Τετάρτη 25 Δεκεμβρίου 2013

Τo All a Merry (?) Christmas!!!


Τις άγιες τούτες μέρες γιορτάζουμε τα υποτιθέμενα γενέθλια ενός από τα διασημότερα ζόμπι στην ιστορία. Για όσους δεν το ξέρατε, ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός (αν υποθέσουμε ότι ήταν ιστορικό πρόσωπο) μάλλον γεννήθηκε την άνοιξη. Την 25η Δεκεμβρίου τη σφετερίστηκαν οι καλοί χριστιανοί από τους κακούς παγανιστές, που εκεί γύρω γιορτάζανε το θεό Ήλιο και το θερινό ηλιοστάσιο ή κάτι παρεμφερές (οι pastafarians, κατά τα πατροπαράδοτα έθιμά μας, και επειδή είμαστε λογικοί άνθρωποι, εκμεταλλευόμαστε τις γιορτές για να πιούμε μπύρα και λοιπά αλκοολούχα μέχρι να δούμε το μέγα Flying Spaghetti Monster φαντάρο και τον Qthulu μπαλαρίνα. Ramen!). Επίσης, για όσους δεν το ξέρατε, ο Άγιος Βασίλης δεν έφερε δώρο στον Ιησού, μάλλον γιατί ήταν κακό ζόμπι.

may his noodly appendages touch you this holiday season

(ΠΑΡΕΝΘΕΣΗ) Γιατί κυκλοφορεί ακόμα ελεύθερος ο Άγιος Βασίλης; Ο τύπος είναι criminal mastermind (όταν παίρνει ρεπό από την Coca-Cola), είναι ο patron saint των παιδεραστών. Σκεφτείτε το λίγο. Γέρος, με ύποπτη γενειάδα και hipsterάδικα γυαλιά, παρακολουθεί τα παιδιά μας (he knows when youre sleeping, he knows if youre away…), κρατάει λίστες με «καλά» και «κακά» (sic: naughty) παιδιά, τους προσφέρει γλυκά και ενίοτε τα καλεί για «βόλτα» με το έλκηθρό του. Άσε που μπαίνει στα σπίτια μας βραδιάτικα, τη μέρα που ξέρει ότι τα παιδιά ξενυχτάνε για χάρη του, και σύμφωνα με διάφορες εκδοχές του μύθου δεν εμφανίζεται όταν είναι εκεί οι γονείς… Είμαι παρανοϊκός; 

έχω και ντοκουμέντα... ο άγιος βασίλης έχει ήδη βγάλει τη στολή...

Μπορεί,αλλά τώρα μιλάμε για έναν άνθρωπο που ζει στο Βόρειο Πόλο (what the fuck?) παρέα με τα ύποπτα μικροκαμωμένα και childish καλικαντζαράκια – σκλάβους του. Και είναι και σεξιστής, γιατί όλοι οι τάρανδοί του, αν και θηλυκοί, έχουν αρσενικά ονόματα. Συγνώμη αλλά στις ΗΠΑ αν κατουρήσεις σε ένα πάρκο, μαύρα μεσάνυχτα, κάπου «κοντά» σε ένα σχολείο, μπαίνεις σε λίστα sex offender, αλλά αν φορέσεις κόκκινες πιτζάμες και κρύψεις το πρόσωπο σου με ψεύτικα αξεσουάρ οι άνθρωποι θα σου δώσουν τα παιδιά τους να τα πάρεις αγκαλιά, να τα ταχταρίσεις και ό,τι άλλο θες. Μπράβο μαλάκες, να του αφήνετε και τσιγάρο μαζί με το γάλα και τα κουλουράκια γιατί τραβιέται πολύ μετά…. (ΚΛΕΙΝΕΙ Η ΠΑΡΕΝΘΕΣΗ)

τώρα ξέρεις και τη μάρκα του...

 Θα περίμενε κανείς οι άγιες τούτες μέρες να έχουν εμπνεύσει πολλές ζομποταινίες. Αλλά φεύ! Παρά τις τρομακτικές προσπάθειες του Zombie Files βρήκαμε μόνο μία ζομποταινία που σχετίζεται χαλαρά με το πνεύμα των Χριστουγέννων. Silent Νight Zombie Night (Sean Cain, 2009). Λίγες μέρες πριν τα Χριστούγεννα ο κόσμος έχει γεμίσει ζόμπι. Ένα ζευγάρι που είναι στα χωρίσματα βρίσκεται εγκλωβισμένο στο σπίτι ενός φίλου. Στην πραγματικότητα, όλη η ταινία περιστρέφεται γύρω από αυτό το ερωτικό τρίγωνο, γιατί όπως ήταν αναμενόμενο ο εν λόγω φίλος είναι ερωτευμένος με τη γυναίκα του καλύτερού του φίλου. Τα ζόμπι, παρόλο που είναι αξιόμαχα στην διάρκεια της μέρας, το βράδυ για έναν ανεξήγητο λόγο είναι πρακτικά τυφλά και επιδεικνύουν μια αλλοπρόσαλλη συμπεριφορά. Αλυχτάνε στο φεγγάρι, τα ουρλιαχτά τους μοιάζουν με γάτες που πηδιούν… εεεε που συνουσιάζονται, άλλοτε είναι ευκίνητα και εύστροφα, άλλοτε ηλίθια σε βαθμό αηδίας. Η ζομποταινία έχει τόσα κλισέ μαζεμένα (σκληρός μπάτσος, ευαίσθητος μπάτσος, γυναίκα κότα/θύμα/σκοτεινό αντικείμενο του πάθους, τραγικός πατέρας που σκοτώνει το ζομπογιό του, σούπερ κομάντο/παπάδες που έρχονται να σώσουν τη μέρα και πεθαίνουν στο 5λεπτο) που μας κάνει να πιστεύουμε ότι οι δημιουργοί πρέπει να είχαν κάποια διάθεση σαρκασμού. Μόνο που δε φτάνει η διάθεση, χρειάζεται και ταλέντο. Και οι δρόμοι είναι στολισμένοι χριστουγεννιάτικα.


(ΔΕΥΤΕΡΗ ΠΑΡΕΝΘΕΣΗ) Η ερώτηση/ατάκα: Μα με τον καλύτερο μου φίλο; πρέπει να απαγορευτεί σε όλες τις ταινίες δια νόμου. ΠΑΝΤΑ το έτερον σου ήμισυ θα σε κερατώνει με τον/την καλύτερο/η φίλο/ή. ΠΑΝΤΑ! Δεν είναι πια ούτε μυστηριώδες ούτε δραματικό. Deal with it! (ΚΛΕΙΝΕΙ Η ΠΑΡΕΝΘΕΣΗ)

ειδικά αν ο φίλος σου είναι ο ευαίσθητος μπάτσος...

Η ομάδα του Zombie Files έχει ήδη εισηγηθεί να κοπούν πάραυτα τα κονδύλια για (ανεκδιήγητα συνήθως) remakes του Christmas Carol και να δοθούν για χριστουγεννιάτικες ζομποταινίες! Και τέρμα πια με τις «οικογενειακές» ταινίες τύπου Home Alone! Ποιος τις βλέπει άλλωστε; Μόνο οι βλαμμένοι που μετά πάνε και προσφέρουν τα ίδια τους τα τέκνα στους απανταχού Αγιοβασίληδες , των οποίων η γνώμη εξ ορισμού είναι για τον πούτσ… εεε πέος!

