Ημερολόγια Θανάτου: Sleepless in the Market

 ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ: Σήμερα την 21^η Ιουλίου του έτους 2014, ο αρχισυντάκτης των Zombie Files, Janitor, αποφάσισε χωρίς καμία προειδοποίηση σε φίλους, εχθρούς και λοιπούς συγγενείς να διεξάγει ένα άκρως επικίνδυνο πείραμα. Έχοντας φτάσει στα ανώτερα επίπεδα συμπαντικής αυτογνωσίας που οι κοινοί θνητοί γνωρίζετε ως «νιρβάνα» ή «ζεν» (όρους που φυσικά δεν μπορεί να αναλύσει η απαίδευτη νοημοσύνη σας) και δια της μεθόδου της ολοκληρωτικής αυταπάρνησης του ύπνου, καφεΐνης και διαδικασιών υγιεινής,   θα επιτύχει μια κατάσταση πρόωρης μεταθανάτιας εμπειρίας, η οποία στο εξής θα αναφέρεται ως κατάσταση ζωμπισμού. Καθ ’όλη τη διάρκεια του πειράματος (από 2 έως 5 εβδομάδες) ο Janitor θα είναι for all means and purposes ζόμπι και θα «ζει» ως τέτοιο ενώ σε τακτά χρονικά διαστήματα θα μας μεταφέρει τις εμπειρίες του ωμές.  Σκοπός του πειράματος είναι η πρώτη παγκόσμια πραγματική καταγραφή του κόσμου μας όπως τον βιώνουν οι νεκραναστημένοι φίλοι μας.

ΠΡΟΣΟΧΗ: ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΟ ΠΕΙΡΑΜΑ! ΜΗΝ ΤΟ ΔΟΚΙΜΑΣΕΤΕ ΜΟΝΟΙ ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ! ΚΙΝΔΥΝΟΣ – ΘΑΝΑΤΟΣ!

(Σημείωση του Janitor: Το παρόν να δημοσιευτεί με την πρώτη αναφορά για προληπτικούς λόγους ασφαλείας)

SLEEPLESS IN THE MARKET

23 Ιουλίου, 2014

3^η μέρα πειράματος.

Στα λίγα λεπτά που έχω στον ενδιάμεσο χώρο, πρέπει να αναφέρω τα γεγονότα του πρωινού. Η έλλειψη ύπνου είναι πια αισθητή, όπως και η φρικτή δυσωδία του τεχνηέντως σαπισμένου σώματός μου. Η ζέστη δε βοηθά. Οι προμήθειες λιγόστεψαν επικίνδυνα και έπρεπε να βγω για να τις αναπληρώσω.

Ήταν πιο δύσκολο από ότι υπολόγιζα. Ο εγκέφαλος υπολειτουργεί. Χρειάστηκα 3 ώρες για να συντάξω τη λίστα με τα ψώνια. 1 ώρα για να ελέγξω τι χρειάζομαι, 1 ώρα για να θυμηθώ τις ονομασίες όσων χρειάζομαι και άλλη 1 ώρα για να θυμηθώ και να αναπαράγω τα σύμβολα πάνω στο χαρτί. Όταν τέλειωσε αυτή η τελετουργία βγήκα από το σπίτι και μίση ώρα μετά, όντας ακόμα στην είσοδο της πολυκατοικίας κατάλαβα ότι είχα ξεχάσει τη πολύτιμη λίστα μου. Χρειάστηκα μόλις 40 λεπτά για να ανέβω και να ξανακατέβω. (note to self: χρειάζομαι καθημερινή εξάσκηση για να συντονίζω τις κινητικές μου λειτουργίες).

Η διαδρομή μέχρι το μάρκετ ήταν αρκετά ενδιαφέρουσα. Έκανε ζέστη και ένιωθα μια βαριά μυρωδιά στην ατμόσφαιρα. Προς έκπληξη μου, τόσο οι άνθρωποι όσο και τα μεταλλικά τους υποζύγια παραμέριζαν για να μου έχω χώρο να περάσω. Έβγαζαν πρωτόγνωρους στα αυτιά μου ρυθμικούς ήχους, μπιπ, μπιπ, μπιιιιιιιιιιιπ, φύγε ρε μαλάκα απ’τη μέση του δρόμου, άντε έχουμε και δουλειές, τι πίνεις και δε μας δίνεις, κουνήσου μη σου γαμήσω τη μάνα και τον πατέρα και όλο το σου το σόι. Δεν κατάλαβα αν ήταν κάποιος ύμνος προς τιμήν μου, για να με κατευνάσουν ή αν ήταν κομμάτι του καθημερινού τους τελετουργικού. Θα το διερευνήσω σε επόμενη εξόρμηση.

