Valentine’s Zombies: Let me see you stripped!

Έφτασε εκείνη η μέρα του χρόνου. Η 14^η του Φλεβάρη, η γιορτή του Αγ. Βαλεντίνου, η μέρα των ερωτευμένων. Αυτή τη μέρα οι μισοί από εσάς κανονίζετε ρομαντικές εξόδους με το άλλο σας μισό, ενώ οι πιο κυνικοί κανονίζετε anti-valentine party για να αποδείξετε ότι αρνείστε να πέσετε θύματα αυτής της υποκουλτούρας. Αλλά ας μην κοροϊδευόμαστε μεταξύ μας. Πρώτον, η γιορτή του Αγ. Βαλεντίνου δεν έχει σχέση με τον έρωτα. Εν μέρει υπάρχει για να πουληθούν τα άχρηστα εμπορεύματα που ξέμειναν στα μαγαζιά από τα χριστούγεννα. Και btw, μπορούμε να καταλάβουμε τις κάρτες και τα λουλούδια σαν ένδειξη αγάπης, αλλά τι τρέχει με τα μπαλόνια και τα λούτρινα; Αλλά κυρίως υπάρχει για να συγκρίνεις τη σχέση σου με τα ρομαντικά love stories του Χόλυγουντ και να νιώσεις άσχημα για τον εαυτό σου. Για να ζήσουν τα ζαχαροπλαστεία και οι κάβες. Δεύτερον, αυτή τη μέρα, και κάθε μέρα του χρόνου, όσοι μπορούν να κάνουν σεξ θα κάνουν. Οι υπόλοιποι θα κάνουν πάρτυ μπας και βρουν κανένα μεθυσμένο/η. Παραδεχτείτε το, είναι το πρώτο βήμα για να αρχίσετε να το κάνετε σωστά.

Ας γυρίσουμε όμως στα αγαπημένα μας ζόμπι. Γενικά, κανείς δε συνδέει τη γιορτή των ερωτευμένων με τα ζόμπι. Εκτός από ένα στενό κύκλο διανοούμενων ζομπόφιλων, ο υπόλοιπος κόσμος θεωρεί ότι ο τίτλος του ρομαντικού απέθαντου ανήκει στα βαμπίρ. Πρόκειται για μια εσφαλμένη αντίληψη που εκτός από τις πολλές ζομποερωτικές απογοητεύσεις που έχει προκαλέσει, μας οδήγησε και στο έκτρωμα που λέγεται Twilight (φτου κακά…). Ένα πέπλο μυστηρίου καλύπτει την ερωτική ζωή των ζόμπι, πράγμα που εξηγεί εν μέρει γιατί δεχόμαστε τόσες πολλές ερωτήσεις γι αυτό το θέμα στο mail μας (lilith.desanctis@gmail.com).

                             

Αλλά και τα ζόμπι έχουν αισθήματα! Για το πώς βιώνουν οι ζωντανοί νεκροί τον έρωτα έχουμε μιλήσει σε προηγούμενο άρθρο, ξαναδιαβάστε το γιατί δεν μας αρέσουν οι επαναλήψεις. Τώρα ήρθε η ώρα να μιλήσουμε για τα λουλουδάκια και τις μελισσούλες, για το ζομποσέξ. Η σεξουαλική ζωή των ζόμπι είναι τόσο πλούσια (πλουσιότερη από τη δική σας) που δε χωράει σε ένα άρθρο. Προς το παρόν θα ασχοληθούμε με μια νέα σχετικά τάση στις ταινίες τρόμου, τους γυμνούς πολεμιστές, aka strippers. Γιατί όταν ξυπνάνε τα μυθικά τέρατα από τους χειρότερους εφιάλτες μας, οι πιο κατάλληλες να εξαγνίσουν τον κόσμο είναι οι αισθησιακές χορεύτριες. Ειδικά το genre των ζομποταινιών έχει κάνει πολλά για να αναδείξει το μαχητικό σφρίγος των στριπτιτζούδων.