Λόγω λοιπόν της έλλειψης αξιόλογης ζομποταινίας, η ερευνητική ομάδα του Zombie Files θα «επεκτείνει» τις έρευνές της κατά την εορταστική περίοδο. Θα βαρέσουμε υπερωρίες, και σε επόμενο άρθρο θα σας προτείνουμε τις καλύτερες χριστουγεννιάτικες horror movies για να περάσετε ευχάριστα τις διακοπές σας. Καλή ξεκούραση λοιπόν!

ΥΓ. ΠΥΡΟΒΟΛΗΣΤΕ ΤΟΝ ΑΓΙΟ ΒΑΣΙΛΗ!!! (Αν μη τι άλλο, όλοι έχουμε κάποιο παράπονο με τα δώρα που παίρναμε μικροί…)

κάπως έτσι, Ho Ho Ho!
more brains... »

Σάββατο 23 Νοεμβρίου 2013

Dreams do come true!!!

Καλησπέρα zomboλάτρεις και zombies,

Το τελευταίο διάστημα η ερευνητική ομάδα του Zombie Files έχει υποστεί κάποιες απώλειες. Πρώτα, ο ειδικός μας στα zombo-video games κόλλησε με το GTV και μετά αγόρασε το PS4 οπότε δεν περιμένουμε άρθρο του πριν το Πάσχα. Μετά, η ερευνήτρια μας στα zombo-anime έπαθε νευρικό κλονισμό από τα πολλά anime και αποπειράθηκε να κάνει χαρακίρι. Πριν λίγες μέρες, ο μουσικός μας πέθανε κατά τη διάρκεια μιας οντισιόν από ένα επίδοξο zombie-Michael Jackson. Τέλος, ο επιστάτης μας, ο Janitor αναγκάστηκε να με αντικαταστήσει σαν κριτικός ταινιών αλλά τώρα έχει να σκουπίσει τα εντόσθια του μουσικού μας και κάποιων άλλων παράπλευρων απωλειών από το studio. Ο μάγος-γκουρού που ήταν υπεύθυνος για τη θετική ενέργεια και το κάρμα της ομάδας μας, προφανώς απολύθηκε μαζί με τη ξεματιάστρα-καφετζού μας. 

Αλλά επειδή εμείς είμαστε αισιόδοξοι άνθρωποι βλέπουμε αυτή την ατυχή συγκυρία σαν μια ευκαιρία να αναδείξουμε νέα ταλέντα: ΕΣΑΣ! 

Από σήμερα λοιπόν και για λίγες μόνο εβδομάδες, όλοι εσείς έχετε μια μοναδική ευκαιρία να γίνετε διάσημοι και καταξιωμένοι στο χώρο της zombie-έρευνας. Μπορείτε να στείλετε ένα άρθρο σας σχετικά με τα αγαπημένα μας zombie στο προσωπικό μου mail : lilith.desanctis@gmail.com και θα δημοσιευτεί στο διεθνούς φήμης site μας. Τα καλύτερα άρθρα, μετά από δημοψήφισμα, φυσικά, θα βραβευτούν!  Τα βραβεία μας συμπεριλαμβάνουν διεθνή καριέρα στο χώρο, ραντεβού με διάσημα zombies (που προς το παρόν επιθυμούν να παραμείνουν ανώνυμα) και μια θέση μαθητείας στην ερευνητική ομάδα του Zombie Files. 

Carpe Diem! Γράψτε τώρα ένα zombie-άρθρο και δείτε τα όνειρα σας να γίνονται πραγματικότητα!

Η αρχισυντάκτης,
Lilith Desanctis

via The Janitor

more brains... »

Παρασκευή 15 Νοεμβρίου 2013

There is a spectre haunting…


Ένα φάντασμα πλανιέται…

Σε προηγούμενο άρθρο  ένας από τους χιλιάδες αναγνώστες μας δήλωσε ότι αυτό που τον τρομάζει στα ζόμπι είναι « η πλήρης κατάργηση της ατομικότητας που συμβολίζουν…Η απώλεια του περίπλοκου "εγώ" στο βωμό του επίπεδου "εμείς" αλλά και οι συνέπειες στην κοινωνία όταν αυτό το "εμείς" γίνει πλειοψηφία ». Αγαπητέ αναγνώστη, η ομάδα του Zombie Files προβληματίστηκε πολύ με το σχόλιό σου. Και επειδή δεν βρήκαμε στο διαδίκτυο fan club του Yalom να σου προτείνουμε, θα αφιερώσουμε αυτό το άρθρο για να βαθύνουμε τα ψυχολογικά σου προβλήματα.

ξεκίνα group therapy...

Είναι αρκετά διαδεδομένη η άποψη ότι τα ζόμπι είναι άβουλα όντα χωρίς προσωπικότητα. Αυτή η άποψη, παραδόξως, στηρίζεται στα ζόμπι του George A. Romero και βασικά στο Dawn of the Dead (1978). Και λέμε παραδόξως, γιατί η ειδοποιός διαφορά του Romero από τους μέχρι τότε δημιουργούς ζομποταινιών είναι ότι έδωσε στα ζόμπι ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΒΟΥΛΗΣΗ και ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑ. Στο Night of the living dead (1968) για πρώτη φορά είδαμε ζόμπι που δεν υπακούν τυφλά σε έναν αφέντη, αλλά κάνουν ό,τι γουστάρουν και στο Dawn of the dead επιλέγουν να συχνάζουν σε εμπορικά κέντρα. Δεν λειτουργούν πια σαν minions ενός evil mastermind, αλλά διαλέγουν ένα lifestyle που ανταποκρίνεται στις ανάγκες τους.  Αυτά είναι στοιχεία προσωπικότητας και βούλησης. Οκ, δεν είναι πολυσχιδείς προσωπικότητες ή έστω ενδιαφέρουσες, αλλά το ίδιο ακριβώς ισχύει και για την πλειοψηφία των ανθρώπων που δεν έχουν γίνει ακόμα ζόμπι. Αν σε τρομάζει αυτό λοιπόν στις ζομποταινίες, είναι επειδή κι εσύ δυστυχώς έχεις «αλλοτριωθεί από το δυτικό πολιτισμό». Δοκίμασε να γιορτάσεις τη διαφορετικότητά σου φορώντας μια μπούργκα, όπως επιλέγουν να κάνουν χιλιάδες γυναίκες στον ανατολικό πολιτισμό (γιατί, αν μη τι άλλο, είναι το κατεξοχήν ένδυμα που τονίζει τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά κάθε ανθρώπου).
Σε σχέση με την αντιπαραβολή του «εγώ» με το «εμείς». Έχουμε δει τι γίνεται όταν το «εμείς» γίνεται πλειοψηφία. Σχηματίζει «κοινωνία» που ήταν και είναι βασική προϋπόθεση για την επιβίωση του ανθρώπινου είδους σε αυτό τον κόσμο. Κι αν νομίζεις ότι τα ζόμπι είναι τρομακτικά σε όχλο, όταν δηλαδή τα ατομικά «εγώ» τους χάνονται μέσα στο «εμείς», ήρθε η ώρα να σου αποδείξουμε ότι είναι πολύ πιο τρομακτικά όταν τα «εγώ» ενδυναμώνονται μέσα στο «εμείς», όταν δηλαδή οργανώνονται σε κοινωνίες. 