Φτάνοντας στο μάρκετ, ο ήλιος ήταν θαρρώ μεσουρανίς, δυνατή μαγεία άνοιξε τις πύλες για να περάσω. Έκανα 4-5 βόλτες για να εξοικειωθώ με το μέρος. Δεν τα κατάφερα. Κρατώντας τη λίστα στα χέρια προσπαθούσα να εντοπίσω τα πολυπόθητα αγαθά σε ένα πακτωλό έχοντας ξεχάσει τι χρειάζομαι. Ακολούθησα τι μυρωδιά του αίματος αλλά δεν κατέληξε σε μυαλά. Ζήτησα μυαλά αλλά μια δίποδη ευκίνητη μπριζόλα με μαγικές ιδιότητες τσίριξε ένα ξόρκι και χάθηκε από τα μάτια μου. Στάθηκα για καμιά ωρίτσα στο ψυγείο με τα γάλατα προσπαθώντας να διαλέξω ποιο θέλω. Δεν θυμάμαι αν πήρα όμως. Δε νομίζω ότι πίνω γάλα. Οι άρτια εκπαιδευμένες αισθήσεις μου με οδήγησαν σε μεγάλους σάκους με ζωγραφιές ζώων απέξω. Ένα ομιλών μπιφτέκι με ρώτησε αν θέλω βοήθεια. Προσπάθησα να εξηγήσω ότι δεν έχω τη λίστα μου αλλά μη καταλαβαίνοντας την αναπτυγμένη γλώσσα μου πήρε βιαίως και αγενώς τη λίστα από τα χέρια μου και με οδήγησε στο πάγκο με τα λαχανικά. Μετά από λίγο, την ώρα που εγώ κοιτούσα μια προσφορά για θερμάστρες 1+1 μικρή δώρο (note to self: οπωσδήποτε να την πάρω, είναι απολύτως απαραίτητη) μου έδωσε ένα κόκκινο αλλά όχι από αίμα καλάθι και με έβαλε να περιμένω πίσω από ένα γκριζομάλλικο κοντόχοντρο στρουμπουλό κεφτέ. Το κοιτούσα πολύ έντονα και για να με ευχαριστήσει αναφώνησε προς εμέ τον εξής ύμνο: δεν είμαι ρατσίστρια αλλά οι πακιστανοί βρωμάτε πολύ, κάντε κανένα μπάνιο. Και ακολούθησε μαζεύοντας τελετουργικά τα σαλάκια μου είχαν κυλήσει πάνω της. Πόσες μέρες έχεις να φας; Μετά ένα άλλο γεύμα αγνώστου προελεύσεως μου πήρε τα σακιά αλλά μου τα ξαναέδωσε μόλις είδε το μαγικό πορτοκαλί scroll που είχα γι αυτή τη περίπτωση.

Μου πήρε ένα 2ωρο γιατί ήμουν φορτωμένος αλλά γύρισα στη φωλιά. Πεινάω και λέω να φάω τον ψιλικατζή τώρα που θα εξορμήσω για τσιγάρα. Ξέχασα να πάρω τσιγάρα.

Τέλος αναφοράς...

more brains... »

zomBE or not zomBE?

 Μια εισαγωγή στην πραγματεία της διατριβής συγκριτικά με το νόημα της ύπαρξης ή μη του σύμπαντος (part 1)

Οι πιο πιστοί μας αναγνώστες θα έχουν καταλάβει μέχρι τώρα ότι δεν παίρνουμε πολύ σοβαρά τον εαυτό μας. Ή οτιδήποτε άλλο. Δυστυχώς, υπάρχουν άνθρωποι εκεί έξω που δε μας μοιάζουν. Άνθρωποι που νομίζουν ότι κάθε πράξη τους ή/και κάθε λέξη που βγαίνει από το στόμα τους πρέπει να σημαίνει κάτι. Άνθρωποι που ζητάνε από την τέχνη να τους προβληματίσει και να τους δώσει απαντήσεις για τα προαιώνια ερωτήματα που βασανίζουν την ανθρωπότητα. Είναι οι άνθρωποι που δεν βλέπουν ζομποταινίες (ειδικά τώρα που είναι της μόδας) γιατί τις θεωρούν χάσιμο χρόνου και φαιής ουσίας. Αυτοί οι άνθρωποι είναι ηλίθιοι.

Θα μπορούσαμε να γράψουμε τόμους ολόκληρους που αποδεικνύουν την παραπάνω θέση, αλλά αυτό θα ήταν όντως χάσιμο χρόνου. Όσοι δεν καταλαβαίνουν την πολιτική κριτική του Romero ή την κοινωνική σάτιρα του Wright (και πολλών πολλών άλλων) είναι δηθενοκουλτουριάρηδες (και μάλλον δεν διαβάζουν το blog μας…). Ας πάνε λοιπόν να διαβάσουν τον Αλχημιστή ή τις 50 αποχρώσεις του γκρι ή όποιο άλλο «βαθυστόχαστο»  βιβλίο είναι της μόδας αυτή την περίοδο, όσο η ομάδα του Zombie Files (δια στόματος Janitor) θα μοιράζεται μαζί σας τα απλά μαθήματα ζωής που κρύβονται σε διάφορες ζομποταινίες.

A little bit zombie (Casey Walker, 2012).

Ο ήρωας μας είναι ο Steve, ένας γλυκύτατος άνθρωπος που η μόνη του έγνοια είναι να κάνει την αρραβωνιαστικιά του, Tina, ευτυχισμένη. Κατά τη διάρκεια των διακοπών τους, η Tina ασχολείται αποκλειστικά με το σχεδιασμό του γάμου τους, η αδερφή του προσπαθεί να τους χωρίσει και ο γαμπρός και παιδικός του φίλος είναι απλά ο αξιαγάπητος ηλίθιος της υπόθεσης. Κανείς δε δίνει σημασία σε ένα τυχαίο κουνούπι που τσιμπάει τον πρωταγωνιστή μας μεταφέροντάς του τον ιό του ζομπισμού. Ταυτόχρονα παρακολουθούμε έναν κυνηγό ζόμπι και μια νεαρή επιστήμονα που αφιλοκερδώς (σχεδόν) προσπαθούν να εξαλείψουν τη μάστιγα των απέθαντων.  

