Ημερολόγια Θανάτου: Sleepless in the Market

 ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ: Σήμερα την 21^η Ιουλίου του έτους 2014, ο αρχισυντάκτης των Zombie Files, Janitor, αποφάσισε χωρίς καμία προειδοποίηση σε φίλους, εχθρούς και λοιπούς συγγενείς να διεξάγει ένα άκρως επικίνδυνο πείραμα. Έχοντας φτάσει στα ανώτερα επίπεδα συμπαντικής αυτογνωσίας που οι κοινοί θνητοί γνωρίζετε ως «νιρβάνα» ή «ζεν» (όρους που φυσικά δεν μπορεί να αναλύσει η απαίδευτη νοημοσύνη σας) και δια της μεθόδου της ολοκληρωτικής αυταπάρνησης του ύπνου, καφεΐνης και διαδικασιών υγιεινής,   θα επιτύχει μια κατάσταση πρόωρης μεταθανάτιας εμπειρίας, η οποία στο εξής θα αναφέρεται ως κατάσταση ζωμπισμού. Καθ ’όλη τη διάρκεια του πειράματος (από 2 έως 5 εβδομάδες) ο Janitor θα είναι for all means and purposes ζόμπι και θα «ζει» ως τέτοιο ενώ σε τακτά χρονικά διαστήματα θα μας μεταφέρει τις εμπειρίες του ωμές.  Σκοπός του πειράματος είναι η πρώτη παγκόσμια πραγματική καταγραφή του κόσμου μας όπως τον βιώνουν οι νεκραναστημένοι φίλοι μας.

ΠΡΟΣΟΧΗ: ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΟ ΠΕΙΡΑΜΑ! ΜΗΝ ΤΟ ΔΟΚΙΜΑΣΕΤΕ ΜΟΝΟΙ ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ! ΚΙΝΔΥΝΟΣ – ΘΑΝΑΤΟΣ!

(Σημείωση του Janitor: Το παρόν να δημοσιευτεί με την πρώτη αναφορά για προληπτικούς λόγους ασφαλείας)

SLEEPLESS IN THE MARKET

23 Ιουλίου, 2014

3^η μέρα πειράματος.

Στα λίγα λεπτά που έχω στον ενδιάμεσο χώρο, πρέπει να αναφέρω τα γεγονότα του πρωινού. Η έλλειψη ύπνου είναι πια αισθητή, όπως και η φρικτή δυσωδία του τεχνηέντως σαπισμένου σώματός μου. Η ζέστη δε βοηθά. Οι προμήθειες λιγόστεψαν επικίνδυνα και έπρεπε να βγω για να τις αναπληρώσω.

Ήταν πιο δύσκολο από ότι υπολόγιζα. Ο εγκέφαλος υπολειτουργεί. Χρειάστηκα 3 ώρες για να συντάξω τη λίστα με τα ψώνια. 1 ώρα για να ελέγξω τι χρειάζομαι, 1 ώρα για να θυμηθώ τις ονομασίες όσων χρειάζομαι και άλλη 1 ώρα για να θυμηθώ και να αναπαράγω τα σύμβολα πάνω στο χαρτί. Όταν τέλειωσε αυτή η τελετουργία βγήκα από το σπίτι και μίση ώρα μετά, όντας ακόμα στην είσοδο της πολυκατοικίας κατάλαβα ότι είχα ξεχάσει τη πολύτιμη λίστα μου. Χρειάστηκα μόλις 40 λεπτά για να ανέβω και να ξανακατέβω. (note to self: χρειάζομαι καθημερινή εξάσκηση για να συντονίζω τις κινητικές μου λειτουργίες).