 ε, όχι και χωρίς προσωπικότητα ο Hugh Laurie

 Ιδού λοιπόν 4 ταινίες που δείχνουν την οργανωμένη δύναμη των ζόμπι.

Land of the Dead (George A. Romero, 2005). Η τέταρτη ταινία του «μπαμπά» του είδους, που όμως απογοήτευσε τους fan του. Στην ταινία τα ζόμπι έχουν κυριεύσει τον κόσμο και έχουν αναγκάσει τους επιζήσαντες να απομονωθούν σε λίγες πόλεις (όπου συνεχίζονται οι ταξικοί διαχωρισμοί και ο καταναλωτικός τρόπος ζωής). Πρακτικά το μόνο που χωρίζει τους δύο «πολιτισμούς» είναι ένα ποτάμι, το οποίο δεν μπορούν να διασχίσουν τα ζόμπι και το dead reckoning, ένα σούπερ κωλοφτιαγμένο τανκ που έφτιαξαν οι άνθρωποι. Οι επιζήσαντες κάνουν συχνά επιδρομές στις ζομποπόλεις για εφόδια και όντας κάφροι σκοτώνουν τα εκάστοτε ανυπεράσπιστα ζόμπι που έχουν την ατυχία να βρεθούν στο δρόμο τους. Να σημειωθεί ότι τα ζόμπι σε γενικές γραμμές κοιτάνε τη δουλειά τους χωρίς να ασχολούνται πολύ με τους ανθρώπους και μάλιστα αναπτύσσονται και μεταξύ τους σχέσεις, όπως ο Big Daddy, ένα μεσήλικο ζόμπι που φαίνεται να έχει «υιοθετήσει» δύο έφηβα ζόμπι. Όταν λοιπόν οι άνθρωποι σκοτώνουν για πλάκα την κόρη του, πληγώνεται και θυμώνει. Και αποφασίζει να ξεσηκώσει τα υπόλοιπα ζόμπι και να εξεγερθούν ενάντια στην καταδυνάστευση των ανθρώπων. Και το κάνουν με ήρεμο, πειθαρχημένο και οργανωμένο τρόπο και σχηματίζουν τρόπο τινά τακτικό στρατό. Φυσικά συνειδητοποιούν ότι αφού υπερέχουν αριθμητικά από τους ανθρώπους και είναι και πιο μάχιμοι, το μόνο που τους χωρίζει από την παγκόσμια κυριαρχία είναι το ποτάμι. Και μαντέψτε, βρίσκουν τρόπο να το διασχίσουν. Στο αντίθετο στρατόπεδο, οι επιζήσαντες είναι σχεδόν απροετοίμαστοι γιατί έχουν και τις εσωτερικές κόντρες (που προκύπτουν από την ταξικά δομημένη κοινωνία τους) και ουσιαστικά δεν μπορούν να αμυνθούν. Αλλά επειδή είναι κλασική αμερικανιά, ο «καλός» ανακτά έγκαιρα το dead reckoning (το οποίο έχει κλαπεί) και υπερασπίζεται ηρωικά την πόλη. Όχι εξαπολύοντας αυτή τη μηχανή θανάτου προς τα ζόμπι (γιατί είναι σαφές ότι ακόμα κι έτσι τα ζόμπι θα κερδίσουν), αλλά επειδή έρχεται σε μια βουβή συνεννόηση με τον Big Daddy και καταλήγουν αμοιβαία στο συμπέρασμα ότι οι απώλειες και για τις δυο πλευρές θα ήταν πολύ μεγάλες, οπότε τα ζόμπι υποχωρούν συντεταγμένα. Εμείς εδώ στο Zombie Files θέλουμε να πιστεύουμε ότι οργανώνουν τις δυνάμεις τους και συντάσσονται για μια μελλοντική επίθεση με καλύτερους συσχετισμούς. Και επειδή ανοίξαμε το φάκελο «Romero» πρέπει να πούμε ότι, παρόλο που εκτιμάμε τη συμβολή του εν λόγω σκηνοθέτη στο είδος και τις καινοτομίες που προαναφέρθηκαν, δεν είμαστε fan των ταινιών του, που στην καλύτερη περίπτωση είναι απλά μέτριες. Και γι’ αυτό δεν μας απογοήτευσαν οι καινούριες ταινίες του, που τις βρήκαμε εξίσου μέτριες αλλά με μεγαλύτερο budget.

χειρίζονται και όπλα... 

American Zombie (Grace Lee, 2007). Πρόκειται για ένα ντοκυμαντέρ που σκοπό έχει να δείξει στον κόσμο τη καθημερινή ζωή των ζόμπι. Ο ιός των ζόμπι έχει εξαπλωθεί αλλά δεν είναι θανατηφόρος και όσοι τον κολλάνε δεν νοσούν αμέσως αλλά μόλις πεθάνουν από άλλα αίτια, φυσικά και μη. Οπότε τα ζόμπι ζουν πια ανάμεσά μας και χωρίζονται σε 3 κατηγορίες: τα εντελώς άγρια (feral) που είναι πρακτικά ζώα έρμαια στα πρωτόγονα ένστικτά τους, τα ημιπρωτόγονα που δεν έχουν ανώτερες διανοητικές ικανότητες αλλά μπορούν να εκπαιδευτούν για να εκτελούν μηχανιστικές λειτουργίες και αντικαταστούν τους ανειδίκευτους εργάτες, και τα εκλεπτυσμένα ζόμπι που ναι μεν έχουν ξεχάσει ποιοι ήταν πριν πεθάνουν αλλά διατηρούν την προσωπικότητά τους και δε διαφέρουν σε τίποτα από τους ανθρώπους. Το ντοκυμαντέρ μας ξεναγεί στις ζωές τους, όπου ανακαλύπτουμε τα καθημερινά τους προβλήματα (ρατσιστική προκατάληψη, εργασιακές συνθήκες, γκομενικά, τους κυνηγούς ζόμπι κλπ). Μάλιστα, ζόμπι και άνθρωποι μαζί έχουν φτιάξει μια κοινότητα για την υπεράσπιση των δικαιωμάτων των ζόμπι, Zombie Advocact Group, ZAG (were here, were dead, get used to it!). Τα ζόμπι λοιπόν ζουν ανάμεσά μας και στην πλειοψηφία τους είναι παραγωγικά μέλη της κοινωνίας μας, αλλά είναι πολίτες 3ης κατηγορίας (κάτι μου θυμίζει αυτό…). Κάθε χρόνο οργανώνουν ένα πανεθνικό φεστιβάλ όπου, όπως υπονοεί το ντοκυμαντέρ, οργανώνουν αργά και σταθερά την εξέγερσή τους. Εμείς τουλάχιστον έχουμε διαλέξει με ποιούς θα είμαστε όταν ξεσπάσει αυτός ο ένοπλος.

συμμετέχουν ενεργά στα κοινά...