Χάρη στον ιδιαίτερο τρόπο μετάδοσης της ασθένειας (από κουνούπι-ζόμπι) ο Steve ζομποποιείται διατηρώντας όμως την προηγούμενη προσωπικότητα του, κάτι που προκαλεί διαφορετικές αντιδράσεις στους υπόλοιπους χαρακτήρες.

Ο redneck κυνηγός προσπαθεί να τον σκοτώσει, καθώς είναι πεπεισμένος για το αφύσικο της ύπαρξης των ζωντανών νεκρών και από ένα σημείο και μετά απλά δεν τον νοιάζει.

Η επιστήμονας, από την άλλη, βλέπει τον πρωταγωνιστή μας σαν ορόσημο στην ιστορία της επιστήμης και προσπαθεί να τον πείσει να γίνει το πειραματόζωό της για το καλό της ανθρωπότητας.

Η αδερφή του και ο άντρας της θέλουν να τον προστατέψουν από τους 2 προηγούμενους και ταυτόχρονα να βρουν τρόπο να διαχειριστούν τις καινούριες διατροφικές του συνήθειες.

Η αρραβωνιαστικιά του θέλει να παντρευτεί. Δεν την νοιάζει που ο μέλλων σύζυγος της σαπίζει, αποκτά δολοφονικές τάσεις και τρέφεται από άλλους ανθρώπους, αρκεί να μπορεί να σταθεί στην εκκλησία και να πει τις τρεις σημαντικότερες λέξεις στη ζωή της: yes, I do.

Μέχρις στιγμής λοιπόν σε αυτή τη μέτρια κωμωδία έχουμε: α) τις συντηρητικές και αμόρφωτες δυνάμεις της κοινωνίας με μανιχαϊστικές αντιλήψεις που αρνούνται να δεχτούν την αλλαγή και την εξέλιξη, β) τον αμφιλεγόμενο ρόλο της επιστήμης, που προκειμένου να σώσει την ανθρωπότητα πρέπει να θυσιάσει αρκετούς ανθρώπους, γ) την υπερβολική σημασία που δίνει η κοινωνία μας στο θεσμό της οικογένειας και ιδιαίτερα στις εξ' αίματος σχέσεις και δ) την αρρωστημένη εμμονή με το γάμο που καλλιεργείται συστηματικά. Και όλα αυτά χωρίς να υπολογίσουμε να υπαρξιακά που βασανίζουν τον ίδιο τον Steve.

Τι έχουμε μάθει μέχρις στιγμής λοιπόν από αυτή την μέτρια, επαναλαμβάνουμε, κωμωδία;

Πρώτον, ο κόσμος δε χωρίζεται σε μαύρο και άσπρο και όσοι επιμένουν να τον βλέπουν έτσι (οι θρησκείες για παράδειγμα) είναι αδίστακτοι και επικίνδυνοι για το σύνολο της ανθρωπότητας.

Δεύτερον, η επιστήμη δε μπορεί να αυτοπεριορίζεται από αόριστες ηθικολογίες, αλλά ούτε να θυσιάζει τα πάντα στο βωμό της επιστημονικής προόδου, και τα όρια ανάμεσα στα δύο είναι δυσδιάκριτα.

Τρίτον, όταν ο οριακά παρωχημένος θεσμός της οικογένειας ανάγεται σε αυταξία, λειτουργεί παρασιτικά έως και ανταγωνιστικά ως προς τους υπόλοιπους θεσμούς, διαβρώνοντας αφενός ευρύτερα κοινωνικά σύνολα και διαστρεβλώνοντας αφετέρου τις ηθικές - αλλά όχι αποκλειστικά - αξίες σε ατομικό επίπεδο. Όσοι από εσάς διαβάζοντας τη παραπάνω φράση σκεφτήκατε ότι είναι μια φρέσκια και εναλλακτική άποψη, συγχαρητήρια!, ανήκετε de facto στη κατηγορία των ψευτοδιανοούμενων που κράξαμε στην αρχή του άρθρου και κερδίζετε μια εντελώς δωρεάν στείρωση! Αυτό που εννοούμε είναι ότι αδερφική αγάπη (αλλά και η γονεϊκή) μπορεί να είναι υπερβολική και αρρωστημένη χωρίς να είναι απαραίτητα αιμομικτική.

we can't stress this enough... this is NOT the only to screw your family

not worth it, girl... 