Η διαδρομή μέχρι το μάρκετ ήταν αρκετά ενδιαφέρουσα. Έκανε ζέστη και ένιωθα μια βαριά μυρωδιά στην ατμόσφαιρα. Προς έκπληξη μου, τόσο οι άνθρωποι όσο και τα μεταλλικά τους υποζύγια παραμέριζαν για να μου έχω χώρο να περάσω. Έβγαζαν πρωτόγνωρους στα αυτιά μου ρυθμικούς ήχους, μπιπ, μπιπ, μπιιιιιιιιιιιπ, φύγε ρε μαλάκα απ’τη μέση του δρόμου, άντε έχουμε και δουλειές, τι πίνεις και δε μας δίνεις, κουνήσου μη σου γαμήσω τη μάνα και τον πατέρα και όλο το σου το σόι. Δεν κατάλαβα αν ήταν κάποιος ύμνος προς τιμήν μου, για να με κατευνάσουν ή αν ήταν κομμάτι του καθημερινού τους τελετουργικού. Θα το διερευνήσω σε επόμενη εξόρμηση.

Φτάνοντας στο μάρκετ, ο ήλιος ήταν θαρρώ μεσουρανίς, δυνατή μαγεία άνοιξε τις πύλες για να περάσω. Έκανα 4-5 βόλτες για να εξοικειωθώ με το μέρος. Δεν τα κατάφερα. Κρατώντας τη λίστα στα χέρια προσπαθούσα να εντοπίσω τα πολυπόθητα αγαθά σε ένα πακτωλό έχοντας ξεχάσει τι χρειάζομαι. Ακολούθησα τι μυρωδιά του αίματος αλλά δεν κατέληξε σε μυαλά. Ζήτησα μυαλά αλλά μια δίποδη ευκίνητη μπριζόλα με μαγικές ιδιότητες τσίριξε ένα ξόρκι και χάθηκε από τα μάτια μου. Στάθηκα για καμιά ωρίτσα στο ψυγείο με τα γάλατα προσπαθώντας να διαλέξω ποιο θέλω. Δεν θυμάμαι αν πήρα όμως. Δε νομίζω ότι πίνω γάλα. Οι άρτια εκπαιδευμένες αισθήσεις μου με οδήγησαν σε μεγάλους σάκους με ζωγραφιές ζώων απέξω. Ένα ομιλών μπιφτέκι με ρώτησε αν θέλω βοήθεια. Προσπάθησα να εξηγήσω ότι δεν έχω τη λίστα μου αλλά μη καταλαβαίνοντας την αναπτυγμένη γλώσσα μου πήρε βιαίως και αγενώς τη λίστα από τα χέρια μου και με οδήγησε στο πάγκο με τα λαχανικά. Μετά από λίγο, την ώρα που εγώ κοιτούσα μια προσφορά για θερμάστρες 1+1 μικρή δώρο (note to self: οπωσδήποτε να την πάρω, είναι απολύτως απαραίτητη) μου έδωσε ένα κόκκινο αλλά όχι από αίμα καλάθι και με έβαλε να περιμένω πίσω από ένα γκριζομάλλικο κοντόχοντρο στρουμπουλό κεφτέ. Το κοιτούσα πολύ έντονα και για να με ευχαριστήσει αναφώνησε προς εμέ τον εξής ύμνο: δεν είμαι ρατσίστρια αλλά οι πακιστανοί βρωμάτε πολύ, κάντε κανένα μπάνιο. Και ακολούθησε μαζεύοντας τελετουργικά τα σαλάκια μου είχαν κυλήσει πάνω της. Πόσες μέρες έχεις να φας; Μετά ένα άλλο γεύμα αγνώστου προελεύσεως μου πήρε τα σακιά αλλά μου τα ξαναέδωσε μόλις είδε το μαγικό πορτοκαλί scroll που είχα γι αυτή τη περίπτωση.

Μου πήρε ένα 2ωρο γιατί ήμουν φορτωμένος αλλά γύρισα στη φωλιά. Πεινάω και λέω να φάω τον ψιλικατζή τώρα που θα εξορμήσω για τσιγάρα. Ξέχασα να πάρω τσιγάρα.

Τέλος αναφοράς...