Zombie Wars (David A. Prior, 2006). Είναι μια τυπική post apocalyptic ταινία και όχι και πολύ καλή, αλλά είναι εξαιρετικό παράδειγμα του τι μπορούν να καταφέρουν τα ζόμπι όταν οργανώνονται. Τα ζόμπι λοιπόν σε αυτή την ταινία δεν περιφέρονται από πόλη σε πόλη αναζητώντας τροφή, αλλά αντίθετα έχουν φτιάξει φάρμες ανθρώπων όπου ανατρέφουν ανθρώπους για να έχουν πάντα μια σταθερή πηγή τροφής. Υπάρχουν άνθρωποι που έχουν γεννηθεί και έχουν ζήσει όλη τους ζωή σε τέτοιες φάρμες και πραγματικά δε διαφέρουν από τα δικά μας οικόσιτα ζώα. Τα ζόμπι έχουν ιεραρχία και δομές που βάζουν τα θεμέλια για την διαιώνιση και ανάπτυξη της κοινωνίας τους. Οι καλοί άνθρωποι καταφέρνουν να διαλύσουν μια τέτοια φάρμα και ανακαλύπτουν ότι τα ζόμπι την έφτιαξαν με τη βοήθεια άλλων ανθρώπων, αλλά παρόλα αυτά δείχνει την εξαιρετική δυναμική που έχουν τα ζόμπι όταν δρουν συλλογικά και οργανωμένα.  

το φωτογραφικό υλικό από τις φάρμες λογοκρίθηκε...

Ένα αντίστοιχο παράδειγμα φαίνεται και στην ταινία Nudist Colony of the Dead (Marc Pirro, 1991).  Επίσης άθλια ταινία παρά τον πολλά υποσχόμενο τίτλο της, αλλά λίγο πιο αστεία. Ένα κοινόβιο γυμνιστών ζει αρμονικά λίγο έξω από μια μικρή επαρχιακή πόλη. Φυσικά οι πουριτανοί κάτοικοι της πόλης τους πάνε στα δικαστήρια και καταφέρνουν να τους διώξουν από την ηθική και θεοφοβούμενη περιοχή τους. Οι περισσότεροι γυμνιστές αποχωρούν αλλά μια μικρή σκληροπυρηνική ομάδα αποφασίζει να αυτοκτονήσει ηρωικά αφήνοντας για κληρονομιά την κατάρα-υπόσχεση ότι τα νεκρά κουφάρια τους δε θα αφήσουν κανέναν θρησκόληπτο να πατήσει το πόδι του στην περιοχή τους. Κι αυτό κάνουν με απόλυτη επιτυχία. Κάθε φορά που η τοπική εκκλησία οργανώνει κατασκήνωση στην καταραμένη περιοχή, τα γυμνά ζόμπι επιδίδονται σε ένα πετυχημένο και αποτελεσματικό ανταρτοπόλεμο και δεν παίρνουν αιχμαλώτους! Καταφέρουν μάλιστα να παρεισφρήσουν στην τοπική εκκλησία εξασφαλίζοντας ότι κάθε χρόνο ο κόσμος θα έχει λιγότερους χριστιανούς.

σχεδιάζοντας την επόμενη επίθεση...

Το ηθικό δίδαγμα λοιπόν αυτού του άρθρου είναι ότι τα ζόμπι όχι μόνο δεν συμβολίζουν την κατάργηση της ατομικότητας αλλά ίσα ίσα έχουν τη δυνατότητα να την ενισχύσουν μέσω της συλλογικότητας. Και ελπίζουμε ότι σύντομα το δούμε και σε ταινία. 
Zombies of the world unite!






more brains... »

Δευτέρα 11 Νοεμβρίου 2013

Γιατί φοβόμαστε τα ζόμπι;



Τα ζόμπι υπάρχουν στον κινηματογράφο όσο υπάρχει κινηματογράφος. Οι ζομποταινίες, εδώ και 9 δεκαετίες, χρησιμοποιούν τα ζόμπι με πολλούς και ευφάνταστους τρόπους για να προκαλέσουν μαζική διάρροια. Και πιάνει. Γιατί, όπως έχουν δείξει επίπονες έρευνες, οι άνθρωποι φοβούνται τα ζόμπι, τους ζωντανούς νεκρούς, όσο υπάρχουν άνθρωποι.

Μία από τις πρώτες γραπτές αναφορές για ζόμπι είναι στο «έπος του Γκιλγκαμές», όπου κάποιοι θεοί ανοίγουν τις πόρτες του κάτω κόσμου και ελευθερώνουν τους ζωντανούς νεκρούς. Σε όλες σχεδόν τις μυθολογίες/θρησκείες υπάρχουν θεοί ειδικά εντεταλμένοι με τη φροντίδα των νεκρών, που έχουν απόλυτη εξουσία πάνω στη ζωή και στο θάνατο… Και μαντέψτε ποια σεξουαλική διαστροφή θεωρούσαν καταδικαστέα οι αρχαίοι ημών πρόγονοι… την νεκροφιλία. Just to be clear, η ίδια κοινωνία που έφτιαξε εξαιρετικά έργα τέχνης εμπνευσμένα από την παιδεραστία, την κτηνοβασία, την αιμομιξία κλπ, αηδίαζε με την πρακτική της νεκροφιλίας. Αντίθετα, λίγο πιο ανατολικά, κάποιοι άλλοι σοφοί πρόγονοι αναβαθμίσανε τους ζωντανούς νεκρούς από φόβο και τρόμο της ανθρωπότητας σε αντικείμενο λατρείας για εκατομμύρια πιστούς.

Τα ζόμπι όμως που έχουμε γνωρίσει εμείς μέσω των ταινιών είναι απόγονοι των θρησκευτικών πρακτικών των βουντού από την Αφρική και την Καραιβική. Επειδή όμως αυτό δεν είναι μάθημα ιστορίας και λαογραφίας, να κάτσετε να ψάξετε μόνοι σας περισσότερες πληροφορίες. Θα σας πω μόνο (για να κοιμάστε λίγο πιο ανήσυχοι τα βράδια) ότι μάγοι ανέσταιναν νεκρούς για να καλύψουν τις ανάγκες τους σε δωρεάν εργατικό δυναμικό (true story!) και ότι τουλάχιστον ένα βιβλίο και η αντίστοιχη ταινία (The Serpent and the Rainbow, Wes Craven, 1988) είναι βασισμένα σε πολύ πραγματικά γεγονότα. Σε κάποιες χώρες μάλιστα είναι ακόμα παράνομη η πρακτική της μετατροπής ανθρώπου σε ζόμπι (zombification), μάλλον για την πρόληψη της εισφοροδιαφυγής και της φοροδιαφυγής.

Εφόσον λοιπόν οι θρησκείες απέδειξαν ότι η εκμετάλλευση του ανθρώπινου φόβου για τους νεκρούς είναι πολύ επικερδές επάγγελμα, ο κινηματογράφος δεν άργησε να επενδύσει και σε αυτόν τον τομέα. Και απεδείχθη ιδιαίτερα ανταποδοτικό, καθώς τα ζόμπι είναι από τα μακροβιότερα (no pun intended), εύπλαστα και αποτελεσματικά εργαλεία τρόμου. Θα προσπεράσουμε προς το παρόν την ιστορία των ζόμπι στον κινηματογράφο για να περάσουμε κατευθείαν στο ερώτημα που πραγματικά μας απασχολεί.

Γιατί φοβόμαστε τα ζόμπι; Τι είναι αυτό που μας αναστατώνει τόσο βαθιά όταν βλέπουμε ένα ζωντανό νεκρό; Η επιστημονική κοινότητα παγκοσμίως και οι ψυχολόγοι έχουν ερευνήσει το θέμα εκτεταμένα και έχουν καταλήξει σε κάποιες θεωρίες που θα σας παρουσιάσουμε, μαζί φυσικά, με τη δική μας (και σωστή) άποψη.