And last but not least, το πιο σημαντικό δίδαγμα της ταινίας: δεν χρειάζεται να παντρευτείς σώνει και ντε! Το λέω κυρίως στις γυναίκες αναγνώστριες μας (ξέρεις ποια είσαι). Καταλαβαίνω την πίεση που νιώθεις από μικρή να μεγαλώσεις και να γίνεις μια καλή νοικοκυρά και άξια μάνα, αλλά όλα αυτά είναι η σεξιστική προπαγάνδα του συστήματος για να σε κρατάει για πάντα καταπιεσμένη. Οι άντρες (όπως τονίζει συνεχώς η κοπέλα μου και αν δεν το μεταφέρω θα πέσει παντόφλα και δε θα ξανακάνω σεξ μέχρι μετά τη δευτέρα παρουσία) χρησιμεύουμε σε μόνο 3 πράγματα. 1) τεκνοποίηση, 2) για να σκοτώνουμε κατσαρίδες, 3) για όταν τελειώνουν οι μπαταρίες. Αν τώρα αγαπητή αναγνώστρια, έχεις βρει τον μεγάλο έρωτα και θες να τον παντρευτείς, να θυμάσαι ότι υπάρχουν όρια στις θυσίες που απαιτεί ο γάμος. Δεν αξίζει να τον παντρευτείς αν το πέος του πέφτει, εννοώ κυριολεκτικά, αν χρειάζεται δηλαδή να το ψάχνεις κάτω από καναπέδες μαζί με άλλα μέλη του σώματός του (το άλλο είδος πεσμένου πέους είναι απόλυτα φυσιολογικό, συμβαίνει για πρώτη φορά και συμβαίνει σε όλους). Ή αν χρειάζεται να κάνεις πεζοδρόμιο μαζί την κουνιάδα σου στο πιο κακόφημο μπαρ της πόλης για να ετοιμάζεις το επόμενο «γεύμα» του καλού σου. You’re better than that!

you can't handle the truth!

Αρχικά το πλάνο μας περιείχε και άλλες ζομποταινίες με mind blowing ηθικά διδάγματα, αλλά κάπου στην πορεία συνειδητοποιήσαμε ότι δε θα αντέξετε τόση σοφία μαζεμένη. Επίσης βαρέθηκα και νομίζω ότι μόλις τέλειωσαν οι μπαταρίες, οπότε για τις υπόλοιπες ζομποταινίες θα υπάρχουν ξεχωριστά άρθρα.

ΥΓ. Οι νικητές του διαγωνισμού μπορούν να στείλουν τα στοιχεία τους και τη διεύθυνση στην οποία επιθυμούν να παραλάβουν τη δωρεάν στείρωση στη σελίδα των Zombie Files  με τον κωδικό ‘I liked Mozart before he was mainstream”

             The Janitor

more brains... »

Η Μαύρη Βίβλος των Ζωντανών Νεκρών

Κρατιόμαστε πολλούς μήνες αλλά η υπομονή έχει τα όριά της. Ήρθε επιτέλους η ώρα να ασχοληθούμε με τη μόδα των τελευταίων μηνών να πέφτεις από τα σύννεφα με την εισβολή της ναζιστικής ιδεολογίας στην πολιτική (και όχι μόνο) ζωή του τόπου. Όλοι έχουν μείνει έκπληκτοι με την εγκληματική δράση γνωστού πολιτικού «κόμματος», του οποίου το όνομα δε θα μολύνει αυτή τη σελίδα, αλλά και με τις διασυνδέσεις του με το κυβερνών κόμμα. Και φυσικά κανείς από τους έγκριτους διανοούμενους, πολιτικούς, πολιτικούς αναλυτές, δημοσιογράφους, δημοσκοπολόγους και λοιπούς παπαρολόγους δε γνώριζε τίποτα για τις ναζιστικές δράσεις και πρακτικές. Όλοι έπεσαν από τα σύννεφα και κάπως έτσι άρχισε να βρέχει μαλάκες.

Δε θα πούμε περισσότερα για όλο αυτό το θέατρο που παίζεται στα δελτία των 8 αλλά η ομάδα των Zombie Files σύσσωμη θα δηλώσει επισήμως ότι ΗΞΕΡΕ ποιοι και τι είναι οι ναζί. Όχι επειδή είμαστε ειδήμονες στις πολιτικές επιστήμες (που είμαστε) αλλά επειδή τελειώσαμε με επιτυχία το δημοτικό (το οποίο αποτελεί άπιαστο όνειρο για κάποιους – ξέρετε ποιους εννοούμε) και ζούμε στον πραγματικό κόσμο (όχι από επιλογή but still) του 21^ου αιώνα. Αλλά και πολλοί άλλοι γνώριζαν για τους ναζί και ιδιαίτερα οι δημιουργοί ταινιών. Από το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου και μετά, οι ναζί χρησιμοποιήθηκαν τόσο πολύ σαν villains στις horror ταινίες (αλλά όχι μόνο), που πλέον αποτελούν ειδική κατηγορία των exploitation films, τα Nazisploitation films. Κορυφαίο παράδειγμα αυτής της κατηγορίας είναι η περιβόητη Ilsa, She Wolf of the SS.