Big Tits Zombies (aka Kyonyo Dragon, Takao Nakano, 2010). Σε ένα συνηθισμένο strip club οι δουλειές δεν πάνε καλά και οι ταλαντούχες χορεύτριες έχουν πολύ ελεύθερο χρόνο. Ανακαλύπτουν μια μυστική κρύπτη κάτω από το club όπου μεταξύ άλλων βρίσκονται ένα πηγάδι ευχών και το βιβλίο των νεκρών. Η goth stripper απλά διαβάζει τα αρχαία λατινικά ξόρκια (ως γνωστόν οι ιάπωνες δεν έχουν μια πλούσια ιστορία και μυθολογία και πρέπει να δανειστούν τη δυτική) για να ανοίξει τις πύλες της κόλασης και να ξαναπερπατήσουν οι νεκροί. Και αυτό γίνεται. Όσες χορεύτριες επιζούν παίρνουν τα κατάνα τους (γιατί στην ιαπωνία όλοι είναι master πολεμικών τεχνών) για να αντιμετωπίσουν τις ορδές των ζόμπι. Οι προηγούμενες φιλονικίες παραμερίζονται και ενωμένες ξαναστέλνουν στην κόλαση τους νεκρούς και τους δαίμονες.  

Planet Terror (Robert Rodriguez, 2007). Την έχετε δει όλοι και δε θα πούμε πολλά. Βασικά βλέπουμε μία stripper με το ευφάνταστο όνομα Cherry Darling και με ένα μονταρισμένο M4 carbine αντί για πόδι να αξιοποιεί την πολυετή πείρα της σαν go go dancer και τις δεκάδες φιγούρες που έχει στο ενεργητικό της για να σκοτώσει τους στρατιώτες-τρομοκράτες-ζόμπι. Χρήσιμη ταινία για να ξεσηκώσετε κόλπα και ασκήσεις γυμναστικής για να είστε έτοιμοι για κάθε ζομποεπίθεση.

Stripperland (Sean Skolding, 2011). Πρόκειται για μια παρωδία του γνωστού Zombieland, μόνο που ο θανάσιμος ιός μολύνει μόνο γυναίκες, οι οποίες ανασταίνονται με την έμφυτη ανάγκη να φορέσουν ζαρτιέρες και ψηλοτάκουνα και να παρασύρουν τα υποψήφια θύματά τους χορεύοντας αισθησιακά. Η ταινία προσφέρει οδηγό επιβίωσης ενάντια σε αυτό το είδος ζόμπι. Επιπλέον ο πρωταγωνιστής, που προέρχεται από μια οικογένεια έμπειρη στο χώρο του striptease, μας παρουσιάζει στο τέλος και το υπέρτατο όπλο για να ξεφορτωθείτε τις stripper-zombies. Μπορούμε να σας το πούμε αλλά δεν θέλουμε να spoilάρουμε.

Zombie Strippers (Jay Lee, 2008). Ίσως η πιο διάσημη και καλύτερη ζομποταινία του είδους, με πρωταγωνίστρια την Jenna Jameson και άλλες γνωστές πορνοστάρ (έτσι μας είπανε, εμείς δεν έχουμε ιδέα από αυτά). Όλο το σενάριο εξαντλείται στα πρώτα 20 λεπτά, όπου και μαθαίνουμε ότι ο στρατός για να ανταποκριθεί στην πολεμική φρενίτιδα των ΗΠΑ αναπτύσσει τον γνωστό σε όλους μας πια ιό που καταλήγει σε επιδημία ζόμπι. Η μόλυνση φτάνει και στο παράνομο στριπτιτζάδικο και η πρωταγωνίστρια πεθαίνει. Αλλά η νεκρανάσταση την κάνει ακόμα καλύτερη στη δουλειά της και οι συνάδελφοί της ζηλεύουν και μολύνονται κι αυτές οικειοθελώς. Η ταινία προσπαθεί να κάνει κάποιου είδους κοινωνικό σχόλιο παρουσιάζοντας το ανδρικό κοινό να ξετρελαίνεται με το ζομποσόου αλλά ειλικρινά δεν τους κατηγορούμε. Οι νεκρές χορεύουν ενώ όσο ήταν εν ζωή σέρνονταν πάνω στη πίστα. Η ταινία κορυφώνεται με την μάχη-στριπρίζ των 2 αντιπάλων που δεν είναι τόσο ερεθιστική όσο ακούγεται.