Καταρχάς, υπάρχει το uncanny valley phenomenon, σύμφωνα με το οποίο ο ανθρώπινος εγκέφαλος αντιμετωπίζει με δυσφορία και εχθρικότητα τις μορφές που μοιάζουν με άνθρωπο σε όλα εκτός από κάποιες μικρές διαφοροποιήσεις. Αυτό ισχύει όχι μόνο για τους νεκρούς αλλά και ανθρωπόμορφα ρομπότ, 3D animation, κούκλες, παιδιά κλπ αλλά και ανθρώπους με δυσμορφίες (γεννητικές ή/και επίκτητες). Το άδειο βλέμμα των ζόμπι, οι άκαμπτες κινήσεις τους, τα όργανα που λείπουν, τα εκτεθειμένα δόντια τους με υπολείμματα από το προηγούμενο γεύμα τους, κάτι που δεν «κολλάει» με το σύνολο, κάνει τον εσωτερικό μας κόσμο να συσπάται και καταργεί σε υποσυνείδητο επίπεδο όλη την εξέλιξη του ανθρώπινου είδους σε έλλογο και πολιτισμένο όν.

Μια άλλη θεωρία ισχυρίζεται ότι ο φόβος προς τα ζόμπι συμβολίζει το φόβο προς τους ανθρώπους, τους πολλούς ανθρώπους. Το άγχος για την δραματική και συνεχή αύξηση του πληθυσμού της γης που συνοδεύεται φυσικά από αγοραφοβία και επειδή οι άνθρωποι μεταφέρουν πολλές αρρώστιες, την μικροβιοφοβία, την υποχονδρία και γενικά το φόβο μιας επιδημίας που θα μας σκοτώσει όλους. Γενικώς φοβόμαστε μήπως κολλήσουμε κι εμείς αυτή την θανατηφόρα αρρώστια και γι αυτό αισθανόμαστε και μια επιπλέον κάθαρση (pun intended) όταν σε ταινίες και video games, τα ζόμπι σκοτώνονται θεαματικά. Γιατί κάποιο πρωτόγονο ένστικτο μας λέει ότι αυτός είναι ο καλύτερος τρόπος πρόληψης ασθενειών, η απόλυτη φυσική εξόντωση του ΦΟΡΕΑ του ιού. Αλλά θα ήταν πολύ ανάλγητο και κακόγουστο να γυρνάμε ταινίες όπου φορείς του aids ή της γρίπης εκτελούνται άμα τη εμφανίσει.  

Υπάρχουν και θεωρίες που ισχυρίζονται ότι τα ζόμπι μας τρομάζουν γιατί μας φοβίζει ο δικός μας θάνατος. Όχι μόνο δε θέλουμε να πεθάνουμε, αλλά μας τρομοκρατεί και η έλλειψη ελέγχου στο τι θα μας συμβεί μετά θάνατο, ψυχή τε και σώματι. Το ότι κανείς δε μπορεί να ξεφύγει από τα ζόμπι, λένε διάφοροι, συμβολίζει την ανικανότητά μας να γλυτώσουμε από το θάνατο. Παρόλο που η ερευνητική ομάδα του Zombie Files εκτιμά κάθε τι που προκαλεί τόσο δυνατά αισθήματα απόγνωσης και απελπισίας, θα κατατάξουμε αυτή τη θεωρία και τους θιασώτες της, με αντικειμενικά κριτήρια πάντα, στις ηλίθιες και ανυπόστατες. Και αυτό επειδή και οι δικές μας μακρόχρονες έρευνες έχουν καταλήξει στο συμπέρασμα ότι θεωρίες που δεν έχουν στον πυρήνα τους τον μισανθρωπισμό όπως οι δύο πρώτες, είναι ηλίθιες και ανυπόστατες. Οι άνθρωποι φοβούνται τα ζόμπι επειδή μισούν τους ανθρώπους (και θέλουν να τους σκοτώσουν). Τόσο απλά.

Μπορεί βέβαια να φταίει το γεγονός ότι συνεχώς γίνονται έρευνες και πειράματα για την ανάσταση των νεκρών. Και μόλις οι λαμπροί αυτοί επιστήμονες βρουν τρόπο να ξαναφέρουν ένα ζόμπι στη ζωή είναι απλά θέμα χρόνου να γίνουμε όλοι ζόμπι.

Για του λόγου το αληθές και για να μην κοιμηθείτε ποτέ ξανά:


Από την άλλη, μπορεί να κάνουμε λάθος και οι αιτίες της ζομποφοβίας να είναι τελείως διαφορετικές. Γι αυτό θέλουμε τη δική ΣΟΥ γνώμη, να μας πεις γιατί ΕΣΥ φοβάσαι τα ζόμπι, προκειμένου η έρευνα μας να είναι πιο ολοκληρωμένη. Ok, were fucking with you, δεν κάνουμε ποτέ λάθος αλλά παρόλα αυτά πες τη γνώμη σου, πώς αλλιώς θα μάθεις άλλωστε;




more brains... »

Τρίτη 29 Οκτωβρίου 2013

Ninjas and Zombies: Is there a movie big enough for both of them?


Νίντζα και Ζόμπι: Χωράνε στην ίδια ταινία;

Λίγα πράγματα μπορούν να κάνουν ένα ζόμπι ακόμα πιο badass! Γι αυτό λοιπόν, όταν ο τίτλος της ταινίας υπόσχεται όχι μόνο ζόμπι αλλά και νίντζα, οι προσδοκίες ξεπερνούν κάθε προηγούμενο.

Απλά σκεφτείτε το. Από τη μια, οι νίντζα, άρτια εκπαιδευμένοι δολοφόνοι, αόρατοι και αθόρυβοι, γρήγοροι και αποτελεσματικοί, με γαμάτα όπλα και δηλητήρια. Από την άλλη, τα ζόμπι, είναι ήδη νεκροί, δε νιώθουν πόνο, κρύο ή ζέστη, δεν μπορείς να διαπραγματευτείς μαζί τους και δε θα σταματήσουν μέχρι να σε φάνε. Τι θα γινόταν αν κάποιος έστελνε ένα νίντζα clan να σταματήσει μια ορδή από ζόμπι; Ή αν κάποιος ξαναζωντάνευε νίντζα πολεμιστές για να κατακτήσουν τον κόσμο; Θα βλέπαμε επιτέλους επικές μάχες και θρυλικούς αήττητους πολεμιστές;

Οι 3 ακόλουθες ζομποταινίες προσπάθησαν να απαντήσουν στα καυτά αυτά ερωτήματα και έλαχε σε μένα το ιερό καθήκον να τις αξιολογήσω και να της παρουσιάσω.

Zombie vs Ninja (Godfrey Ho credited as Charles Lee, 1987).