Οι ζομποταινίες δεν αποτελούν εξαίρεση. Άργησαν λίγο να ασχοληθούν με τους ναζί γιατί τις δεκαετίες του 40 και του 50 ήταν απασχολημένες με τους εξωγήινους και την πυρηνική ενέργεια, αλλά έκτοτε οι ναζί εμφανίζονται τακτικά δίπλα στα ζόμπι. Αποφασίσαμε σήμερα να παρουσιάσουμε κάποιες ζομποταινίες όπου οι ναζί παίζουν πρωταγωνιστικό ρόλο. Αλλά επειδή αυτή η σελίδα 1) δεν φημίζεται για την καλοσύνη της και 2) δε θέλουμε να γίνουμε διάσημοι για την καλοσύνη μας, δε θα μιλήσουμε για τις καλές ναζο-ζομποταινίες αλλά για τις χειρότερες. Απευθυνόμαστε σε όλους αυτούς που αγαπούν τόσο πολύ τα ζόμπι που είτε τις έχουν ήδη δει είτε θα τις δουν παρόλο που ξέρουν ότι δε βλέπονται. Η ζομποφιλία θέλει θυσίες και όσοι δεν είστε διατεθειμένοι να τις κάνετε κρατάτε μεν την αξιοπρέπεια σας αλλά μπαίνετε στη μαύρη λίστα μας. Μετά από ώρες λοιπόν συζήτησης, διαφωνιών και βίαιου ξυλοδαρμού οι ερευνητές των Zombie Files περήφανα παρουσιάζουν τις εξής 3 χειρότερες ναζο-ζομποταινίες.

3. Oasis of the Zombies (Jesus Franco, 1982).

Μία γαλλική ζομποταινία με αρχικό τίτλο l’abime des morts-vivants / the Abyss of the living dead αλλά έχει κυκλοφορήσει και με αρκετούς άλλους τίτλους. Η ταινία ασχολείται με μια ομάδα που μαθαίνει το μέρος όπου οι Ναζί είχαν θάψει ένα θησαυρό και αποφασίζουν να τον ανακτήσουν. Ο θησαυρός είναι κρυμμένος στα βάθη της ερήμου και όπως θα μάθει ο πρωταγωνιστής μας φυλάσσεται ακόμα από τους απέθαντους πλέον στρατιώτες που τον μετέφεραν. Η ταινία έχει αρκετά λάθη (όπως ότι ο θησαυρός ήταν «θαμμένος» μόλις εκατοστά στην αφρικανική άμμο αλλά κανένας δε τον βρήκε για 20 χρόνια) και σε αναγκάζει να μάθεις τα γκομενικά του πατέρα του πρωταγωνιστή πριν δεις ζόμπι, αλλά το βασικό της ελάττωμα είναι ότι είναι απίστευτα βαρετή. Αλλά έπρεπε να το περιμένουμε όταν ακόμα και ο σκηνοθέτης αρνείται να υπογράψει μια ταινία με το πραγματικό του όνομα.

2. The frozen dead (Herbert J. Leder, 1966).

Μια βρετανική ταινία αυτή τη φορά, στην οποία ένας πρώην ναζί επιστήμονας εγκαθίσταται στην Αγγλία μετά το πέρας του πολέμου με μια ειδική αποστολή. Στο μυστικό του εργαστήριο στο υπόγειο του κάστρου του διατηρεί για τουλάχιστον 2 δεκαετίες βασικά στελέχη των ναζί. Παράλληλα, κάνει πειράματα σε ανθρώπους για να φτιάξει το σούπερ στρατιώτη και να αναβιώσει τους ναζί. Μερικοί ναζί βέβαια ανυπομονούν να αναβιώσουν το 3o Ράιχ και αποφασίζουν να τον επισκεφτούν για να δουν την πρόοδο των πειραμάτων του. Κατά σατανική σύμπτωση φτάνουν την ίδια μέρα μαζί με την ανιψιά του και μια φίλη της. Θα μπορούσαμε να σας πούμε τι συμβαίνει από εκεί και έπειτα αλλά βαριόμαστε. Πεθαίνει κόσμος, υπάρχουν τηλεκατευθυνόμενα χέρια και πόδια, ανατροπές στο backstory και πολλά κλισέ που πραγματικά δεν έχουν και τόση σημασία. Οι πιο φανατικοί από εσάς θα δουν την ταινία ούτως ή άλλως. Αλλά τα ζόμπι δεν έχουν πολύ τηλεοπτικό χρόνο. Για να μην πείτε ότι δε σας το είπαμε.

1. Nazis at the center of the earth (Joseph Lawson, 2012).

Οι ερευνητές των Zombies Files έχοντας πλήρη επίγνωση των ευθυνών τους, νομικών και άλλων, έδωσαν σε αυτή την ταινία τον τίτλο της χειρότερης ναζο-ζομποταινίας so far. Μια επιστημονική αποστολή στην Ανταρκτική ανακαλύπτει ένα σύμπλεγμα υπόγειων σπηλιών που οδηγεί όπως μαθαίνουμε σε ένα μυστικό κρησφύγετο των ναζί στο κέντρο της γης. Εκεί, άρειοι επιστήμονες διατηρούν τους εαυτούς τους ζωντανούς για να επαναφέρουν στη ζωή τον Χίτλερ και να κατακτήσουν τον κόσμο. Οι ήρωές μας καταφέρνουν να ξεφύγουν μόνο όταν καταστρέψουν το τεράστιο ρομπότ – δολοφονική μηχανή το οποίο καθοδηγεί το εγκληματικό κεφάλι του φύρερ. Μεγάλο κομμάτι της ταινίας έχει φτιαχτεί με CGI, ενώ τα γυρίσματα διήρκεσαν 12 μέρες. Θα χρειαστείτε μήνες για να βρείτε το κουράγιο να τη δείτε, και αφού τη δείτε θα επισκέπτεστε χρόνια ειδικούς ψυχαναλυτές για να την ξεχάσετε. Αλλά η εικόνα του ρομπο-Χίτλερ δε θα φύγει ποτέ από το μυαλό σας. Ποτέ.