Zombies vs Strippers (Alex Nicolaou, 2012). Το νόημα της ταινίας είναι να δείξει βυζιά. Η μισή περίπου ταινία ασχολείται με τις οικονομικές δυσκολίες του strip club και τις δακρύβρεχτες συζητήσεις του ιδιοκτήτη με τις γυμνόστηθες υπαλλήλους του. Κάπου στη μέση της ταινίας έρχονται τα ζόμπι και 2-3 επιζώντες που πεθαίνουν το πολύ 5 λεπτά μετά την εμφάνισή τους. Αν τύχει κάποια χορεύτρια να είναι ντυμένη διορθώνεται άμεσα γιατί τα συγκεκριμένα ζόμπι έχουν το φετίχ να βγάζουν τα σουτιέν πριν φάνε τα θύματα τους, παρόλο που όπως δηλώνουν τα ίδια πεινάνε για brains…

Zombies! Zombies! Zombies! (aka strippers vs zombies, Jason Matthew Murphy, 2008). Κάποιοι κομπογιαννίτες επιστήμονες (όχι σοβαροί όπως εμείς) προσπαθούν να βρουν τη θεραπεία για τον καρκίνο και πειραματίζονται με την αναγέννηση των κυττάρων (πόντος για την πρωτοτυπία). Δυστυχώς όμως καταφέρνουν να δημιουργήσουν ορδές από ζόμπι. Μέσα στον πανικό, οι strippers μας συμμαχούν με τις μέχρι πρότινος εχθρούς τους, τις πόρνες (τις χωρίζει ένα αγεφύρωτο χάσμα που δεν εξηγείται ποτέ, οπότε μάλλον ξεκίνησε από διαφορετικές κλίκες στο λύκειο). Αμπαρώνονται στο strip club και παλεύουν μέχρι θανάτου. Δεν έχει πολύ γυμνό αλλά έχει όλους τους χαρακτήρες-καρικατούρες, την πρωτάρα, την κυνική, τη ρομαντική, τον τύπο που θυσιάζεται για να σώσει την αγαπημένη του, το νταβατζή κλπ. Τα ζόμπι πεθαίνουν εύκολα σχετικά και κάποια αυτοεκρήγνυνται κιόλας. Μέχρι το πρωί όλα έχουν τελειώσει.

Σε αυτό το σημείο πρέπει να γίνει μια ειδική μνεία σε μια παλιότερη ταινία, το Orgy of the Dead (Stephen C. Apostolof, 1965). Κομμάτι του «σεναρίου» και της παραγωγής έγινε από τον γνωστό Edward D. Wood Jr, το οποίο εξηγεί γιατί δεν υπάρχει σενάριο. Κυριολεκτικά. Διάφορες γυμνές εμφανίζονται και χορεύουν μπροστά στους άρχοντες του άλλου κόσμου που είναι κάτι ανάμεσα σε ζόμπι, βαμπίρ και δαίμονες. Και κάποιοι βρίσκονται εκεί κατά λάθος και τους πιάνουν αλλά βασικά κάποιες γυμνές χορεύουν.

 Η αλήθεια είναι ότι σαν ταινίες ή ακόμα και σαν ζομποταινίες δεν είναι πολύ καλές. Αλλά όταν είσαι μπακούρι και μόνος τη μέρα των ερωτευμένων αλλά νομίζεις ότι έχεις ακόμα αξιοπρέπεια και δε θες να δεις τσόντα, είναι μια καλή εναλλακτική. Έτσι μπορείς και εσύ να δεις λίγη γυμνή σάρκα χωρίς να κλαις από αυτολύπηση. Βέβαια, άμα ερεθιστείς να πας να σε κοιτάξει γιατρός.

ΥΓ1. αν κάποιος σας προσφέρει μπαλόνια ή αρκουδάκια να του δείξετε αυτά τα  άρθρα. Του/της αξίζουν.

http://www.cracked.com/article_17648_5-incredibly-impractical-sexual-fetishes.html

http://kotaku.com/5838276/the-art-of-girls-licking-doorknobs/

ΥΓ2. εμείς εδώ στο Zombie Files προτιμάμε σοκολατάκια ή διαμάντια. Στην πρώτη περίπτωση υποσχόμαστε μια βραδιά παθιασμένου σεξ. Στη δεύτερη δε θα ξεκολλήσουμε από πάνω σας μέχρι να πεθάνετε ή να πτωχεύσετε.