Διεφθαρμένοι νίντζα επιδιώκουν με ληστείες και δολοφονίες να γίνουν πανίσχυροι. Ο νεαρός πρωταγωνιστής πρέπει να πάρει εκδίκηση και να σώσει τον κόσμο από το κακό και την διαφθορά αλλά είναι τελείως μα τελείως άχρηστος. Ένας νεκροθάφτης / μάγος / Kung fu master θα αναλάβει να διδάξει τον εκλεκτό. Και ένας αμερικάνος σούπερ νίντζα που ανοίγει τον δρόμο για τον εκλεκτό αλλά και τους Power Rangers με την τολμηρή και καινοτόμα στολή του και τις πρωτοποριακές φιγούρες του. Η ταινία έχει αστείες στιγμές αλλά αν δεν έγινε ξεκάθαρο από την παραπάνω περιγραφή δεν έχει ζόμπι. Οκ έχει, αλλά είναι λίγοι και χρησιμεύουν σαν σάκοι του μποξ. Ξέρουν όμως kung-fu


The Janitor’s overall rating: 2/5




Ninjas Vs Zombies (Justin Timpane, 2008)

Ένας μάγος – πάλι- ανασταίνει τον αδικοχαμένο αδερφό του, ο οποίος χρησιμοποιεί την οικογενειακή παράδοση στις απόκρυφες τέχνες και τις καινούριες δυνάμεις του για να καταλάβει όλο τον κόσμο. Πώς; Ρουφάει τις ψυχές των ανθρώπων και τους μεταμορφώνει σε απέθαντους σκλάβους του. Ο μετανιωμένος μάγος, βλέποντας το κακό που έκανε, αποφασίζει να εμφυσήσει νίντζα υπερδυνάμεις στους ανίδεους φίλους του για να σώσουν τον κόσμο. Έχει κάποιες καλές μάχες και αστείες στιγμές αλλά δεν βλέπουμε μια αναμέτρηση μέχρι θανάτου όπως θα έπρεπε. Είναι πιο πολύ wannabe-νίντζα εναντίον μάγου…


The janitor’s overall rating: 3/5


Ninja Zombies, (Noah Cooper, 2011)

Η ταινία μας ξεναγεί στις περιπέτειες ενός απλού, καθημερινού νέου, που περνάει τη ζωή παίζοντας  video games με τους φίλους του (θα μπορούσες να είσαι εσύ αυτός!) όταν ξαφνικά μαθαίνει για τη βαριά κληρονομιά του. Όντας ο μοναδικός απόγονος μιας μεγάλης παράδοσης νίντζα πολεμιστών, πρέπει να αναλάβει το ιερό καθήκον τους. Να μείνουν κλειστές οι πύλες της κόλασης. Αλλά το δράμα του ήρωα μας εντείνεται όταν πρέπει να διαλέξει ανάμεσα στη ζωή του αδερφού της κοπέλας που γουστάρει και στο ιερό του καθήκον. Και καταλήγει να τον «κυνηγάνε» οι πιο αργοί ζομπονίντζα του κόσμου. Ο σκηνοθέτης της ταινίας δήλωσε σε συνέντευξη ότι δεν είναι μια ταινία τρόμου, με ζόμπι και νίντζα αλλά μια ταινία για την συναισθηματική και πνευματική ενηλικίωση, τη φιλία και την ανάληψη ευθυνών. Η ομάδα του Zombie Files θέλουμε να του ευχηθούμε να βγάλει 90 πέτρες στα νεφρά (όσα και τα λεπτά της ταινίας) και να τις κατουρήσει μία μία! Άμα θέλεις να βγάλεις ταινία για την ενηλικίωση και άλλα τέτοια, σύρε να κάνεις remake το dawsons creek! Και μη βάλεις ούτε νίντζα ούτε ζόμπι.


The janitor’s overall rating: 1/5

Προκύπτει εύλογα το ερώτημα: μα γιατί από το συνδυασμό νίντζα και ζόμπι προκύπτει στην καλύτερη περίπτωση μια μέτρια ταινία; Μήπως οι γρήγοροι και εκλεπτυσμένοι νίντζα δεν ταιριάζουν με τα αργά, ασυντόνιστα και βάρβαρα ζόμπι; Μήπως νίντζα και ζόμπι είναι αμφότεροι τόσο γαμάτοι που αλληλοαναιρούνται; Ή μήπως δεν έχει βρεθεί ακόμα ο άνθρωπος με το όραμα και το ταλέντο να τους συνδυάζει σε μια θρυλική ταινία; Προσωπικά προτιμώ την τελευταία εκδοχή και νομίζω ότι όλοι εμείς μπορούμε και πρέπει να βοηθήσουμε αυτόν τον άνθρωπο να φτιάξει αυτή την ταινιάρα μια μέρα νωρίτερα. Είναι καθήκον να γράψετε σε αυτό το blog τις ιδέες σας για την ταινία που θα συνδυάζει την ανατολή και τη δύση και θα μας καθηλώσει όλους. Κι αν κάποιος από εσάς είναι αυτός ο ταλαντούχος οραματιστής, ΞΕΚΙΝΑ ΝΑ ΦΤΙΑΧΝΕΙΣ ΤΗΝ ΤΑΙΝΙΑ!






more brains... »

Πέμπτη 24 Οκτωβρίου 2013

Till death do us part?

Μέχρι να μας χωρίσει ο θάνατος;

Συνήθως γνωρίζεις τον/την άντρα/γυναίκα της ζωής σου, ερωτεύεστε και παντρεύεστε δίνοντας όρκους "αιώνιας" αγάπης. Βέβαια, κάθε υποχρέωση απέναντι σε αυτούς τους "αιώνιους" όρκους, ενώπιον θεών και ανθρώπων λήγει όταν συμβεί το τραγικό γεγονός του θανάτου (και πολλές φορές νωρίτερα). Ή μήπως όχι;

Τι γίνεται όταν ο/η αγαπημένος/η σου δεν παραμένει νεκρός/ή; Και μάλιστα όταν δεν θεωρεί ότι αυτό το μικρό και ασήμαντο συμβάν του θανάτου είναι εμπόδιο για τη σχέση σας; Ή τι θα κάνεις ΕΣΥ αν ένα πρωί ξυπνήσεις νεκρός/ή αλλά ακόμα τρελά ερωτευμένος/η; Είναι ο έρωτας αρκετά τυφλός για να αντέξει αυτές τις δοκιμασίες;

Ο έρωτας μετά θάνατον έχει απασχολήσει αρκετούς δημιουργούς ζομποταινιών τις τελευταίες 4 δεκαετίες. Παρόλο που το θέμα δεν έχει διερευνηθεί πλήρως, οι παρακάτω ταινίες άνοιξαν αυτό το θέμα ταμπού και ήρθε η ώρα να μελετήσουμε τις απαντήσεις τους.

1. Ζομποέρωτες στα 80s

Θα ξεκινήσω από τη πιο γνωστή ταινία, το Reanimator (Stuart Gordon, 1985). Θα εστιάσω στην έμμονη του Dr Carl Hill με τη Megan, κόρη του συνεργάτη και φίλου του. Ο Hill κάνει τα πάντα για να κερδίσει τη νεαρή (και ερωτευμένη με τον Dan) Megan ακόμα και αφού πεθάνει, ακόμα και αφού αναστηθεί, ακόμα και όταν το αναστημένο κεφάλι του δεν είναι πια συνδεδεμένο με το αναστημένο σώμα του. Ενώ λοιπόν το κεφάλι του είναι απασχολημένο με το μαθαίνει από το νεαρό Herst το ελιξήριο της αιώνιας ζωής, το σώμα του αναλαμβάνει να απαγάγει τη νεαρή κοπέλα. Μάλλον είχε μεγάλα σχέδια για το μέλλον τους αλλά δυστυχώς δε το μαθαίνουμε γιατί η νεαρά πεθαίνει στην σφαγή του ακολούθησε.
πως φαίνεται ο ερωτευμένος...