Αυτό είναι το Bottom 3 που θέλαμε να παρουσιάσουμε. Είμαστε σίγουροι ότι ξαφνιαστήκατε που δεν περιλαμβάνει καμία ιαπωνική ταινία. Πρέπει λοιπόν να σας ενημερώσουμε ότι μέχρι στιγμής οι ιάπωνες δεν έχουν αξιοποιήσει το τρομακτικό εργαλείου του ναζισμού στις ζομποταινίες τους. Αν το είχαν κάνει ή όποτε το κάνουν είμαστε σίγουροι ότι θα κατακτήσουν με το σπαθί τους (ή την κατάνα τους) μια θέση στην παραπάνω λίστα. Μέχρι τότε αρκεστείτε σε αυτά τα «αριστουργήματα» του ευρωπαϊκού και αμερικάνικου κινηματογράφου, και όπως πάντα μπορείτε να μας πείτε τη γνώμη σας. Στο επόμενο διάστημα η σελίδα των ZombieFiles θα διεξάγει δημοψήφισμα για την καλύτερη ναζο-ζομποταινία. Μέχρι τότε βασανιστείτε με τις παραπάνω ταινίες.

Λίγο πριν postάρουμε το άρθρο μας έφτασαν στην αίθουσα σύνταξης 2 πολύ σημαντικές ειδήσεις.

1. Ιταλοί ακροδεξιοί προσπάθησαν να αποδείξουν πόσο εύκολο είναι να διασχίσουν τη Μεσόγειο Τυνήσιοι μετανάστες και παραλίγο να πνιγούν. Αν δεν αποδεικνύει αυτό την φυσική ανωτερότητα της λευκής φυλής δεν ξέρουμε τι άλλο να πούμε. http://www.kar.org.gr/2014/04/06/%CE%B1%CE%BA%CF%81%CE%BF%CE%B4%CE%B5%CE%BE%CE%B9%CE%BF%CE%AF-%CE%B9%CF%84%CE%B1%CE%BB%CE%BF%CE%AF-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CE%BB%CE%AD%CE%B3%CE%BA%CE%B1%CF%82-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CE%B2%CE%BF%CF%81%CF%81/

2. Εντάξει δεν είναι είδηση, μάλλον τρολλιά θα το έλεγες αλλά μετράει.

Αυτή η εικόνα θα χαραχτεί για πάντα στο μυαλό σου. Μπουαχαχα!!!

The Janitor

more brains... »

Sex, drugs, rock ‘n’ roll (Zombie style)

Τον προηγούμενο μήνα, στις 22 Μαρτίου για να είμαστε ακριβείς, ένας φίλος και συνεργάτης των Zombies Files είχε τα «γενέθλιά» του. Δεν είμαστε σίγουροι για την ηλικία του, αλλά πρόκειται για τριψήφιο αριθμό και κανείς δεν ξέρει αν είναι ζωντανός ή ζόμπι. Για να τον τιμήσουμε, αλλά βασικά για να μάθει να προσέχει τι λέει όταν είναι μεθυσμένος, αποφασίσαμε να του αφιερώσουμε αυτό το άρθρο.

Sex

Κάποιος αδαής θα ρωτήσει τι σχέση έχουν τα ζόμπι με το σεξ. Οι νεκροί μας φίλοι δεν φημίζονται για την ερωτική τους ζωή. Or do they? Καλώς ή κακώς υπάρχουν πολλοί που ενδιαφέρονται για τις ερωτικές προτιμήσεις των νεκροζώντανων και υπάρχουν πολλές ζομποταινίες που επιχείρησαν να δώσουν απαντήσεις. Όσοι από εσάς αισθάνεστε αηδιασμένοι από τη σκέψη και μόνο τέτοιων ανίερων σεξουαλικών επαφών πηδήξτε αυτή την παράγραφο. Αλλά ξέρουμε ότι όλοι θα τη διαβάσετε γιατί κατά βάθος είστε όλοι διεστραμμένοι. Με την καλή έννοια. 

Θα αρχίσουμε λοιπόν με το Chillerama (2011), μια πολύ αστεία και σιχαμένη ταυτόχρονα ανθολογία αφιερωμένη στις horror ταινίες. Μία από τις ιστορίες περιγράφει τα ζόμπι σαν σεξομανείς που θέλουν να ασελγήσουν πάνω στα θύματα τους όσο θέλουν να τους φάνε. Και τα κάνουν και τα δύο συνήθως ταυτόχρονα. Η ταινία εξελίσσεται σε ένα τεράστιο όργιο που καταλήγει σε ακόμα περισσότερα ζόμπι, που μας θυμίζει λίγο μια αποστολή που είχαμε στην Τιχουάνα με τον εορτάζοντα. 

Μετά έχουμε το Deadgirl (Marcel Sarmiento, Gadi Harel, 2008), μια πολύ δραματική ταινία που καταφέρνει να αποδείξει ποιοι είναι τα πραγματικά τέρατα. Οι έφηβοι μαθητές ανακαλύπτουν μια νεκρή κοπέλα που μοιάζει αρκετά ζωντανή. Αντί να τη βοηθήσουν ή έστω να την παραδώσουν σε μυστικές υπηρεσίες για να βγάλουν πολλά λεφτά, αποφασίζουν να τη βασανίσουν και να τη βιάσουν κατ’ εξακολούθηση. Σκληρή αλλά πολύ ωραία ταινία, it really makes you think. Ο κατάλογος των ζομποταινιών που εμπεριέχουν σεξ μεταξύ νεκρών και ζωντανών είναι πολύ μεγάλος για να χωρέσει εδώ (μπορούμε να δώσουμε αναλυτικό κατάλογο σε όσους ενδιαφέρονται, καθώς και το τηλέφωνο του πιθανόν ζωντανού-νεκρού εορτάζοντα). 

