Ιαπωνία και Ζόμπι (part1)
Δεν θα ισχυριστώ ότι είμαι ειδική στον ιαπωνικό κινηματογράφος ή στην ιαπωνική κουλτούρα. Αλλά επειδή παίρνω σοβαρά (πιο σοβαρά από ότι θα έπρεπε, μάλλον) την έρευνα μου για τις ζομποταινίες, ψάχνω ταινίες από όλα τα μήκη και πλάτη της γης. Με τις ιαπωνικές ταινίες έφαγα ένα σκάλωμα, μάλλον υπάρχει ένα πολιτισμικό χάσμα γιατί πραγματικά δεν καταλαβαίνω τι στο πούτσο συμβαίνει μέσα στο μυαλό τους! Αλλά θα έρθω με αναλυτικότερο άρθρο.
Υπάρχουν όμως 3 ταινίες που με προβλημάτισαν βαθύτατα. Δεν τις μίσησα, δε τις λάτρεψα αλλά σίγουρα κατάφεραν να κρατήσουν το ενδιαφέρον μου. Είναι τόσο μοναδικές που αναγκάστηκα να φτιάξω ειδική κατηγορία: ΣΚΟΥΠΙΔΙΑ ΠΟΥ ΑΞΙΖΟΥΝ! Πραγματικά και στις 3 ταινίες δε μπορούσα να αποφασίσω αν είναι ταινιάρες ή αποτυχίες. Ίσως η αλήθεια να είναι κάπου στη μέση. Without further ado...
Stacy: attack of the schoolgirl zombies (naoyuki tomomatsu, 2001)
Μία ωραία πρωία, έφηβα κορίτσια 15-17 ετών αρχίζουν να πεθαίνουν και να ξαναγυρίζουν στη ζωή σαν Stacies (αν κατάλαβα καλά, stacy λέγεται το ιαπωνικό αντίστοιχο της barbie). Από εκεί και πέρα το χάος. Υπάρχουν 4 βασικά subplots και αρκετές μικρότερες ιστορίες μέσα σε αυτά που κάπως συνδέονται. Το ρομάντζο μιας μαθήτριας (εσώκλειστης) σε σχολείο θηλέων με τον αδερφό μιας συμμαθήτριας της, οι δυσκολίες που να αντιμετωπιστεί η πανδημία των stacy (γιατί δεν πεθαίνουν με τίποτα...) από τις ειδικές μονάδες και τα παράνομα κυκλώματα, οι έρευνες ενός επιστήμονα για το φαινόμενο και η τελευταία βδομάδα μια μέλλουσας stacy με αυτόν που διάλεξε. Υπάρχουν πολλοί τρόποι να συνδεθούν όλα αυτά και είμαι σίγουρη ότι ο τρόπος που διάλεξαν οι δημιουργοί είναι ο ΧΕΙΡΟΤΕΡΟΣ! Αυτή η ταινία έχει τόσο κακή ροή και δομή που αποκλείεται να μην έγινε επίτηδες. Είναι άθλια σε όλα τα επίπεδα που μόνο μια ιδιοφυϊα θα μπορούσε να το σκεφτεί.
Kung-fu zombie (yi-jung hua, 1982)
Εδώ έχουμε κλασσική b-movie του 80, japanede style! Οι Αμερικάνοι χρησιμοποιούσαν τους ίδιους κομπάρσους για διαφορετικά ζόμπι, οι ιάπωνες χρησιμοποίησαν κούκλες! Οι Αμερικάνοι βάζανε βυζιά για να καλύψουν τα σεναριακά κενά, οι ιάπωνες βάλανε kung-fu. Πολύ kung-fu! Οι αντίστοιχες σκηνές είναι τόσο γρήγορες που παθαίνεις επιληψία. Αν κατάλαβα καλά το στόρι, υπάρχει μια vendetta ανάμεσα σε 2 kung-fu masters και επιστρατεύεται κι ένας μάγος για να φτιάξει τον απόλυτο απέθαντο πολεμιστή αλλά είναι κομπογιαννίτης και το σκοτώνει το αφεντικό του και μετά ψάχνουν να βρουν ένα καλό σώμα και το ιδανικό είναι ο γιος του αντίπαλου kung-fu master που μισεί τον πατέρα του που τελικά πεθαίνει και τον ανασταίνουν και παλεύει με το γιο του που ψάχνει το μάγο για να αντιστρέψει τα ξόρκια αλλά έχει ένα αόρατο καπέλο και κάπου εκεί μπερδεύτηκα. Πάντως είναι αστεία ταινία και έχει και ξύλο.
Wild zero (tetsuro takeuchi, 1999)
Πρόκειται για την ιστορία ενός ρομαντικού νέου fan του rock'n'roll που ξεκινάει ένα ταξίδι προς αναζήτηση των αγνών ιδανικών του rock'n'roll. Σαν βγεις στο πηγαιμό για την Ιθάκη, θαναι μακρύς ο δρόμος... και δε βοηθάει το γεγονός ότι η γη δέχεται επίθεση από εξωγήινους που ανασταίνουν νεκρούς και τους στέλνουν να εξοντώσουν τους γήινους. Ούτε ότι ο ήρωας μας θα βρει τον έρωτα λίγο διαφορετικό από ότι περίμενε. Αλλά βοηθάει όταν η αγαπημένη σου ροκ μπάντα λειτουργεί σαν deus ex machina και σώζει τον κόσμο ενώ παράλληλα βοηθάει τον ήρωά μας να βρει τον εαυτό του μέσα από την πραγματική αγάπη. Μέσα σε όλα αυτά υπάρχει άφθονο ξύλο, τραγελαφικές καταστάσεις, ιαπωνικό rock'n'roll, μηχανές και εκρήξεις. Και φυσικά είναι απόλαυση να ακούς τους ιάπωνες να λένε "rock'n'roll"
Αυτά μέχρις στιγμής, περιμένω σχόλια για τις ταινίες, γνώμες και αν μπορεί κάποιος διευκρινήσεις!
Ελπίζω να μου συγχωρέσετε τα διάφορα ορθογραφικά και συντακτικά λαθάκια.:)
ΑπάντησηΔιαγραφή