Την ίδια χρονιά όμως, μια λιγότερο γνωστή ταινία, το Hard Rock Zombies (Krishna Shah, 1985), αντιμετωπίζει το ζήτημα με μια πιο ρομαντική ματιά. Σε μια δεκαετία που οι B-movies δείχνανε γυμνό και έντερα για να πουλήσουν, αυτή η θαρραλέα ταινία επένδυσε στον έρωτα και τη ροκ μουσική! Η ροκ μπάντα της ταινίας επιμένει να αρχίσει το tour της σε μια πουριτανική επαρχιακή πόλη και αυτό θα αποδειχτεί καταστροφικό όχι μόνο για την καριέρα τους αλλά και για τις ζωές των ρομαντικών καλλιτεχνών. Απεγνωσμένη η κόρη του δημάρχου της πόλης (με την οποία ο τραγουδιστής είχε συνάψει ένα αγνό, τρυφερό ειδύλλιο), προσεύχεται στον τάφο του καλού της για βοήθεια. Κι αυτός, μαζί με την ηρωική του μπάντα, ανασταίνεται για χάρη της. Αυτός είναι έρωτας, όχι μαλακίες! Μαζί σκοτώνουν όλους τους κατοίκους της πόλης που είναι καταβάθος λυκάνθρωποι, ανώμαλοι, παιδεραστές, κακοί μάγοι και ο Χίτλερ και μετά η μπάντα αναπαύεται εν ειρήνη. Χμ, μάλλον θα έπρεπε να είχαν επενδύσει λίγο παραπάνω στο σενάριο...

Θέλω να τονίσω ότι 2 χρόνια νωρίτερα, η πρώτη ταινία που πραγματεύεται μια σχέση μεταξύ νεκρών και ζωντανών είναι ελληνική! Πρόκειται για τον Δράκουλα των Εξαρχείων (Νίκος Ζερβός,1982). Όσοι την έχετε δει θα θυμάστε φυσικά τον έρωτα που ενώνει τον νεκραναστημένο Πανούση με την κόρη του τρελού ορθοπεδικού από τα Καρπάθια. Υπονοείται, καθ'όλη τη διάρκεια της ταινίας, ότι αυτός ο έρωτας είναι η μούσα του Πανούση. Όσοι δεν την έχετε δει, να πλύνετε καλά τα χέρια σας και να τα βάλετε στη κοντινότερη πρίζα. 

Ζομποέρωτες στα 90s

Αχ, αυτή η τρυφερή και politically correct δεκαετία, του Beverly Hill και των Power Rangers, όταν ακόμα οι έφηβοι δεν είχαν σεξουαλικές ορμές και οι ενήλικες σεβόντουσαν το έτερο τους ήμισυ μέχρι να ενώσουν τις ζωές τους με τα ιερά δεσμά του γάμου. Οι παρακάτω ταινίες αγνοήσαν επιδεικτικά το παραπάνω πρότυπο (και καλά κάνανε), προτιμώντας να παρουσιάσουν τις ερωτικές σχέσεις με μια πιο "ρεαλιστική" οπτική. 

Bride of the Reanimator (Brian Yuzna, 1990). Η δεύτερη ταινία της γνωστής τριλογίας προχωράει ένα βήμα παραπέρα την ιστορία αλλά και τη συζήτηση για τις σχέσεις νεκρών-ζωντανών. Ο νεαρός Dan που γνωρίσαμε στη πρώτη ταινία, βοηθάει τον Herst να φτιάξουν την ιδανική γυναίκα χρησιμοποιώντας τα καλύτερα μέλη (δάχτυλα πιανίστριας, πόδια μπαλαρίνας, βυζιά πόρνης, γεννητικά όργανα παρθένας κλπ), το σημαντικότερο εκ των οποίων είναι η καρδιά της αγαπημένης του Megan. Αλλά επειδή κάποιοι άντρες είναι γουρούνια, πριν καλά καλά αναστηθεί η νέα Megan (η οποία είναι και πάλι ερωτευμένη μαζί του), o Dan την απατά με τη (ζωντανή) ιταλίδα Francesca. Οι δύο γυναίκες μαλλιοτραβιούνται για χάρη του και όταν το γουρούνι διαλέγει την ιταλίδα, η νέα Megan μην αντέχοντας τον πόνο, ξεριζώνει τη καρδιά της. 
για του λόγου το αλήθές...

My boyfriend's back (Bob Balaban, 1993). Ο νεαρός John περνάει το μεγαλύτερο μέρος της εφηβείας του ερωτευμένος με την Missy. Ντρέπεται όμως να ομολογήσει τον έρωτα του μέχρι που μια μέρα, κατά τη διάρκεια μιας ένοπλης ληστείας, βάζει το σώμα του ανάμεσα σε μια σφαίρα και την αγαπημένη του Missy. Πεθαίνει αλλά ο έρωτάς του είναι τόσο βαθύς που επιστρέφει στη ζωή για να τη ζητήσει σε ραντεβού. Ταυτόχρονα, τρώει τη μισή πόλη για να μη σαπίσει πριν τη ρομαντική βραδιά αλλά και ποιος από εμάς δεν έχει κάνει τρέλες για την πρώτη του αγάπη; 
ο πατήρ της νεαρής τους δίνει την ευχή του...

Και μιλώντας για τρέλες, νταντά νταντά: Return of the Living Dead 3 ( Brian Yuzna, 1993).  Ο έρωτας εδώ είναι το κεντρικό θέμα της ταινίας. Ο νεαρός Curt αποφασίζει να το σκάσει με τη κοπέλα του Julie για να ξεφύγει από τον καταπιεστικό (στρατόκαυλο) πατέρα του. Πριν φύγουν λένε να περάσουν από τη στρατιωτική βάση στην οποία δουλεύει ο πατέρας του για να ελευθερώσουν τα αθώα ζωάκια πάνω στα οποία πειραματίζεται ο στρατός (ή έτσι νομίζουν). Εκεί ανακαλύπτουν την τρομακτική αλήθεια για την τριοξίνη 345 και ενώ τρέχουν να φύγουν, η νεαρή Julie πέφτει και πεθαίνει. Αλλά αυτό δεν σταματά τον ερωτευμένος Curt, ο οποίος κλέβοντας λίγη τριοξίνη ανασταίνει την αγαπημένη του και συνεχίζουν το ταξίδι τους στο άγνωστο με βάρκα της ελπίδα. Δεν φτάνουν πολύ μακριά γιατί όπως όλοι ξέρουμε (από τις 2 προηγούμενες ταινίες) , η Julie πρέπει να φάει ανθρώπινα μυαλά για να αντέξει τον πόνο του θανάτου. Αλλά επειδή αγαπάει πραγματικά τον Curt είναι διατεθειμένη να υπομείνει όλο τον πόνο του κόσμου για να μην τον πληγώσει με τα κανιβαλιστικά της γούστα. Και αυτό κάνει. Μαστιγώνεται, κόβεται, χτυπιέται, καίγεται, γεμίζει το σώμα της πρόκες και καρφιά προκειμένου να καταστείλει την πείνα της. Αλλά και ο Curt την αγαπάει μέχρι θανάτου (και λίγο μετά). Όταν ο στρατός τους βρίσκει και έχει σκοπό να βασανίσει την αγαπημένη του, διαλύει όλη τη βάση για τη σώσει. Κάπου εκεί έχει κι αυτός μολυνθεί από την ανίερη τριοξίνη και οι δύο τους αποφασίζουν να πεθάνουν μαζί ως άλλοι Ρωμαίος και Ιουλιέτα. Πάρτα αρχίδια μου Meg Ryan! 
sexy!