Προς τα παρόν θα αναφερθούμε μόνο στο Haeckel’s Tale (John McNaughton, 2006), το δωδέκατο επεισόδιο της σειράς Masters of Horror. Στο εν λόγω επεισόδιο μαθαίνουμε για το δράμα ενός συζύγου του οποίου η αρκετά νεότερη σύζυγος μπορεί να βρει την ηδονή μόνο στην αγκαλιά του πρώτου – νεκρού πια- συζύγου της. Και την βρίσκει κάθε βράδυ στο διπλανό νεκροταφείο. Η νεκρική ακαμψία αποδεικνύεται πολύ βολική. Moving on now to…

Drugs

Τα ναρκωτικά έχουν συμβάλλει τα μέγιστα στις ζομποταινίες. Κατά τη σύλληψη και τη δημιουργία τους, για να πειστούν πολλοί ηθοποιοί να παίξουν, για να πειστούν οι θεατές να τις δουν. Έχουν πολλές χρήσεις, τις οποίες αυτή εδώ η σελίδα επισήμως αποδοκιμάζει. Απολαύσαμε όμως τις παρακάτω ζομποταινίες στις οποίες τα ναρκωτικά παίζουν πρωταγωνιστικό ρόλο. 

Bong of the dead (Thomas Newman, 2011). Κλασικά, ένας μετεωρίτης μετατρέπει τους ανθρώπους σε ανθρωποφάγα ζόμπι, καταρρέουν τα πάντα και οι ελάχιστοι επιζώντες ζουν απομονωμένοι. Η ταινία εστιάζει όμως σε δύο επιζώντες που βρίσκουν έναν εξαιρετικό τρόπο να περάσουν το χρόνο τους περιμένοντας να πεθάνουν. Ο πρώην έμπορος μαριχουάνας καλλιεργεί μια νέα ποικιλία του αγαπημένου φυτού αξιοποιώντας τα μυαλά των ζόμπι. Αλήθεια, πολτοποιεί τα μυαλά των ζόμπι και τα χρησιμοποιεί για λίπασμα. Και μαζί με έναν πρώην πελάτη του κάνουν κεφάλι. Αργότερα βρίσκουν και μια γκόμενα και την πίνουν όλοι μαζί και σκοτώνουν ζόμπι. Επειδή κανείς από εσάς δεν έχει ελπίδες να επιβιώσει σας προτείνουμε να δείτε αυτή τη ζομποταινία και όταν καταστραφεί ο κόσμος να περάσετε έτσι τις τελευταίες σας μέρες. 

Στην επόμενη ζομποταινία, Night of the living heads (George A. Taramas, Michael Gruosso, 2011) η μαριχουάνα δε χρησιμοποιείται για διασκέδαση, αλλά είναι η αιτία για τη ζομποποίηση των κολεγιόπαιδων. Συγκεκριμένα, μια βαρβάτη και πιθανόν καταραμένη ποικιλία που καλλιεργείται – που αλλού – στη Τζαμάικα. Ένας άμυαλος νεαρός ετοιμάζει ένα μεγάλο χασισοπάρτυ όταν οι γονείς του φεύγουν από το σπίτι και ο τοπικός έμπορος τον προμηθεύει με την καταραμένη ποικιλία. Δεν ξέρουν όμως ότι το συγκεκριμένο φυτό δεν προορίζεται για τους αδύναμους λευκούς. Μαστουρώνοντας γίνονται όλοι ζόμπι και το περίφημο πάρτυ μετατρέπεται σε bloodbath. Εξαιρετική σύλληψη για ταινία αλλά η εκτέλεσή της δεν είναι και τόσο καλή. Nice try though. 

Στη κατηγορία των ναρκωτικών ανήκει και το αλκοόλ, οπότε θα μιλήσουμε και για την cult ζομποταινία Redneck zombies (Pericles Lawnes, 1987). Μια redneck οικογένεια αγαπάει τόσο πολύ το γλυκόπιοτο moonshine που όλη τους η ζωή περιστρέφεται γύρω από την κατανάλωση και το εμπόριό του. Σαν σωστοί rednecks δεν ξέρουν να διαβάζουν, και έτσι πίνουν χωρίς δεύτερη σκέψη και ένα βαρέλι με ραδιενεργά απόβλητα. Η ζομποποίησή τους είναι μια βελτίωση της όποιας υπόστασής τους κατά τη γνώμη μας, παρόλο που ανήκουν στα χαζά ζόμπι. Κυνηγούν για να φάνε και να βιάσουν κάποιους ανυποψίαστους εκδρομείς. Αλλά είναι τελείως αδύναμοι στη μυρωδιά του αποσμητικού. Φυσικά.

