλεύουν και μολύνονται κι αυτές οικειοθελώς. Η ταινία προσπαθεί να κάνει κάποιου είδους κοινωνικό σχόλιο παρουσιάζοντας το ανδρικό κοινό να ξετρελαίνεται με το ζομποσόου αλλά ειλικρινά δεν τους κατηγορούμε. Οι νεκρές χορεύουν ενώ όσο ήταν εν ζωή σέρνονταν πάνω στη πίστα. Η ταινία κορυφώνεται με την μάχη-στριπρίζ των 2 αντιπάλων που δεν είναι τόσο ερεθιστική όσο ακούγεται.

Zombies vs Strippers (Alex Nicolaou, 2012). Το νόημα της ταινίας είναι να δείξει βυζιά. Η μισή περίπου ταινία ασχολείται με τις οικονομικές δυσκολίες του strip club και τις δακρύβρεχτες συζητήσεις του ιδιοκτήτη με τις γυμνόστηθες υπαλλήλους του. Κάπου στη μέση της ταινίας έρχονται τα ζόμπι και 2-3 επιζώντες που πεθαίνουν το πολύ 5 λεπτά μετά την εμφάνισή τους. Αν τύχει κάποια χορεύτρια να είναι ντυμένη διορθώνεται άμεσα γιατί τα συγκεκριμένα ζόμπι έχουν το φετίχ να βγάζουν τα σουτιέν πριν φάνε τα θύματα τους, παρόλο που όπως δηλώνουν τα ίδια πεινάνε για brains…

Zombies! Zombies! Zombies! (aka strippers vs zombies, Jason Matthew Murphy, 2008). Κάποιοι κομπογιαννίτες επιστήμονες (όχι σοβαροί όπως εμείς) προσπαθούν να βρουν τη θεραπεία για τον καρκίνο και πειραματίζονται με την αναγέννηση των κυττάρων (πόντος για την πρωτοτυπία). Δυστυχώς όμως καταφέρνουν να δημιουργήσουν ορδές από ζόμπι. Μέσα στον πανικό, οι strippers μας συμμαχούν με τις μέχρι πρότινος εχθρούς τους, τις πόρνες (τις χωρίζει ένα αγεφύρωτο χάσμα που δεν εξηγείται ποτέ, οπότε μάλλον ξεκίνησε από διαφορετικές κλίκες στο λύκειο). Αμπαρώνονται στο strip club και παλεύουν μέχρι θανάτου. Δεν έχει πολύ γυμνό αλλά έχει όλους τους χαρακτήρες-καρικατούρες, την πρωτάρα, την κυνική, τη ρομαντική, τον τύπο που θυσιάζεται για να σώσει την αγαπημένη του, το νταβατζή κλπ. Τα ζόμπι πεθαίνουν εύκολα σχετικά και κάποια αυτοεκρήγνυνται κιόλας. Μέχρι το πρωί όλα έχουν τελειώσει.

Σε αυτό το σημείο πρέπει να γίνει μια ειδική μνεία σε μια παλιότερη ταινία, το Orgy of the Dead (Stephen C. Apostolof, 1965). Κομμάτι του «σεναρίου» και της παραγωγής έγινε από τον γνωστό Edward D. Wood Jr, το οποίο εξηγεί γιατί δεν υπάρχει σενάριο. Κυριολεκτικά. Διάφορες γυμνές εμφανίζονται και χορεύουν μπροστά στους άρχοντες του άλλου κόσμου που είναι κάτι ανάμεσα σε ζόμπι, βαμπίρ και δαίμονες. Και κάποιοι βρίσκονται εκεί κατά λάθος και τους πιάνουν αλλά βασικά κάποιες γυμνές χορεύουν.

 Η αλήθεια είναι ότι σαν ταινίες ή ακόμα και σαν ζομποταινίες δεν είναι πολύ καλές. Αλλά όταν είσαι μπακούρι και μόνος τη μέρα των ερωτευμένων αλλά νομίζεις ότι έχεις ακόμα αξιοπρέπεια και δε θες να δεις τσόντα, είναι μια καλή εναλλακτική. Έτσι μπορείς και εσύ να δεις λίγη γυμνή σάρκα χωρίς να κλαις από αυτολύπηση. Βέβαια, άμα ερεθιστείς να πας να σε κοιτάξει γιατρός.

ΥΓ1. αν κάποιος σας προσφέρει μπαλόνια ή αρκουδάκια να του δείξετε αυτά τα  άρθρα. Του/της αξίζουν.

http://www.cracked.com/article_17648_5-incredibly-impractical-sexual-fetishes.html

http://kotaku.com/5838276/the-art-of-girls-licking-doorknobs/

ΥΓ2. εμείς εδώ στο Zombie Files προτιμάμε σοκολατάκια ή διαμάντια. Στην πρώτη περίπτωση υποσχόμαστε μια βραδιά παθιασμένου σεξ. Στη δεύτερη δε θα ξεκολλήσουμε από πάνω σας μέχρι να πεθάνετε ή να πτωχεύσετε. 

more brains... »