Cemetary Man (aka Dellamorte Dellamore, Michele Soavi, 1994). Σε μια σουρεαλιστική πόλη, όπου οι νεκροί ξαναγυρνάνε στη ζωή, ο μοναχικός νεκροθάφτης Rupert, ερωτεύεται κεραυνοβόλα μια (πολύ σέξυ) χήρα, την οποία και σαγηνεύει δείχνοντας της το οστεοφυλάκιο. Το σκοτεινό αντικείμενο του πόθου, η οποία είναι γνωστή μόνο ως "She" θέλει να ολοκληρώσουν τον έρωτά τους πάνω στο τάφο του αποθανόντος συζύγου της. Και φυσικά ο κερατάς ξυπνάει και τη σκοτώνει. Έτσι είναι ο άντρας ο σωστός! Ο ήρωας μας όμως ξεχνάει τους έρωτες και τις αγάπες και πυροβολεί την ερωμένη του στο κεφάλι για να μην αναστηθεί. Γουρούνι! Αυτή φυσικά και ανασταίνεται και ο Rupert τρελαίνεται σε μια από τις πιο σουρεαλιστές και αστείες ταινίες του είδους.

αυτό είναι το άλλο ειδύλλιο της ιστορίας. δείτε την ταινία, μη τα θέλετε όλα έτοιμα!


Οι ζομποέρωτες μετά το 2000

Το 2000 άλλαξε πολλά πράγματα, τα περισσότερα από τα οποία δε θα απασχολήσουν ποτέ αυτή τη σελίδα . Άλλαξαν όμως και οι ζομποταινίες που πλέον "ενηλικιώθηκαν", ωρίμασαν. Εξακολουθούν να βγαίνουν πολλά σκουπίδια αλλά έχουν ένα άλλο αέρα, πιο κατασταλαγμένο. Όσον αφορά στην διερεύνηση του έρωτος, το φαντασιακό συναντά τον εξπρεσιονισμό και μετουσιώνεται σε υπαρξιακά αλλά και ρεαλιστικά ψήγματα του μεταμοντερνισμού. Αν θέλει κάποιος, το συζητάμε. 

Λοιπόν, η πρώτη ταινία είναι μια ανεξάρτητη παραγωγή, το Zombie Honeymoon (Dave Gebroe, 2004).  Πρόκειται για το ψυχολογικό δράμα της Denise και του Danny, που δέχονται επίθεση από ζομπι την πρώτη μέρα του γάμου τους. O Danny γίνεται ζόμπι και αρχίζει να τρώει ανθρώπους ενώ η Denise σε όλη την ταινία ταλανίζεται ανάμεσα στην αγάπη και τη λογική. Τον απαρνιέται μονάχα όταν αυτός χάσει κάθε ίχνος ανθρωπιάς και της επιτεθεί. Κλασικό γουρούνι.
                                  
                                        
ο γάμος όντως σκοτώνει τον έρωτα

Μια πιο κωμική ταινία, το Slither (James Gunn, 2006), ασχολείται με το θέμα της γυναικείας καταπίεσης από τον άντρα-σύζυγο στην πατριαρχική κοινωνία. Ο Grant πέφτει θύμα εξωγήινων που τον καταλαμβάνουν ψυχή τε και σώματι για να αναπαραχθούν και να εισβάλουν στη γη. ο Grant όμως είναι ερωτευμένος με τη γυναίκα του, Starla, και αρνείται να μοιραστεί μαζί της αυτή τη κατάρα. Γι αυτό, πάει να αναπαραχθεί με την πρώτη τυχούσα. Την κεράτωσε γιατί την αγαπούσε. Μέχρι να γεννηθούν τα (εκατομμύρια) παιδιά του,  η Starla έχει μάθει την αλήθεια και πολύ στεγνά τον δίνει στους μπάτσους (η τσούλα). Ο Grant πλήρως μεταλλαγμένος πια, χρησιμοποιεί τα παιδιά του για να καταλάβει τους κατοίκους του χωριού και όλοι μαζί (με συλλογικό εγκέφαλο) προσπαθούν να ξανακερδίσουν την καρδιά της Starla. Αλλά δεν, γιατί η λεγάμενη έπιασε αγαπητικό το σερίφη. Τσούλα!

ποια γυναίκα μπορεί να αντισταθεί σε αυτό;


Η επόμενη ταινία είναι από τις αγαπημένες μου και επειδή δείχνει τα πράγματα από την πλευρά των ζόμπι. Wasting Away (aka Aaah, Zombies!, Matthew Kohnen, 2007). Δε θα πω πολλά, γιατί πρέπει να τη δείτε όλοι. Απλά θα πω ότι σε αυτή την περίπτωση ο θάνατος απλά δυνάμωσε τον έρωτα 2 ζευγαριών. Μια απολαυστική ρομαντική κομεντί με δυνατές δόσεις καφρίλας και splatter!

τι ρομαντικό!

Και για το τέλος, μια πολύ καινούρια ταινία ,το Warm Bodies (Jonathan Levine, 2013). Η ιστορία πάλι εκτυλίσσεται μέσα από τα μάτια ενός ζόμπι. Ο R (δε θυμάται ολόκληρο το όνομά του) είναι ένα από τα πολλά ζόμπι που ζουν έξω από τις ανθρώπινες πόλεις. Διατηρεί ακόμα πολλά στοιχεία της προηγούμενης προσωπικότητας του, είναι ένα σκεπτόμενο και προβληματισμένο ζόμπι. Σε μια επιδρομή συναντά την Julie και την ερωτεύεται. Την σώζει από τα άλλα ζόμπι και μετά κάνει ότι θα έκανε κάθε ερωτευμένος στη θέση του. Την απαγάγει και την οδηγεί στο αεροπλάνο-σπίτι του, όπου τη φροντίζει και προσπαθεί να της εξομολογηθεί τον έρωτα του με μουσική, ποίηση, δώρα γιατί δε μπορεί να μιλήσει φυσικά (ο τέλειος άντρας). Η Julie αποφασίζει να τον πάει στους ανθρώπους για να δουν ότι τα ζόμπι είναι ακόμα άνθρωποι και πρέπει να βρεθεί μια θεραπεία. Long story short, αρχίζουν να τους κυνηγάνε ζόμπι και άνθρωποι και βρίσκονται εγκλωβισμένοι σε μια πισίνα. Ο R αγαπάει τόσο πολύ τη Julie που κυριολεκτικά η καρδιά του αρχίζει να χτυπάει και επανέρχεται στη ζωή. Μια νέα εποχή ξεκινάει για ζόμπι και ανθρώπους και ζήσανε αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα!
speaks for itself

Αυτά περί ζομποέρωτος επειδή το ζητήσατε! Δεν έχω αγγίξει καθόλου το σεξ ανάμεσα σε ζωντανούς και νεκρούς γιατί ο κατάλογος των ταινιών θα ήταν ακόμη μεγαλύτερος. Δεσμεύομαι για μελλοντικό άρθρο, όμως. Αν έχω ξεχάσει κάποια ταινία, ή απλά δεν έτυχε να τη δω ακόμα, δέχομαι προτάσεις και σχόλια για τις ταινίες που παρουσίασα! 

more brains... »