Rock ‘n’ Roll

Αυτή την παράγραφο θα την αφιερώσουμε σε έναν άλλο φίλο και συνεργάτη των Zombie Files που γιόρταζε τους 44 αιώνες ζωής του στις 30 Μαρτίου. Ο αγαπημένος καλλιτέχνης, ο Φ. Πλιάτσικας δυστυχώς δεν έχει γράψει κάποιο τραγούδι για ζόμπι, οπότε αναγκαστικά θα μιλήσουμε για άλλες ζομποταινίες ελπίζοντας ότι ο γηραιός μας φίλος δε θα μας σκοτώσει. 

Έχουμε ξαναμιλήσει για την πρώτη ζομποταινία αυτής της κατηγορίας το Hard Rock Zombies (Krishna Shah, 1985). Μια ανερχόμενη ροκ μπάντα συναντά στη διάρκεια ενός tour μια υπερσυντηρητική πόλη με μηδενική ανοχή στο ελεύθερο πνεύμα των καλλιτεχνών. Οι κάτοικοι της πόλης όπως είναι αναμενόμενο είναι υποκριτές, διεστραμμένοι και ναζί (ο δήμαρχος είναι ο Χίτλερ), και σκοτώνουν τη μπάντα προκειμένου να μην παίξει στη πόλη τους. Αλλά ο τραγουδιστής μας επιστρέφει από τον τάφο για να σώσει την νεαρή κόρη του δημάρχου την οποία είχε ερωτευτεί. Με τη δύναμη της ροκ τα καταφέρνουν. 

Η επόμενη ζομποταινία, το Zombie Nightmare (Jack Bravman, 1986) δεν ασχολείται με τη μουσική αυτή καθεαυτή, αλλά θα τη συμπεριλάβουμε γιατί ξεκινάει δυναμικά με το Ace of Spades και στο soundtrack έχουν συνεισφέρει μεταξύ άλλων οι Motorhead και οι Girlschool. Ο πρωταγωνιστής ( Jon Mikl Thor) επίσης συμμετείχε σε μια μέταλ πάντα ονόματι Thor. Η ίδια η ταινία ασχολείται με έναν φέρελπι νέο που δολοφονείται από μια παρέα μεθυσμένων πλουσιόπαιδων που τον χτυπούν με το αμάξι και τον αφήνουν να πεθάνει. Η δύσμοιρη μάνα του καταφεύγει σε μια ιέρεια βουντού αφού οι επίγειες αρχές δεν κάνουν κάτι για να βρεθούν και να τιμωρηθούν οι ένοχοι. Έτσι ο πρωταγωνιστής μας ξυπνάει τα βράδια από τον αιώνιο ύπνο του και παίρνει εκδίκηση για το θάνατό του αλλά και την άλυτη δολοφονία του πατέρα του. Just for the record, στην ταινία αυτή επίσης παίζει ο προ-Βatman Adam West, ενώ εμφανίζεται για πρώτη φορά και η Tia Carrere. 

Η επόμενη ζομποταινία μας έρχεται από την μακρινή Ιαπωνία και πρόκειται για το Wild Zero (Tetsuro Takeuchi, 1999). Αδίστακτοι εξωγήινοι ανασταίνουν τους νεκρούς για να καταλάβουν τον πλανήτη μας. Ο νεαρός πρωταγωνιστής μας, ο Ace, εμπνεόμενος από τα ιδανικά της lock en loll [sic] αποφασίζει να τους πολεμήσει μέχρι τελευταίας ρανίδας αίματος. Συγκινημένοι από την αλτρουιστική διάθεση του νεαρού, μια ροκ πάντα – οι Guitar Wolf-αποφασίζουν να βοηθήσουν. Στη φαρέτρα τους όμως έχουν τη δύναμη της μουσικής που δεν είναι μόνο ηθική και ψυχολογική σε αυτή την ταινία. Τα μουσικά όργανα, και ιδιαίτερα η κιθάρα, διαλύουν τους εξωγήινους και τα απέθαντα minions τους με lightning bolts και παρόμοια «ξόρκια». Γιατί έτσι γαμάει η Rock ‘n’ roll στην χώρα του ανατέλλοντος ηλίου. 

Τελειώνοντας, δε μπορούμε να μην αναφέρουμε το Δράκουλα των Εξαρχείων (Νίκος Ζερβός, 1983) στην οποία ο τρελός ορθοπεδικός από τα Καρπάθια ανασταίνει νεκρούς μουσικούς για να φτιάξει το τελειότερο και καταπληκτικότερο μουσικό σχήμα όλων των εποχών. Στην ταινία θυμίζουμε τραγουδάνε ο Τζίμης Πανούσης και ο Δημήτρης Πουλικάκος. Όσοι δεν την έχετε δει ακόμη, να ξέρετε ότι ξέρουμε που μένετε και θα σας επισκεφτούμε μαζί με μερικά ζόμπι.

Θα σταματήσουμε εδώ για να προλάβουμε να αγοράσουμε και κανονικά δώρα στους εορτάζοντες. Σίγουρα καθεμιά από τις παραπάνω κατηγορίες χωράει και άλλες ζομποταινίες και καλούμε εσάς να τις συμπληρώσετε. Όσοι μας προσφέρουν και άλλα σωστά παραδείγματα στα σχόλια από κάτω αλλά και στη σελίδα μας στο facebook θα μπουν σε κλήρωση για ένα ραντεβού με τους νεκροζώντανους και απέθαντους εορτάζοντες φίλους μας.

more brains... »